The Little Richard story

O Λιτλ Ρίτσαρντ υπήρξε ένας από τους αρχιτέκτονες του rock and roll. Ο ίδιος έλεγε για τον εαυτό του ότι είναι «δημιουργός», «εφευρέτης» και «αρχιτέκτονας» του rock n’ roll. Κάποιοι τόλμησαν να τον πουν μέχρι και "βασιλιά".

Ο Λιτλ Ρίτσαρντ, αποτελεί την προσωποποίηση της αυθεντικής άγριας, αναρχικής, ηδονιστικής φύσης του «ροκ σταρ». Η σοκαριστική παρουσία του (βαρύ μακιγιάζ, μπόλικο φτιασιδωμένο ‘πομπαντούρ’ μαλλί και πολύ λεπτό μουστάκι), η φρενήρης ένταση της μουσικής του με τις φωνές, τις τσιρίδες και τα χαρακτηριστικά «ουουου..» που έβγαζε επί σκηνής και η σκανδαλώδης συμπεριφορά του, τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής, έγιναν το πρότυπο για πολλές γενιές ροκ μουσικών που επρόκειτο να ακολουθήσουν μετά από αυτόν.

Έχοντας πουλήσει πάνω από πενήντα εκατομμύρια δίσκους, ο Little Richard με την εκκεντρική του προσωπικότητά, στέκεται ως μια αυθεντική φιγούρα του rock and roll με την επιρροή του να εκτείνεται από τους Beatles και τον Jimi Hendrix, έως τον Michael Jackson και τον Prince.

Γεννημένος στις 5 Δεκεμβρίου του 1932, ως Richard Wayne Penniman στο Macon, της Τζόρτζια, ήταν το τρίτο από δώδεκα συνολικά παιδιά. Γεννήθηκε ελαφρώς παραμορφωμένος, με μικρότερο βραχίονα και πόδι. Η οικογένειά του ήταν θρησκευόμενη και εκκλησιαζόταν σε εκκλησία Πεντηκοστιανών. Δύο από τους θείους του και ένας από τους παππούδες του ήταν ιεροκήρυκες. Πάντως ο πατέρας του πωλούσε παράνομο ουίσκι.

Σαν παιδί, τραγούδησε με τις ομάδες gospel της εκκλησίας, τους Penniman Singers και μετά με τους Tiny Tots Quartet. Έμαθε να παίζει πιάνο στην εκκλησία και τραγούδησε στη σκηνή με την Sister Rosetta Tharpe στο Auditorium της Macon.

Σε ηλικία δεκατριών ετών έφυγε από το σπίτι του (λέγεται ότι τον έδιωξε ο πατέρας του γιατί είχε αρχίσει να δείχνει «κοριτσίστικη συμπεριφορά») και έμενε με μια οικογένεια λευκών που είχαν το Tick Tock Club στο Macon. Εκεί άρχισε να εμφανίζεται και να παίζει.

Το 1951, κέρδισε ένα διαγωνισμό ταλέντων που οργανώθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό WGST στην Ατλάντα. Το βραβείο ήταν ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με την εταιρία RCA Victor. Μέσω της γνωριμίας του με τον d.j. Zenas Sears, ο Richard ηχογράφησε για την RCA, τέσσερα κομμάτια urban jump blues με τον μέντορά του, Billy Wright και την ορχήστρα του, με το “Taxi Blues” να είναι το πρώτο single από τα τέσσερα που κυκλοφόρησε με την RCA. Ακολούθησαν το “Every Hour” και το “Get Rich Quick”. Όλα είχαν μέτρια επιτυχία.

Ο Billy Wright υπήρξε μια πρώιμη επιρροή στην καριέρα του Richard. Υπήρξε ένας τραγουδιστής μπλουζ από την Ατλάντα που ντυνόταν επιδεικτικά, με υπερφουσκωμένα μαλλιά και make-up eyeliner. 

