The Jets

Το βρετανικό rockabilly συγκρότημα ‘The Jets’ - που απαρτίζεται από τρία αδέλφια: τον Bob, τον Ray και τον Tony (ο μικρότερος) - ήταν πολύ δημοφιλές στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μάλιστα τον Φεβρουάριο του 1982 το τραγούδι τους "Love Makes The World Go Round" έφτασε μέχρι το No. 21 στα βρετανικά Single Charts.

Η ιστορία των Jets ξεκινάει από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70, όταν τα αδέλφια Bob και Ray Cotton δημιούργησαν τους ‘BRAD’ μαζί με τον Andy και τον Dave.

Έπαιζαν σε τοπικές συναυλίες γύρω από την περιοχή του Northampton. Το 1978, ο Andy και ο Dave εγκατέλειψαν το συγκρότημα για να αντικατασταθούν από το νεότερο αδελφό Tony. Τα αδέλφια σύντομα άρχισαν να τραβάνε την προσοχή με το παίξιμό τους και την σκηνική παρουσία τους και με τη βοήθεια του Roy Williams και του Stuart Webster υπέγραψαν συμβόλαιο για την Soho Records.

Με την Soho έβγαλαν δύο singles, το καταπληκτικό ‘Rockabilly Baby’ & το ‘James Dean’ ενώ ακολούθησαν το ‘Rock'n'Roll’ & ‘Hey Baby’.

Το 1980 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album μαζί με τους Johnny Paris (Johnny and the Hurricanes), Mickey Gallagher και Davey Payne (Ian Dury's Blockheads).

Μέσα σε έξι μήνες από την κυκλοφορία τρία singles μπήκαν στα charts, το ‘Yes Tonite Josephine’ (no. 25), το ‘Love Makes The World Go Around’ (no. 21) και το ‘The Honeydripper’ (no. 58), ενώ άρχιζαν αν εμφανίζονται και στην τηλεόραση.

Έχουνε κάνει περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, ενώ έχουν εμφανισθεί μαζί με τους Sting, Robert Plant, Cliff Richard, Shakin' Stevens, αλλά και με αυθεντικούς τραγουδιστές των '50's, όπως : Carl Perkins, Jack Scott, , D.J.Fontana (ο ντράμερ του Elvis), The Crickets, The Teenagers, Marty Wilde, Wee Willie Harris, Billy Fury...κ.α.

Οι Jets θεωρούνται ένα από τα πιο σεβαστά συγκροτήματα στην Βρετανία και συνεχίζουν να παίζουν.

Τα παιδιά τους έχουν σχηματίσει το συγκρότημα ‘Bad Boys’!

“Great Balls of Fire!” (1989)

Το ‘Great Balls of Fire!’ είναι μία ταινία βιογραφική, του 1989, που δείχνει τα πρώτα χρόνια της ζωής του Jerry Lee Lewis.

Παραγωγός της ταινίας ήταν ο Jim McBride που εμπνεύστηκε την ταινία από το ομώνυμο βιβλίο του 1982, που έγραψε η πρώτη γυναίκα του Lewis, Myra Lewis και ο Murray M. Silver Jr.

Στον ρόλο του Jerry Lee Lewis είναι ο Dennis Quaid.

Στον ρόλο της Myra Gale Lewis, της 13χρονης ανιψιάς του, την οποία και παντρεύτηκε δημιουργώντας τεράστιο σκάνδαλο, είναι η Winona Ryder.

Στον ρόλο του ιεροκήρυκα Jimmy Swaggart, ξαδέρφου του Jerry Lee Lewis, είναι ο Alec Baldwin.

Η ταινία είναι αρκετά καλή με πολύ rock ’n’ roll μουσική και ο νομίζω ότι ο Dennis Quaid είναι άψογος στον ρόλο του Jerry Lee. Άλλωστε ο ‘Killer’ ήταν εκεί και παρακολουθούσε… Μαζί μάλιστα, τραγούδησαν και το Crazy Arms για το soundtrack της ταινίας.

Πολύ καλή είναι και Winona Ryder.

Δύο από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας είναι οι παρακάτω.

Στην δεύτερη ο Jerry θυμώνει που στην συναυλία του Alan Freed θα βγει τελευταίος ο Chuck Berry και όχι αυτός και αποφασίζει να κάνει το κοινό να παραληρεί, μετά τη δική του ντελιριακή εκτέλεση του Great balls of Fire – όπου έβαλε φωτιά στο πιάνο και συνέχιζε να παίζει! -, οπότε η περιζήτητη τελευταία εμφάνιση του Berry θα φαίνεται πλέον, τελείως υποτονική, έως ξενέρωτη...

