The Adam Faith story

Τα τέλη της δεκαετίας του '50 στην Αγγλία έκαναν την εμφάνισή τους δεκάδες teen idols, που οι managers τους ήθελαν να σπρώξουν προς την διψασμένη για δικούς της τραγουδιστές βρετανική νεολαία, με το αζημίωτο βέβαια. Μερικοί από αυτούς, όπως ο Cliff Richard και ο Billy Fury, ήταν πραγματικά ταλαντούχοι, αν και οι περισσότεροι απλώς έπαιζαν rock & roll, χωρίς κάποιο ταλέντο και για αυτό σύντoμα το αστέρι τους έσβησε.

Ο Adam Faith ήταν ένας από τα καλύτερα αστέρια της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60, ο οποίος έκανε και μια αξιοσέβαστη τηλεοπτική, κινηματογραφική και θεατρική καριέρα.

Γεννήθηκε ως Terence Nelhams στο Acton, στο Δυτικό Λονδίνο, και ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα το 1957, κάνοντας τις πρώτες του δημόσιες εμφανίσεις στο θρυλικό “21's” καφέ στο Soho του Λονδίνου. Ο Faith είχε σχηματίσει μια μπάντα skiffle, τους Worried Men, αλλά ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Έγινε γνωστός από τον παραγωγό Jack Goode, ο οποίος με τη σειρά του έφερε τον Faith σε επαφή με τον μουσικό παραγωγό John Barry, (τον μετέπειτα γνωστό και πολυβραβευμένο μουσικοσυνθέητη που έγραψε μουσική για πολύ γνωστές ταινίες), ο οποίος είχε δημιουργήσει τότε μια μικρή μπάντα και τον κάλεσε για μια ακρόαση για ένα ρόλο στην rock and roll τηλεοπτική εκπομπή του BBC, “Drumbeat”. Ο Faith είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά στη μουσική σκηνή με τις εταιρίες Top Rank και HMV, (με τα τραγούδια "Heartsick Feeling" και "Brother Heartache and Sister Tears"), αλλά δεν είχε μεγάλη επιτυχία, μέχρι που ήρθε το ‘Drumbeat’ το 1959.

Ο Faith έγινε αμέσως αστέρι, με την teen idol εμφάνισή του και την χαρισματική του σκηνική παρουσία. Υπέγραψε στην εταιρία Parlophone της EMI και άρχισε να εμφανίζεται στο Drumbeat. Τον Νοέμβριο του 1959, ηχογράφησε το single "What You Want", το οποίο έφτασε στο νούμερο ένα στα βρετανικά charts. 

Ο Adam Faith με τον Eddie Cochran και τον Gene Vincent

Με συνοδεία μουσικής pizzicato και ένα στυλ πολύ επηρεασμένο από τον Buddy Holly, αλλά και τον Elvis, η καριέρα του Faith στηρίχθηκε πιο πολύ στο teen pop είδος μουσικής παρά στο rock & roll. Το επόμενο του single, το "Poor Me", ήταν ένα καλύτερο τραγούδι και έφτασε επίσης στον νούμερο ένα, ενώ το τρίτο του, το "Someone Else's Baby", έφτασε στο νούμερο δύο. 

Παρόλο που έκανε και κάποιους δίσκους rock & roll (όπως το "When Johnny Comes Marching Home"), τα τραγούδια του ήταν pop μπαλάντες που θύμιζαν έντονα τραγούδια του Buddy Holly, όπως το "True Love Ways". Το καλύτερο single του ήταν το "Made You", που επηρέασε τραγούδια όπως το "Nervous Breakdown" (Eddie Cochran) – και έδειξε τι θα μπορούσε να κάνει ο Faith αν έπαιζε πραγματικό rock & roll.

Έξι τραγούδια του μπήκαν στο Top Ten κατά τη διάρκεια του 1960 και άλλα τρία το 1961. Η σειρά των μεγάλων επιτυχιών έφτασε στο τέλος όμως το καλοκαίρι του 1962, λίγο πριν οι Beatles και οι άλλες μπάντες του Λίβερπουλ παρουσιαστούν στο προσκήνιο και αλλάξουν για πάντα το μουσικό τοπίο. Αλλά έφτασε ακόμα μία φορά στους Top Ten στα τέλη του 1963 με το "The First Time".

Το 1965, και ενώ ήδη μεσουρανούσε η ‘Βρετανική Εισβολή’ ο Faith κυκλοφόρησε το τελευταίο του άλμπουμ, τη συναυλία του ‘Faith Alive’, με τον ίδιο και το συγκρότημα Roulettes, ένα συναρπαστικό δείγμα της δουλειάς του.

Ο Faith εμφανίστηκε σε κινηματογραφικές ταινίες, με κυριότερη το ‘Beat Girl’ (1961), ένα αρκετά σκληρό δράμα βρετανικής νεανικής παραβατικότητας. Άλλες εμφανίσεις του ήταν στο ‘Never Let Go’ (1960) με τον Peter Sellers (!) και στην τηλεοπτική σειρά ‘No Hiding Place’ και στην ταινία ‘Mix Me a Person’ (1962). 

Από την δεκαετία του '70 είχε ξεκινήσει μια καριέρα ως επιχειρηματίας με μια επιτυχημένη εταιρεία χρηματοδότησης, ενώ έγινε και διευθυντικό στέλεχος του Savoy Hotel. Επέστρεψε στο θέατρο τη δεκαετία του '70 και δημιούργησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σειράς ‘Budgie’, ενώ στον κινηματογράφο έπαιξε στην ταινία ‘Stardust’ (1975), ‘McVicar’ (1980) με τον Roger Daltrey και την τηλεοπτική έκδοση του ‘Εγκλήματος στο Orient Express’ (1985).

Ο Adam Faith πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 62 ετών στις 8 Μαρτίου του 2003.