Ένας άλλος που επηρέασε έντονα τον Ρίτσαρντ ήταν ο Esquerita. Με το μακιγιάζ, το ‘πομπαντούρ’ μαλλί, τα τσιριχτά φωνητικά και το άγριο κτύπημα των πλήκτρων του πιάνου, φαίνεται ότι αποτέλεσε τον ‘γκουρού του’.

Το χειμώνα του 1952, ο πατέρας του Richard δολοφονήθηκε υπό αμφίβολες συνθήκες και ο Richard έγινε το αποκλειστικό μέσο υποστήριξης της οικογένειάς του. Επέστρεψε στο Macon, και έπαιζε στο Tick Tock Club τα βράδια, ενώ έπλενε πιάτα στην καφετέρια ενός σταθμού λεωφορείων την ημέρα. Η δεύτερη περίοδος του Ρίτσαρντ με την RCA το 1952, ήταν λιγότερο επιτυχής από ό, τι η πρώτη. Το συμβόλαιό του με την RCA τελικά έληξε και δεν ανανεώθηκε.

Ο Richard μετακόμισε στο Χιούστον του Τέξας, όπου ηχογράφησε για την Peacock. Κυκλοφόρησε μια σειρά από singles για την Peacock, αρχικά με τους Deuces of Rhythm και μετά με τους Tempo Toppers. Στις αρχές του 1955 ηχογράφησε τα δύο τελευταία του singles για την Peacock, με την συμμετοχή του Johnny Otis Trio. Ένα από τα τραγούδια, το “Little Richard’s Boogie”, δίνει μια γεύση ως προς το στυλ που θα υιοθετήσει τελικά. Αλλά δεν ήρθε καμιά επιτυχία και σύντομα η σύμβαση με την Peacock έληξε.

Μετά από αυτή την άσχημη εξέλιξη ο Richard γύρισε στο Macon, τον Φεβρουάριο του 1955, και στο πλύσιμο των πιάτων στο σταθμό των λεωφορείων. Αλλά, δεν το έβαλε κάτω και δημιούργησε τους Little Richard and the Upsetters, ηχογραφώντας ένα demo σε ένα τοπικό στούντιο. Ο φίλος του Richard , τραγουδιστής Lloyd Price του πρότεινε να στείλει το demo στην Specialty Records στο Los Angeles, με την οποία ο Price είχε ηχογραφήσει την επιτυχία του “Lawdy Miss Clawdy”.

Ο Art Rupe, ο ιδιοκτήτης της Speciality δεν εντυπωσιάστηκε από το demo του Richard, αλλά διέκρινε κάποια ωμή δυναμική στο νεαρό τραγουδιστή. Έξι μήνες αργότερα, τελικά επικοινώνησε με τον Richard. Κανονίστηκε να γίνει μια ηχογράφηση στα J&M Studios του Cosimo Matassa στη Νέα Ορλεάνη, όπου ηχογραφούσε ο Fats Domino. Ήταν 13 Σεπτεμβρίου του 1955 όταν ο Λιτλ Ρίτσαρντ μπήκε στο στούντιο της Specialty για τα πρώτα κομμάτια. Υπεύθυνος της συνάντησης ήταν ο Robert “Bumps” Blackwell, ενώ στην μπάντα της ηχογράφησης ήταν ο Earl Palmer στα ντραμς, ο Alvin ‘Red’ Tyler και ο Lee Allen στα σαξόφωνα, ενδεχομένως και ο Huey “Piano” Smith.

 

Ο Richard είχε επιλέξει να ηχογραφήσει μια σειρά από αργά blues, που δεν ενθουσίασαν τον Blackwell. Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος, σε ένα μπαρ της διπλανής πόρτας, ο Richard κάθισε σε ένα παλιό πιάνο στη γωνία του δωματίου και άρχισε να παίζει με δύναμη σαν τον Esquerita, τραγουδώντας άγρια ένα κομμάτι με ‘άσεμνο’ περιεχόμενο που λεγόταν "Tutti Frutti".