The Diamonds

Το λευκό φωνητικό κουαρτέτο από τον Καναδά ‘The Diamonds’ έμεινε γνωστό για το τραγούδι "Little Darlin'".

Το "Little Darlin'" που έφτασε μέχρι το νο2 στο Billboard Hot 100 και έμεινε εκεί για 8 εβδομάδες, το τραγούδησε ο Elvis Presley για το άλμπουμ ‘Moody Blue’και οι Sha Na Na στο Woodstock το 1969.

Tα αρχικά μέλη ήταν : Dave Somerville (lead), Ted Kowalski (tenor), Phil Levitt (baritone) και Bill Reed (bass).

To 1953, ο Dave Somerville που εργαζόταν για την Canadian Broadcasting Corporation στο Toronto του Καναδά και για την εκπομπή ‘Pick The Stars’, παρατήρησε τέσσερις νεαρούς που έκανα πρόβες. Αμέσως σταμάτησε να τους ακούσει. Ήταν οι Stan Fisher, Ted Kowalski, Phil Levitt και Bill Reed. Ο Somerville έγινε παραγωγός τους.

Η πρώτη ηχογράφηση για την εταιρία ‘Mercury’ ήταν το "Why Do Fools Fall in Love," του Frankie Lymon and The Teenagers και συνέχισαν με το "The Church Bells May Ring" (των The Willows).

Η μεγαλύτερη επιτυχία τους ήταν το "Little Darlin'" (το οποίο πρωτοηχογράφησαν οι The Gladiolas) το 1957 και ακολούθησε το "The Stroll", το 1958.

Το συγκρότημα τραγούδησε το "Little Darlin'" και το "Where Mary Go" στην ταινία "The Big Beat".

Παρουσιάστηκαν σε διάφορα τηλεοπτικά σόου όπως του Steve Allen, του Perry Como, του Vic Damone, του Tony Bennett, του Eddy Arnold καθώς και στο American Bandstand.

Το 1961, όλα τα αρχικά μέλη είχαν εγκαταλείψει το συγκρότημα. Μέλη ήταν τώρα οι: Jim Malone (lead vocal), Mike Douglas (baritone), Evan Fisher (tenor) και John Felton (bass).

Το συγκρότημα έμεινε μαζί μέχρι το 1973 και το 1989, ξαναενώθηκαν για μία rock and roll τουρνέ με τους: Dion and the Belmonts, The Flamingos και The Silhouettes.

The Johnny Horton story

Ο Johnny Horton (30 Απριλίου 1925 - 5 Νοεμβρίου 1960), ήταν γνωστός Αμερικανός τραγουδιστής της country μουσικής, που ήταν περισσότερο γνωστός για τα ημι-folk τραγούδια του, τα λεγόμενα "saga songs" που οδήγησαν στις «ιστορικές μπαλάντες" που έκαναν θραύση στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Τέτοια τραγούδια που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, ήταν κυρίως το "The Battle of New Orleans" το οποίο κέρδισε το 1960 το βραβείο Grammy του καλύτερου τραγουδιού Country & Western.

Το τραγούδι πήρε τον αριθμό 333 στα καλύτερα τραγούδια του αιώνα.

Το 1960, ο Horton είχε δύο άλλες δύο επιτυχίες, το "North to Alaska," από την ταινία με τον John Wayne και το "Sink the Bismarck".

Ο Horton ήταν επίσης τραγουδιστής rockabilly, και συμπεριλήφθηκε στο Rockabilly Hall of Fame.

Ο Horton γεννήθηκε στο Λος Άντζελες, ο νεότερος από πέντε αδέλφια, αλλά μεγάλωσε στην πόλη Rusk στο Ανατολικό Τέξας. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο Gallatin το 1944, παρακολούθησε το Lon Morris College στο Jacksonville του Τέξας, με υποτροφία στο μπάσκετ.

Στη συνέχεια, εργάστηκε στην Καλιφόρνια και την Αλάσκα. Επέστρεψε στο Τέξας και κέρδισε έναν διαγωνισμό ταλέντων που διοργάνωσε ο εκφωνητής-ραδιοφώνου Jim Reeves και σύντομα πρωταγωνίστησε στο δημοφιλές Louisiana Hayride.

Ο Horton παντρεύτηκε δύο φορές. Η πρώτη του γυναίκα ήταν η Donna Cook και τον Σεπτέμβριο του 1953, παντρεύτηκε την Billie Jean Jones. Η Jones ήταν η χήρα του θρυλικού Hank Williams. Με την Billie Jean, απέκτησε δύο κόρες.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1960, ο Horton σκοτώθηκε σε μετωπική σύγκρουση με έναν μεθυσμένο οδηγό στο Highway 79 στο Μιλάνο του Τέξας, ενώ επέστρεφε στο σπίτι από μια παράσταση στο Skyline Club στο Ώστιν.

