Ο Bill Monroe έμεινε γνωστός ως "ο πατέρας του Bluegrass". Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1911, στο Rosine του Kentucky, σε μια οικογένεια μουσικών, το μικρότερο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας. Σαν παιδί, βοηθούσε τον θείο του Pendleton Vandiver («θείος Pen») σε τοπικούς χορούς.
Αφού έμεινε ορφανός από την ηλικία των 16 ετών, ο Μονρόε τελικά μετακόμισε στο Σικάγο και σχημάτισε μια ομάδα με τους αδελφούς του Birch και ο Τσάρλι, ενώ ο Bill ήταν στο μαντολίνο (στην φώτο επάνω: ο Μπιλλ αριστερά και ο Τσάρλι δεξιά).
Ενώ βρίσκονταν στο Σικάγο, εργάστηκε σε διυλιστήριο πετρελαίου και ως χορευτής στο WLS National Barn Dance του Σικάγου. Ο Birch σύντομα έπεσε έξω, αλλά ο Bill και ο Charlie συνέχισαν ως οι Monroe Brothers, βρίσκοντας το πιο ενθουσιώδες κοινό τους στο ραδιοφωνικό σταθμό WBT του Charlotte, NC. Σύντομα ηχογράφησαν διάφορους δίσκους για την εταιρία Bluebird της RCA, όπως τα: "John Henry", "Nine Pound Hammer» και "What Would You Give in Exchange for Your Soul".
Το 1938, το πολύ επιτυχημένο ντουέτο διαλύθηκε, και ο Μπιλ διαμόρφωσε την πρώτη του μπάντα, τους ‘Kentuckians’. Ένα χρόνο αργότερα ο Μονρόε άλλαξε το όνομά τους σε ‘Blue Grass Boys’ και σύντομα έστρεψε τα φώτα του προς το Νάσβιλ. Ο Μονρόε ήταν 28 ετών όταν βρέθηκε στο φημισμένο φεστιβάλ του Grand Ole Opry στις 28 Οκτωβρίου 1939. Αφού τον παρουσίασε ο ίδιος ο George D. Hay, ο ιδρυτής του Opry και ο Μονρόε έπαιξε το hit του Jimmie Rodgers, "Muleskinner Blues" και πήρε τρία encores την πρώτη νύχτα στο War Memorial Auditorium. Έγινε γρήγορα ένα από τα αγαπημένα ονόματα του Opry.
Στη δεκαετία του 1940, ο Μονρόε άρχισε να προσθέτει στίχους στις μελωδίες του και έγραψε μερικές κλασικές επιτυχίες όπως το ‘Blue Moon of Kentucky’ και το "Uncle Pen". Προσέλαβε τον Earl Scruggs που έπαιζε μπάντζο και τον τραγουδιστή-κιθαρίστα Lester Flatt και τον Chubby Wise στο βιολί για να δημιουργήσουν αυτό που αναγνωρίζεται ευρέως ως η σημαντικότερη bluegrass μπάντα που υπήρξε ποτέ.
Το 1948, ο Flatt & ο Scruggs άφησαν το συγκρότημα για να φτιάξουν τους ‘Foggy Mountain Boys’. (Ο Wise άφησε επίσης το συγκρότημα εκείνο το έτος.)
Μέχρι τη δεκαετία του 1950, ο Flatt & ο Scruggs είχαν αναδειχθεί ως μια τρομερή παρουσία, ενώ ο Μονρόε συνέχισε να παίζει στο Opry. Ωστόσο, από τη δεκαετία του 1960, η folk μουσική είχε γίνει δημοφιλής, και ο παραγωγός Ralph Rinzler βοήθησε την επιστροφή του Μονρόε στα φώτα της δημοσιότητας. Το 1965, ο Μονρόε ήταν το πρώτο όνομα στην πρώτη πολυήμερη γιορτή bluegrass, και εγκαινίασε τη δική του ετήσια γιορτή του στο Bean Blossom της Ιντιάνα.
Ο Μονρόε μπήκε στο Country Music Hall of Fame το 1970, και κέρδισε το βραβείο Heritage. Το LP του ‘Southern Flavor’ κέρδισε το πρώτο βραβείο Grammy που έχει δοθεί ποτέ για bluegrass μουσική το 1989 και κέρδισε το βραβείο Grammy's Lifetime Achievement το 1993. Το 1995, του απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο της Τιμής από τον Πρόεδρο Κλίντον, σε τελετή που διοργανώθηκε στο Λευκό Οίκο. Ο Μονρόε πέθανε στις 9 του Σεπτέμβρη του 1996. Ένα χρόνο αργότερα, το Rock and Roll Hall of Fame τον δέχθηκε λόγω ως έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες που επηρέασε το rock 'n' roll.
Αρκετοί εξέχοντες μουσικοί του bluegrass βρέθηκαν κατά καιρούς να παίζουν στους Blue Grass Boys του Μονρόε, όπως : Stringbean, Mac Wiseman, Jimmy Martin, Sonny Osborne και Del McCoury.
Ο Monroe περιγράφει την αγαπημένη του bluegrass μουσική ως "μία δύσκολη δουλειά" (‘a hard drive to it’). Είναι μίξη από σκωτσέζικες και παλαιών εποχών βιολιά». Είναι μουσική επηρεασμένη από τους Μεθοδιστές και τους Αγιαστές και τους Βαπτιστές. Είναι μπλουζ και τζαζ, και έχει ένα πολύ μοναχικό ήχο. Είναι η μουσική της πεδιάδας και λέει μια καλή ιστορία. Παίζεται από την καρδιά μου στην καρδιά σας, και θα σας αγγίξει. Η Bluegrass είναι η μουσική που μετράει".
.jpg)