Ο Blackwell έμεινε έκπληκτος από αυτό που έβλεπε και άκουγε. Ήρθε αμέσως η στιχουργός Dorothy LaBostrie η οποία ‘καθάρισε’ τους στίχους του τραγουδιού, αλλάζοντας το “Tutti Fruiti, good booty” σε “Tutti Fruiti, aw-rootie”. Έχοντας μόνο δεκαπέντε λεπτά υπόλοιπο προγραμματισμένο χρόνο για να ηχογραφήσουν, η ομάδα επέστρεψε στο στούντιο, και ηχογράφησε το τραγούδι το οποίο έμελε να γίνει το «σήμα κατατεθέν» του Λιτλ Ρίτσαρντ.

Το "Tutti Frutti" που ξεκινάει με ένα “a-wop-bomp-aloo-mop-a-lop-bam-boom”, έγινε αμέσως χιτ. Τελικά πούλησε τρία εκατομμύρια αντίτυπα. Το τραγούδι ανέβηκε στο # 2 στα charts R & B στα τέλη του 1955 και στο # 17 στα pop charts στις αρχές του '56. Όλως περιέργως, τον ίδιο μήνα, έγινε χιτ για τον Pat Boone, φτάνοντας στο # 12 στα pop charts.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, ο Richard ηχογράφησε και κυκλοφόρησε συνολικά τριάντα έξι τραγούδια. Από αυτό το πλούσιο υλικό, η Specialty κυκλοφόρησε εννέα singles (επτά έγιναν χρυσά) και δύο άλμπουμ. Για δεκαοκτώ συνεχείς μήνες, από τις αρχές του 1956 μέχρι τα μέσα του 1957, ό,τι έγραφε γινόταν χιτ στα Top 40. Μετά το "Tutti Frutti" ήρθε το "Long Tall Sally", που έφθασε στο # 6 στα pop charts και ήταν μία από τις τρείς συνεχόμενες Top 10 pop επιτυχίες του στα pop charts.

Ακολούθησαν τα χιτ "Rip It Up" / "Ready Teddy" στα τέλη του 1956. Την ίδια χρονιά, ο Λιτλ Ρίτσαρντ εμφανίστηκε στην ταινία “Don’t Knock The Rock”, με τον Bill Haley και στην “The Girl Can’t Help It”. Το 1957 συνέχισε με τις επιτυχίες “Lucille” (# 21 στα pop charts), “Jenny, Jenny” (# 10) και “Keep A-Knockin’” (# 8). Επίσης, εμφανίστηκε στην ταινία “Mr. Rock ‘n’ Roll”. Κυκλοφόρησε επίσης ένα Top 20 άλμπουμ του, το ‘Here’s Little Richard’.

Αλλά ο Λιτλ Ρίτσαρντ ήταν εξαιρετικά ασταθής. Ο Blackwell έλεγε ότι κάποτε είχαν κανονίσει μια ηχογράφηση για την Κυριακή, από τις 10 π.μ. έως τις 20:00, με 40 άτομα να περιμένουν και όταν ο Richard, έφτασε καθυστερημένα, τους ανακοίνωσε ότι «ο Κύριος δεν θέλει να ηχογραφήσω σήμερα».

Το ακόμη πιο περίεργο, ήταν ότι στην κορύφωση της καριέρας του, ο Richard ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει το rock and roll για να εισαχθεί στην Ιερατική Σχολή Oakville στο Huntsville της Alabama, για να γίνει λειτουργός της εκκλησίας των Αντβεντιστών. Αργότερα ο ίδιος θα ισχυριστεί ότι έλαβε το δίπλωμα και χειροτονήθηκε λειτουργός - κάτι που στην πραγματικότητα δεν έγινε - και άρχισε απότομα να συμπεριφέρεται σαν ευαγγελικός πάστορας.