Όταν ο Johnny Cash, ο οποίος ήταν στενός φίλος του Χόρτον, έμαθε για το ατύχημα, είπε, «κλειδώθηκα σε ένα από τα barrooms του ξενοδοχείου, και έκλαψα."

Ο Cash, αφιέρωσε το "When It's Springtime in Alaska (It's Forty Below)" στον Horton.

Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι του Johnny Horton - "Johnny Reb"

The Eddie Cochran story

O Eddie Cochran γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1938, στο Albert Lea της Minnesota, (αν και για άλλους στην Oklahoma).

Ήταν ο νεώτερος γιος σε μια οικογένεια με πέντε παιδιά.

Οι γονείς του ήταν από την Οκλαχόμα και είχαν μετακομίσει προς τα βορεινά, στο Αλμπερτ Λή της Μινεσσότα, όπου ο Εddie μέχρι τα 11 χρόνια του.

Το 1949, μεταφερθήκανε στην Καλιφόρνια και εγκατασταθήκανε στην περιοχή του Bell Gardens, όπου ο Eddie άρχισε να μαθαίνει κιθάρα.

Το 1953, συνάντησε τον Connie ‘Guybo’ Smith που αργότερα έγινε ο μπασίστας του.

Το 1954, ο Cochran άρχισε την επαγγελματική καρριέρα του συνοδεύοντας με την κιθάρα του κάποιο άγνωστο τραγουδιστή του hillbilly, τον Hank Cochran. Αν και δεν είχανε καμμιά συγγένεια, μοιάζανε αρκετά και το επώνυμό τους ταίριαζε έτσι, πολύ σύντομα εμφανιζόντουσαν σαν ‘Cochran Brothers’, ένα από τα πολλά ντουέτα του hillbilly που παίζανε σε τοπικά πανηγύρια και χορούς στις νοτιοδυτικές πολιτείες.

Το 1955, ηχογραφήσανε δυό μικρούς δίσκους hillbilly για τη μικρή εταιρία Ekko στο Χόλλυγουντ (‘Guilty Consience’ & ‘Mr. Fiddle’) αλλά το γυρίσανε στο rock and roll σαν είδανε τον Εlvis (τότε ηχογραφούσε ακόμα για τη SUN) σε ένα θεατρικό σώου στο Ντάλλας.

Με τη βοήθεια ενός δυναμικού ντράμερ και ενός εντυπωσιακού πιανίστα, οι Cochrans ηχογραφήσανε τα ‘Tired and Sleepy’ και ‘Fool’s Paradise’, προχωρώντας ένα βήμα από το ακουστικό hillbilly στο εκρηκτικό ροκ με ρίζες στην country, ένα στυλ που άρεσε πολύ τότε στον Eddie Cochran.

Το 1956, ο Hank και ο Eddie χωρήσανε και ο Eddie συνεργάστηκε με το συνθέτη Jerry Capehart, που εξασφάλισε την ηχογράφηση ενός κομματιού (του ‘Skinny Jim’) για τη μικρή εταιρία Crest. Χρησιμοποιώντας την ταινία του Skinny Jim σαν δοκιμαστικό, ο Caperhart, πού χρίστηκε μάνατζερ του Cochran, του εξασφάλισε συμβόλαιο με την εταιρία δίσκων Liberty.

Η Liberty βρήκε ένα ρόλο για τον Cochran στην ταινία ‘The Girl Can’t Help It’.

Μολονότι ο Cochran τραγούδησε το ‘20 Flight Rock’ στο φίλμ, ο πρώτος του δίσκος για τη Liberty ήτανε το ‘Sittin; In The Balcony’, μιά ροκ μπαλλάντα που έφτασε στο νούμερο 18 του αμερικάνικου top το Μάη του 1957.

Παρά την πρώτη αυτή επιτυχία, ο Cochran είχε προβλήματα για να βρει μια αντάξια συνέχεια και αναγκάστηκε να περιμένει μέχρι το Σεπτέμβρη του 1958 για το δεύτερο επιτυχημένο δίσκο του, το ‘Summertime Blues’, που έφτασε μέχρι το νούμερο 8 του αμερικάνικου τοπ, πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα και θεωρείται σήμερα σαν ένα από τα κλασσικά κομμάτια του rock and roll.

