The Ronnie Self story

Ο Ronnie Self γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1938 στην πόλη Tin Town του Missouri. Η καριέρα του σαν τραγουδιστής του rockabilly δεν ήταν ανεπιτυχής, παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και παρά το γεγονός ότι υπέγραψε συμβόλαιο με την Columbia και στη συνέχεια με την Decca από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 μέχρι τις αρχές του 1960.

Η μόνη του επιτυχία ήταν το "Bop-A-Lena" που ηχογραφήθηκε το 1957, κυκλοφόρησε το 1958, και έφτασε μέχρι το νο 68 στα charts του Billboard. Το άλλο γνωστό του κομμάτι "Ain't I'm a Dog" γνώρισε επιτυχία στο Νότο, αλλά απέτυχε για να γίνει γνωστό σε εθνικό επίπεδο.

Η ιστορία λέει ότι είναι ο πρώτος Rock ‘N’ Roll τραγουδιστής που υπέγραψε στην Columbia, παρά τις αντιρρήσεις της Κολούμπια που ισχυρίζεται ότι είναι ο Mitch Miller.

Ο Self ήταν ένας αγριάνθρωπος πάνω στη σκηνή. Σύμφωνα με την αδελφή του, Βίκυ, «Ξεκινούσε στο πολύ βάθος της σκηνής, έριχνε την κιθάρα στην πλάτη του και έτρεχε στο μικρόφωνο, το έπιανε και έπεφτε κάτω στο πάτωμα και έτσι τραγουδούσε το πρώτο τραγούδι. Έτσι ξεκινούσε. Δεν σταματούσε ποτέ να κινείται πάνω στη σκηνή ... Γύρναγε την πλάτη του στο κοινό και έβλεπε την μπάντα - αλλά ποτέ δεν στεκόταν. Ποτέ δεν είχε μιλήσει στο κοινό, αλλά έλεγε το ένα τραγούδι μετά το άλλο, και η μπάντα ποτέ δεν ήξερε ποιο θα πει. Έλεγε το "Roll Over Beethoven" και τραγουδούσε σε ροκ ρυθμούς πολλά country, όπως τραγούδια του Hank Williams, και δικές του μελωδίες. "

Αν και ταλαντούχος ερμηνευτής και τραγουδοποιός, η καριέρα του Self ήταν βεβαρημένη από εθισμό στο αλκοόλ και εριστική συμπεριφορά, καθώς και περιστατικά βίας. Ωστόσο, τα τραγούδια της Brenda Lee "I'm Sorry" and "Sweet Nothin's" που τα έγραψε ο Self έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως και το gospel τραγούδι "Ain't That Beautiful Singing", που ηχογράφησε ο Jake Hess, το οποίο βραβεύτηκε με Grammy για την Καλύτερη Ερμηνεία Θρησκευτικής Μουσικής το 1969.

Ο Self πέθανε στο Σπρίνγκφιλντ του Μισσούρι στις 28 Αυγούστου 1981.

«Γιατί ποτέ ο Ronnie Self δεν τα κατάφερε να φτάσει ψηλά, είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια και αδικίες της μουσικής ιστορίας. Είχε την παρουσιαστικό και τον ήχο - ένα μίγμα country, rockabilly και R & B που μερικές φορές τον έκανε να ακούγεται σαν λευκός Little Richard, αλλά κυρίως, όπως ο νεαρός Έλβις ή ο Carl Perkins - και δεν του έλειπαν τα καλά τραγούδια, τα οποία ως επί το πλείστον έγραψε ο ίδιος. Θα έπρεπε να ήταν εκεί, μαζί με τον Perkins ή τον Jerry Lee. Όμως δεν είναι παρά μια υποσημείωση της rock & roll ιστορίας έξω από τα όρια της Ευρώπης, όπου τον αντιμετώπιζαν ως ένα μύθο» (Eder Bruce, κριτικός μουσικής).