Ο Richard πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από τον χώρο του ροκ ν ρολλ, ενώ ήταν σε περιοδεία στην Αυστραλία με τον Eddie Cochran και τον Gene Vincent, τον Οκτώβριο του 1957. Δήλωσε ότι είχε δει ένα τρομερό αποκαλυπτικό όνειρο, στο οποίο είδε τον εαυτό του να καταδικάζεται στην κόλαση. Λίγες μέρες αργότερα, ενώ πετούσε τη νύχτα με αεροπλάνο, πάνω από την Αυστραλία, ο Richard πανικοβλήθηκε όταν είδε τους κινητήρες του αεροπλάνου να έχουν υπερθερμανθεί και να πετάνε σπίθες. Πιστεύοντας ότι το αεροπλάνο ήταν στα πρόθυρα της πυρκαγιάς και της πτώσης από τον ουρανό, προσευχήθηκε στο Θεό, και υποσχέθηκε ότι εάν γλίτωνε, θα διόρθωνε τους κακούς του τρόπους. Το αεροπλάνο τελικά, προσγειώθηκε με ασφάλεια.

Όταν λίγες μέρες αργότερα, πέρασε από πάνω του μια «πύρινη μπάλα», που ήταν τελικά ο ρωσικός δορυφόρος Σπούτνικ και μετά από αυτό, ένα αεροπλάνο με το οποίο θα ταξίδευε συνετρίβη, θεώρησε αυτά τα γεγονότα ως μια θεϊκή προειδοποίηση και σε μια χαρακτηριστική του κίνηση, έριξε ένα πολύτιμο δαχτυλίδι του στη θάλασσα, για να αποδείξει την δέσμευσή του ότι δεν θα συνέχιζε τον δρόμο αυτό.

Αφότου ακολούθησε τον δρόμο του Θεού, ο Ρίτσαρντ παντρεύτηκε! Γνώρισε την μοναδική του γυναίκα, Ernestine Campbell το 1957 και παντρεύτηκαν το 1957. Χώρισαν το 1963 εξαιτίας της ζωής του ροκ σταρ στην οποία επέστρεψε ο Ρίτσαρντ.

Πάντως, ο Art Rupe και η Specialty είχαν καταφέρει να μαζέψουν αρκετό υλικό για την κυκλοφορία singles και albums του Λιτλ Ρίτσαρντ για άλλα δύο χρόνια. Το “Keep A Knockin’” στην πραγματικότητα ήταν μια συνένωση αρκετών ημιτελών ηχογραφήσεων στο στούντιο. Το 1958, κυκλοφόρησε το “Good Golly Miss Molly” (που έφθασε στο # 10 στα pop charts) και την επόμενη χρονιά είχε την μεγαλύτερη επιτυχία του στην Αγγλία, με ένα κομμάτι από το 1956, το “Baby Face.”

Τον Ιανουάριο του 1959, ξεκίνησε μια περιοδεία gospel τραγουδιών. Από το 1959 έως το 1962, ο Richard ηχογραφούσε μόνο γκόσπελ για τις εταιρίες Gone, Mercury Records (όπου ηχογράφησε το gospel άλμπουμ ‘The King Of Gospel Singers’, με τον Quincy Jones) και Atlantic Records. Αλλά μετά από τρία χρόνια μεγάλης επιτυχίας ως ερμηνευτής gospel, ο Richard επέστρεψε στο rock and roll.

Ο Richard περιόδευσε με επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1962, με μια καταπληκτική ανταπόκριση από το βρετανικό κοινό. Το 1963, με τον τότε άγνωστο Billy Preston στην μπάντα του, περιόδευσε την Αγγλία και την Ευρώπη με τους Rolling Stones, στην πρώτη τους μεγάλη περιοδεία, ενώ εμφανίστηκε σε μερικές συναυλίες με τους Beatles. Τόσο οι Stones όσο και οι Beatles ήταν μεγάλοι θαυμαστές της μουσικής του.

Επιστρέφοντας στην Specialty, ο Richard ηχογράφησε το 1964, τα πρώτα ροκ κομμάτια του της δεκαετίας το 1960. Το “Bama Lama Bama Loo”, δεν τα πήγε πολύ καλά στις ΗΠΑ, φθάνοντας στο # 82 στα charts, αλλά έγινε χιτ στην Αγγλία φτάνοντας στο Top 20. Το 1964, υπέγραψε μια σύμβαση με την Vee-Jay Records όπου και ηχογράφησε ξανά όλες τις επιτυχίες του, ηχογραφώντας κάποια νέα και ξεθάβοντας κάποια παλιά τραγούδια. Αλλά οι πωλήσεις ήταν φτωχές.

