Τρίτη 26 Απριλίου 2011

The Bill Monroe story


Ο Bill Monroe έμεινε γνωστός ως "ο πατέρας του Bluegrass". Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1911, στο Rosine του Kentucky, σε μια οικογένεια μουσικών, το μικρότερο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας. Σαν παιδί, βοηθούσε τον θείο του Pendleton Vandiver («θείος Pen») σε τοπικούς χορούς.

Αφού έμεινε ορφανός από την ηλικία των 16 ετών, ο Μονρόε τελικά μετακόμισε στο Σικάγο και σχημάτισε μια ομάδα με τους αδελφούς του Birch και ο Τσάρλι, ενώ ο Bill ήταν στο μαντολίνο (στην φώτο επάνω: ο Μπιλλ αριστερά και ο Τσάρλι δεξιά).

Ενώ βρίσκονταν στο Σικάγο, εργάστηκε σε διυλιστήριο πετρελαίου και ως χορευτής στο WLS National Barn Dance του Σικάγου. Ο Birch σύντομα έπεσε έξω, αλλά ο Bill και ο Charlie συνέχισαν ως οι Monroe Brothers, βρίσκοντας το πιο ενθουσιώδες κοινό τους στο ραδιοφωνικό σταθμό WBT του Charlotte, NC. Σύντομα ηχογράφησαν διάφορους δίσκους για την εταιρία Bluebird της RCA, όπως τα: "John Henry", "Nine Pound Hammer» και "What Would You Give in Exchange for Your Soul".

Το 1938, το πολύ επιτυχημένο ντουέτο διαλύθηκε, και ο Μπιλ διαμόρφωσε την πρώτη του μπάντα, τους ‘Kentuckians’. Ένα χρόνο αργότερα ο Μονρόε άλλαξε το όνομά τους σε ‘Blue Grass Boys’ και σύντομα έστρεψε τα φώτα του προς το Νάσβιλ. Ο Μονρόε ήταν 28 ετών όταν βρέθηκε στο φημισμένο φεστιβάλ του Grand Ole Opry στις 28 Οκτωβρίου 1939. Αφού τον παρουσίασε ο ίδιος ο George D. Hay, ο ιδρυτής του Opry και ο Μονρόε έπαιξε το hit του Jimmie Rodgers, "Muleskinner Blues" και πήρε τρία encores την πρώτη νύχτα στο War Memorial Auditorium. Έγινε γρήγορα ένα από τα αγαπημένα ονόματα του Opry.

Στη δεκαετία του 1940, ο Μονρόε άρχισε να προσθέτει στίχους στις μελωδίες του και έγραψε μερικές κλασικές επιτυχίες όπως το ‘Blue Moon of Kentucky’ και το "Uncle Pen". Προσέλαβε τον Earl Scruggs που έπαιζε μπάντζο και τον τραγουδιστή-κιθαρίστα Lester Flatt και τον Chubby Wise στο βιολί για να δημιουργήσουν αυτό που αναγνωρίζεται ευρέως ως η σημαντικότερη bluegrass μπάντα που υπήρξε ποτέ.

Το 1948, ο Flatt & ο Scruggs άφησαν το συγκρότημα για να φτιάξουν τους ‘Foggy Mountain Boys. (Ο Wise άφησε επίσης το συγκρότημα εκείνο το έτος.)

Μέχρι τη δεκαετία του 1950, ο Flatt & ο Scruggs είχαν αναδειχθεί ως μια τρομερή παρουσία, ενώ ο Μονρόε συνέχισε να παίζει στο Opry. Ωστόσο, από τη δεκαετία του 1960, η folk μουσική είχε γίνει δημοφιλής, και ο παραγωγός Ralph Rinzler βοήθησε την επιστροφή του Μονρόε στα φώτα της δημοσιότητας. Το 1965, ο Μονρόε ήταν το πρώτο όνομα στην πρώτη πολυήμερη γιορτή bluegrass, και εγκαινίασε τη δική του ετήσια γιορτή του στο Bean Blossom της Ιντιάνα.

Ο Μονρόε μπήκε στο Country Music Hall of Fame το 1970, και κέρδισε το βραβείο Heritage. Το LP του ‘Southern Flavor’ κέρδισε το πρώτο βραβείο Grammy που έχει δοθεί ποτέ για bluegrass μουσική το 1989 και κέρδισε το βραβείο Grammy's Lifetime Achievement το 1993. Το 1995, του απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο της Τιμής από τον Πρόεδρο Κλίντον, σε τελετή που διοργανώθηκε στο Λευκό Οίκο. Ο Μονρόε πέθανε στις 9 του Σεπτέμβρη του 1996. Ένα χρόνο αργότερα, το Rock and Roll Hall of Fame τον δέχθηκε λόγω ως έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες που επηρέασε το rock 'n' roll.

Αρκετοί εξέχοντες μουσικοί του bluegrass βρέθηκαν κατά καιρούς να παίζουν στους Blue Grass Boys του Μονρόε, όπως : Stringbean, Mac Wiseman, Jimmy Martin, Sonny Osborne και Del McCoury.

