“Back to the Future” (1985)

"I guess you guys aren't ready for that yet. But your kids are gonna love it" - Marty

 

Το “Back to the Future” (Επιστροφή στο Μέλλον) που σκηνοθέτησε ο Robert Zemeckis, είναι μια ταινία του 1985, που γνώρισε τεράστια επιτυχία εκείνη την εποχή (ήταν η ταινία με τα υψηλότερα κέρδη για το 1985 και είχε τρεις υποψηφιότητες για βραβείο όσκαρ) και μέχρι σήμερα παραμένει αγαπημένη, φρέσκια και διασκεδαστική, χάριν του πρωτότυπου σεναρίου, της παρουσίας του ηθοποιού Michael J. Fox και της απολαυστικής απεικόνισης της ζωής της δεκαετίας του ’50 που συνοδεύεται φυσικά από την υπέροχη μουσική των fifties. 

Κορυφαία - αν μη τι άλλο - στιγμή είναι η σκηνή όπου ο Michael J. Fox παίζει το “Johnny B. Goode” του Chuck Berry! Μια σκηνή που παραλίγο να «κοπεί» από την τελική προβολή! Στην ταινία ακούγονται δύο τραγούδια των Huey Lewis and the News, ενός pop/rock (με κάποια στοιχεία επιρροής από την μουσική του ‘50) συγκροτήματος που στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 ήταν πολύ διάσημο. Το πιο γνωστό κομμάτι ήταν το "The Power of Love". Ο Lewis κάνει και μια μικρή εμφάνιση στην αρχή της ταινίας.

Η πλοκή έχει ως έξης: Ο Marty McFly (Michael J. Fox) είναι ένας τυπικός έφηβος που ζει στο Hill Valley της Καλιφόρνια μαζί με τους γονείς του (Lea Thompson και Crispin Glover), πάει σχολείο, έχει την κοπέλα του (Claudia Wells), το skate board του και την αγάπη του για την ροκ μουσική (παίζει ηλεκτρική κιθάρα). Ο Marty κάνει παρέα και με έναν εκκεντρικό (τον λες και «τρελό») επιστήμονα, τον Dr. Emmett "Doc" Brown (Christopher Lloyd), ο οποίος μια ημέρα του ανακοινώνει ότι κατάφερε να εφεύρει μια μηχανή που ταξιδεύει στον χρόνο – ενσωματωμένη σε ένα αυτοκίνητο! Για να φτιαχτεί όμως χρειάστηκε πλουτώνιο που αποκτήθηκε από Λίβυους τρομοκράτες, που του το έδωσαν με την υπόσχεση να κατασκευάσει για χάρη τους μια πυρηνική βόμβα! Καθώς έρχονται οι τρομοκράτες να τον σκοτώσουν γιατί τους εξαπάτησε, ο Marty, διαφεύγει με μεγάλη ταχύτητα με το αυτοκίνητο, ενεργοποιώντας ακούσια τη μηχανή του χρόνου και έτσι μεταφέρεται πίσω στο χρόνο, στις 5 Νοεμβρίου 1955. Εκεί  συναντά τους μελλοντικούς γονείς του, τους γονείς της έφηβης τότε μητέρας του η οποία μάλιστα τον ερωτεύεται (!), τον νταή του σχολείου, Biff (Thomas F. Wilson), ο οποίος εκφοβίζει συνεχώς τον «σπασίκλα», δειλό και κοκαλιάρη πατέρα του και τον μελλοντικό (μαύρο) δήμαρχο της πόλης που τότε δούλευε σερβιτόρος. Στο τέλος αυτής της απολαυστικής και γεμάτης δράση, χιούμορ και μουσική ταινίας, η μητέρα του θα ερωτευτεί τελικά τον πατέρα του στον χορό του σχολείου και ο Marty θα καταφέρει να φύγει με το αυτοκίνητο – μηχανή του χρόνου με την βοήθεια ενός κεραυνού που χτυπά τον πύργο του ρολογιού του δημαρχείου και να επιστρέψει στο παρόν, σώζοντας έτσι και από τον θάνατο τον “Doc”.

Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία, πέρα από την πλοκή, είναι η πετυχημένη απεικόνιση της δεκαετίας του ‘50. Οι παραγωγοί έστησαν μια πόλη που έμοιαζε τέλεια με πόλη εκείνης της εποχής. Κάποιες σκηνές γυρίστηκαν σε τοποθεσίες της Καλιφόρνια, ενώ ο σχολικός χορός "Enchantment Under the Sea" γυρίστηκε στο κλειστό γυμναστήριο της Μεθοδιστικής Εκκλησίας του Hollywood. Σπίτια, μαγαζιά, café, αυτοκίνητα, ρούχα, χτενίσματα, διάλογοι, όλα σε μεταφέρουν στην μαγική εποχή του ‘50. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που ακούγονται όπως το "Mr. Sandman" των The Four Aces, το "The Ballad of Davy Crockett" του Fess Parker και το "Pledging My Love" του Johnny Ace. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1955, οπότε η «επανάσταση» του rock and roll μόλις έχει ξεσπάσει, ο Elvis ακόμα δεν έχει κάνει πάταγο, ούτε οι υπόλοιποι γίγαντες του rock ‘n roll (Jerry Lee Lewis, Eddie Cochran, Gene Vincent κλπ) και τα πράγματα είναι κάπως πιο... “square”. 

Πάντως υπάρχουν και κάποιοι αναχρονισμοί, όπως στην παρακάτω φωτογραφία που δείχνει την βιτρίνα ενός καταστήματος με δίσκους, όπου κάποιοι δίσκοι δεν είχαν κυκλοφρήσει το 1955! Έτσι φαίνεται ένας δίσκος (αριστερά) με συλλογή από τραγούδια των Chordettes που κυκλοφόρησε το 1959, ο δίσκος "In the Land of Hi-Fi" της Patti Page (στην μέση, δίπλα στον δίσκο του Nat King Cole) που κυκλοφόρησε το 1956 και ο δίσκος "Eydie in Dixieland" (δίπλα σε αυτόν της Page) της Eydie Gorme που κυκλοφόρησε το 1959!

Η πιο σημαντική σκηνή της ταινίας είναι όταν ο Marty (μαζί με τους “Starlighters”) παίζει το "Johnny B. Goode" (αν και μόνο την πρώτη στροφή), που στην πραγματικότητα, ο Chuck Berry θα πει 3 χρόνια αργότερα! Η φωνή στο τραγούδι δεν είναι του Fox, αλλά ενός άλλου τραγουδιστή, του Mark Campbell, που τότε συμμετείχε σε ένα συγκρότημα που το έλεγαν Jack Mack and the Heart Attack. Παρόλα αυτά ο Fox πήρε δάσκαλο και έκατσε να μάθει λίγο κιθάρα, ώστε να φαίνεται το παίξιμό του ρεαλιστικό.

Ο σχολικός χορός λαμβάνει χώρα στις 12 Νοεμβρίου 1955, ενώ το "Johnny B. Goode" παίχτηκε για πρώτη φορά από τον Chuck Berry τον Μάρτιο του 1958. Ο Marty πριν ξεκινήσει να παίζει λέει την επική ατάκα "All right. This is an oldie, but, uh... well, it's an oldie where I come from...". Κάποια στιγμή κάνει το διάσημο "duckwalk" που εισήγαγε ο Chuck Berry, τον οποίον ο υποτιθέμενος ξάδελφός του, Marvin, παίρνει τηλέφωνο για να τον βάλει να ακούσει «τον ήχο που πάντοτε έψαχνε…». Στην πραγματικότητα βέβαια, ο Chuck Berry είχε ήδη κυκλοφορήσει το υπέροχο rock n roll τραγούδι "Maybellene" (Ιούλιος 1955),  άρα τον ήχο τον είχε ήδη βρει! Στη συνέχεια, ο Marty αρχίζει να σολάρει «σκληραίνοντας» σταδιακά τον ήχο, δημιουργώντας έτσι αμηχανία μέχρι και φόβο στους ακροατές και τους λοιπούς μουσικούς. 

Πρέπει να πούμε ότι μιμείται τέσσερις άλλους διάσημους κιθαρίστες: το στυλ παιξίματος του Eddie Van Halen (χτύπημα με τα δάκτυλα), του Jimi Hendrix (πίσω από κεφάλι), του Angus Young των AC/DC (ξαπλωμένος) και του Pete Townshend (πηδάει με το δεξί χέρι υψωμένο και κλωτσάει τον ηχείο). Όταν ο Marty ανοίγει τα μάτια του και βλέπει το αποσβολωμένο πλήθος καταλαβαίνει ότι το κοινό δεν ήταν ακόμα έτοιμο για έναν τέτοιο ήχο, αλλά τα παιδιά τους θα τον λατρέψουν. Κι όμως την σκηνή με "Johnny B. Goode" ο Zemeckis ήθελε στην αρχή να την κόψει, γιατί σταματούσε την ροή της ιστορίας! Τελικά, ευτυχώς κάποιος τον έπεισε να την κρατήσει. Για να μπει τελικά στην ταινία βέβαια, χρειάστηκε και η έγκριση του τον Chuck Berry, ο οποίος την έδωσε με δυσκολία και αφού πήρε κάποιο σεβαστό ποσό!