Στα μέσα της δεκαετίας του '60, η αυξανόμενη τάση στην μουσική ήταν η soul. Ο Ρίτσαρντ κυκλοφόρησε το “I Don’t Know What You’ve Got But It’s Got Me” (με τον Jimi Hendrix να παίζει κιθάρα) φτάνοντας στο Top 100 chart. το κομμάτι αυτό όπως και το “Without Love” ήταν οι καλύτερες ηχογραφήσεις του της δεκαετίας.

Το 1970 υπέγραψε με την Reprise Records και, συνεργαζόμενος με τον κορυφαίο παραγωγό Richard Perry, κατάφερε να βγάλει τα μικρά χιτ “Freedom Blues” και “Greenwood, Mississippi”. Στη συνέχεια ξαναβρέθηκε με τους Bumps Blackwell, Lee Allen και Earl Palmer και κυκλοφόρησε το 1972 το ‘The Second Coming’.

Την περίοδο εκείνη μπλέχτηκε άγρια με τα ναρκωτικά, (ηρωίνη κοκαΐνη) και μάλιστα κινδύνεψε να δολοφονηθεί από τον φίλο του και τραγουδιστή Larry Williams, ("Bony Moronie"), ο οποίος υπό την επήρεια των ναρκωτικών κι αυτός, τον απειλούσε με ένα πιστόλι ότι θα τον σκοτώσει επειδή του χρώσταγε λεφτά από τα ναρκωτικά. Αυτό το περιστατικό μαζί μα κάποιους θανάτους δικών του ανθρώπων τον σοκάρισαν και τον έκαναν να διακόψει κάθε σχέση με τα ναρκωτικά και να κάνει πάλι στροφή προς τον Θεό.

Ο Ρίτσαρντ επέστρεψε στα εκκλησιαστικά του το 1976, κυκλοφορώντας το ‘God’s Beautiful City’ με την World Records το 1979, ενώ αφιέρωσε όλον τον χρόνο του κηρύττοντας ως ευαγγελιστής. 

Τον Οκτώβριο του 1985, τραυματίστηκε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο δυτικό Χόλιγουντ, αλλά ανέκαμψε και εμφανίστηκε στην ταινία του 1986 ‘Down and Out in Beverly Hills’, όπου έπαιξε το πρώτο του χιτ μετά δεκαέξι χρόνια, το "“Great Gosh A’mighty”, το οποίο έχει τον κλασσικό μουσικό ρυθμό και φωνητικά του Ρίτσαρντ, αλλά με ‘κρυμμένο’ χριστιανικό μήνυμα. Το τραγούδι περιέχεται στο άλμπουμ ‘Lifetime Friend’που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1985 και περιέχει gospel τραγούδια.

Ο Λιτλ Ρίτσαρντ, ήταν μεταξύ των πρώτων δέκα καλλιτεχνών που εισήλθαν στο Rock and Roll Hall of Fame το 1986. Τραγούδησε ντουέτο με τον Phillip Bailey για το τραγούδι της ταινίας ‘Twins’ του 1988. Το 1989 τραγούδησε vocals με τους U2, B.B. King στο “When Love Comes To Town.”  Το έγιναν τα αποκαλυπτήρια της "Little Richard Penniman Boulevard" στη γενέτειρά του Macon της Georgia.

Το 2000 προβλήθηκε στην τηλεόραση και στο κανάλι NBC η βιογραφική ταινία “Little Richard”, με τον ηθοποιό – τραγουδιστή Leon να υποδύεται τον Ρίτσαρντ.

Το 2002, μετά από πάνω από πενήντα χρόνια στη μουσική βιομηχανία, ο Little Richard αποσύρθηκε επίσημα από τις περιοδείες.

 GhostGreaser