Μολονότι ο ίδιος είχε συμβόλαιο με τη Liberty, περνούσε πολύ καιρό στο στούντιο ηχογραφώντας με γνωστούς μουσικούς της εποχής διάφορα ‘jams’ σαν ‘The Kelly Four’ (Το συγκρότημα που συνόδευε τον Cochran), ‘Jewel and Eddie’ κ.ά. για τις μικρές εταιρίες Silver Capehart καί Zephyr. Οι ηχογραφήσεις αυτές θεωρούνται σήμερα πολύ σπάνιες.

Μετά το Summertime Blues ακολούθησαν τα ‘C’ Mon Everybody’, ‘Three Steps to Heaven’, ‘Lonely/Sweetie Pie’, ‘Weekend’, ‘Somethin; Else’, ‘Cherished Memories’.

Όλα ήτανε πολύ μεγαλύτερες επιτυχίες στην Αγγλία, όπου, όπως κι’ ο Gene Vincent, ο Cochran ήτανε περισσότερο δημοφιλής.

Ο Cochran εμφανίστηκε παράλληλα σε άλλες δυο ταινίες, ‘Untamed Youth’ (1957) και ‘Go Johnny Go’ (1959).

Βίντεο από το ‘Untamed Youth’

Το 1960, έκανε τουρνέ στην Αγγλία μαζί με το στενό φίλο του, Gene Vincent και έγινε δεκτός παντού με ενθουσιασμό. Η τελευταία του εμφάνιση έγινε στο Ιπποδρόμιο του Μπρίστολ, στις 16 Απρίλη 1960.

Την επόμενη μέρα, το αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου γλίστρησε από το δρόμο και έπεσε πάνω σε μία κολώνα.

Ο Eddie Cochran πέθανε επί τόπου, ενώ οι συνεπιβάτες του, Gene Vincent και Shari Sheeley (η αρραβωνιαστικιά του Eddie), τραυματιστήκανε σοβαρά. Κατά ειρωνικό τρόπο, η πρόσφατη επιτυχία του Cochran στην Αγγλία ήταν τότε το ‘Three Steps to Heaven’ («Τρία βήματα απ’ τον Ουρανό»).

Όταν ο Cochran πέθανε, σε ηλικία 21 ετών, είχε μόλις αρχίσει να υλοποιεί φιλοδοξίες που βρισκόντουσαν πολύ πιο μακριά από εκείνες των συγχρόνων του καλλιτεχνών, τουλάχιστον σε δραστηριότητα ηχογραφήσεων.

Δεν ήταν μόνο τραγουδιστής, προικισμένος κιθαρίστας και συνθέτης, ήταν ακόμα ενορχηστρωτής και κυνηγός ταλέντων. Ακόμα, κρίνοντας από τους δίσκους του, η περιγραφή της ζωής των teenagers της εποχής του τον τοποθετεί σε ταλέντο και μουσικό και κοινωνικό αντίκτυπο, κοντά στον Chuck Berry.

Πολλοί τον έχουνε αποκαλέσει James Dean της μουσικής, με την αγέρωχη στάση του πάνω στη σκηνή, το ντύσιμό του με δερμάτινα ρούχα και την έντονη σεξουαλικότητα που χαρακτήριζε κάθε κίνηση και κάθε ερμηνεία του.

# Καλλιτέχνες όπως The Clash, The Rolling Stones, Bruce Springsteen, Van Halen, Tom Petty, Rod Stewart, Motorhead, The Stray Cats, Brian Setzer, Cliff Richard, The Who, The Beach Boys, The Beatles, Led Zeppelin, The Sex Pistols, Simple Minds, McCartney, Joe Strummer, Keith Richards και άλλοι έχουν παίξει τα τραγούδια του.

# Ήταν επειδή ήξερε τα λόγια και τις νότες του "Twenty Flight Rock" ο Paul McCartney έγινε μέλος των Beatles.

# Μεγάλη επιρροή ο Cochran είχε επάνω στον Brian Setzer των Stray Cats, ο οποίος παίζει την ίδια κιθάρα (Gretsch 6120) και άλλωστε πήρε τον ρόλο του Cochran στην ταινία ‘La Bamba’.

# Το 1988, (αξέχαστη εποχή τότε, καθώς υπήρχε αναβίωση των fifties!!!) το "C'mon Everybody" χρησιμοποιήθηκε για την διαφήμιση της Levi Strauss & Co. για το τζιν 501. Το τραγούδι ανέβηκε στο #14 στα βρετανικά charts. Στην διαφήμιση ακούγεται η ίδια η αρραβωνιαστικιά του Eddie, Sharon Sheeley, να αφηγείται για το πως έκανε τον Eddie να την προσέξει φορώντας ένα τζιν.

Πηγή: "Η Ιστορία της Ροκ" (τόμος 1) & Wikkipedia

Πλούσιο φωτογραφικό υλικό του Eddie στο http://www.eddie-cochran.info/