Ο Monroe περιγράφει την αγαπημένη του bluegrass μουσική ως "μία δύσκολη δουλειά" (‘a hard drive to it’). Είναι μίξη από σκωτσέζικες και παλαιών εποχών βιολιά». Είναι μουσική επηρεασμένη από τους Μεθοδιστές και τους Αγιαστές και τους Βαπτιστές. Είναι μπλουζ και τζαζ, και έχει ένα πολύ μοναχικό ήχο. Είναι η μουσική της πεδιάδας και λέει μια καλή ιστορία. Παίζεται από την καρδιά μου στην καρδιά σας, και θα σας αγγίξει. Η Bluegrass είναι η μουσική που μετράει".

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Well that long black train got my baby and gone...


· Mystery Train - Elvis Presley



· Long Black Train - Conway Twitty


· Lonesome Train - Johnny Burnette


· Blue Train - Johnny Cash



· The train kept a-rollin’ - Johnny Burnette (!!!)



· Reuben's Train - The Dillards



· Big Train From Memphis - Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, John Carter Cash




· This Train - Class of 55 (Elvis dedication)


Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

The Brenda Lee story


Η Brenda Lee, είναι μία από τις μεγαλύτερες γυναικείες φωνές στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Τραγούδησε rockabilly, ποπ και country και είχε 37 επιτυχίες στα αμερικάνικα τσαρτς κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, αριθμό που ξεπερνάει μόνο ο Elvis Presley, οι Beatles, ο Ray Charles και η Connie Francis.

Η Lee είναι περισσότερο γνωστή για τις επιτυχίες "I'm Sorry" (1960) και το χριστουγεννιάτικο "Rockin' Around the Christmas Tree" (1958).

Με ύψος μόλις 4 πόδια και 9 ίντσες, (1,45!!), πήρε το ψευδώνυμο Little Miss Dynamite το 1957 μετά την ηχογράφηση του τραγουδιού "Dynamite".

Η Lee γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1944, ως Brenda Mae Tarpley, στην Ατλάντα της Γεωργίας. Η οικογένειά της ήταν φτωχή. Μοιραζόταν το ίδιο κρεβάτι με δύο αδέλφια της σε μικρό σπίτι που δεν είχε νερό. Η ζωή της είχε ως επίκεντρο τους γονείς της που έψαχναν για δουλειά και την Εκκλησία των Βαπτιστών όπου τραγουδούσε σόλο κάθε Κυριακή.

Η Lee ήταν ένα μουσικό θαύμα. Αν και στον σπίτι της έλειπε η υδραυλική εγκατάσταση, υπήρχε όμως ένα μικρό ραδιόφωνο, που γοήτευε την Brenda από μωρό. Όταν έγινε δύο ετών, μπορούσε να σφυρίξει τη μελωδία των τραγουδιών που άκουγε στο ραδιόφωνο.

Η φωνή της, το όμορφο πρόσωπό της και η σκηνική της παρουσία, κέρδισαν την προσοχή από την ηλικία μόλις των πέντε χρονών. Στην ηλικία των έξι ετών, κέρδισε σε έναν τοπικό διαγωνισμό τραγουδιού που χρηματοδοτούσαν τοπικά δημοτικά σχολεία. Το έπαθλο ήταν μια ζωντανή εμφάνιση σε μια ραδιοφωνική εκπομπή στην Ατλάντα, το Starmakers Revue, όπου τραγούδησε το επόμενο έτος.

Ο πατέρας της πέθανε το 1953, και από τη στιγμή που έφτασε στην ηλικία των δέκα, ήταν αυτή ο κύριος τροφοδότης της οικογένειάς της μέσα από το τραγούδι σε εκδηλώσεις και σε τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και τηλεοπτικές εκπομπές. Το 1955, η μητέρα της, Grayce Tarpley, ξαναπαντρεύτηκε με τον Buell "Jay" Rainwater, ο οποίος μετακίνησε την οικογένεια στο Σινσινάτι του Οχάιο, όπου εργάστηκε στο Jimmy Skinner Music Center. Η Lee έπαιζε με τον Skinner στο κατάστημα δίσκων σε πρόγραμμα που μετέδιδε ο ραδιοφωνικός σταθμός του Κεντάκι WNOP-AM. Η οικογένεια σύντομα επέστρεψε στη Γεωργία, και στην πόλη Augusta, και η Lee εμφανίστηκε στην εκπομπή ‘The Peach Blossom Special’ στο σταθμό WJAT-AM στο Swainsboro.

Η είσοδός της στην show business ήρθε το Φεβρουάριο του 1955, όταν εμφανίστηκε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό του Swainsboro για να δείτε τον Red Foley και ένας DJ έπεισε τον Foley να την ακούσει να τραγουδάει. Ο Foley ενθουσιάστηκε με την φωνή της και αμέσως συμφώνησε να την αφήσει να εκτελέσει το "Jambalaya» στη σκηνή εκείνο το βράδυ.

Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και αρνήθηκε να την αφήσει να αποχωρήσει από τη σκηνή, μέχρι να τραγουδήσει τρία ακόμη τραγούδια. Στις 31 Μαρτίου 1955, η 10χρονη Brenda έκανε το ντεμπούτο της στο Ozark Jubilee στο Σπρίνγκφιλντ του Μισσούρι.

Μετά από δύο μήνες, στις 30 Ιούλη 1956, η Decca Records της πρόσφερε ένα συμβόλαιο, και ο πρώτος δίσκος ήταν το "Jambayala" μαζί με το (ένα από τα αγαπημένα μου) "Bigelow 6-200".

Το 1957, το "One Step at a Time", έγινε επιτυχία και το επόμενο hit της, το "Dynamite", της έδωσε το παρατσούκλι Little Miss Dynamite.

Η Lee έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με rockabilly και rock and roll τραγούδια.

Οι μεγαλύτερες επιτυχίες της είναι: "Jambalaya", "Sweet Nothin's" (No. 4) (που έγραψε ο Ronnie Self), "I Want to Be Wanted" (No. 1) και το υπέροχο "All Alone Am I" (No. 3) (του Μάνου Χατζηδάκη – ‘Μην τον ρωτάς τον ουρανό’).

Επίσης : "Fool no 1" (No. 3), "That's All You Gotta Do" (No. 6), "Emotions" (No. 7), "You Can Depend on Me" (No. 6), "Dum Dum" (No. 4), 1962's "Break It to Me Gently" (No. 2), "Everybody Loves Me But You" (No. 6) και "As Usual" (No. 12).

Το μεγαλύτερο σε πωλήσεις τραγούδι της καριέρας Lee ήταν ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Το 1958, όταν ήταν 13, ο παραγωγός Owen Bradley της ζήτησε να γράψει ένα νέο τραγούδι από τον Johnny Marks, που έγραφε επιτυχημένα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια για τραγουδιστές της country. Η Lee τραγούδησε το "Rockin' Around the Christmas Tree", τον Ιούλιο με κιθαρίστα τον Hank Garland. Η Decca το κυκλοφόρησε ως single το Νοέμβριο, αλλά αρχικά, πούλησε μόνο 5.000 αντίτυπα. Ωστόσο, πούλησε τελικά, πάνω από πέντε εκατομμύρια αντίτυπα.

Το 1960, ηχογράφησε το δημοφιλέστερο τραγούδι της, "I'm Sorry", το οποίο έφτασε στο Νο. 1 του Billboard. Ήταν ο πρώτος της χρυσός δίσκος και ήταν υποψήφια για βραβείο Grammy.

Το τελευταίο της single στα top ten των pop charts ήταν με το "Losing You" (νο 6), το 1963, ενώ ένα άλλο ήταν το "Coming On Strong" (το 1966) και το "Is It True?" (το 1964).

Η Lee ήταν δημοφιλής στο Ηνωμένο Βασίλειο από την αρχή της καριέρας της. Είχε δύο επιτυχίες στο top 10 της Μ. Βρετανίας που δεν είχαν κυκλοφορήσει ως singles στην πατρίδα της: το "Speak To Me Pretty" που έφτασε στο νούμερο 3, στις αρχές του 1962, και το "Here Comes That Feeling", που έφθασε στο νο 5.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, η Lee καθιερώθηκε ως καλλιτέχνης της country μουσικής, και κέρδισε μια σειρά από top ten hits στα country charts. Η πρώτη επιτυχία ήταν το "Nobody Wins" (1973) που έφτασε στην πρώτη πεντάδα εκείνη την άνοιξη και έγινε η τελευταία της επιτυχία στο Top 100. Άλλες σημαντικές επιτυχίες ήταν: "Sunday Sunrise", "Wrong Ideas", "Big Four Poster Bed", "Rock On Baby" και "He's My Rock".

Μετά ακολούθησαν τα: "Tell Me What It's Like", "The Cowboy and the Dandy" και "Broken Trust". Στο άλμπουμ της του 1982, ‘The Winning Hand’, μαζί με την Lee ακούγονται οι: Dolly Parton, Kris Kristofferson και Willie Nelson, ενώ έκανε την έκπληξη, φτάνοντας στην πρώτη δεκάδα των country άλμπουμ. Το τελευταίο γνωστό hit της ήταν το 1985 με τίτλο "Hallelujah, I Love Her So", ντουέτο με τον George Jones.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, Lee συνέχισε να ηχογραφεί και να εμφανίζεται σε όλο τον κόσμο, μέχρι και σήμερα.

Παρά το γεγονός ότι τα τραγούδια της Lee συχνά αναφέρονταν σε χαμένες αγάπες, και παρόλο που έχασε τον πατέρα της σε νεαρή ηλικία, ο γάμος της με τον Ronnie Shacklett το 1963 παρέμεινε δυνατός. Έχουν δύο κόρες, την Jolie και την Julie (που ονομάστηκε έτσι από την κόρη της Patsy Cline) και τρία εγγόνια, τον Taylor, τον Jordan και τον Charley.