Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

The Fats Domino story


Ο Fats Domino γεννήθηκε ως Antoine Dominique Domino στις 26 Φεβρουαρίου1928 στη Νέα Ορλεάνη της Louisiana και άρχισε να παίζει δημόσια πιάνο από τα 10 χρόνια.

Η πρώτη του δουλειά ήταν στο Hideaway Club, όπου η ορχήστρα του μπασσίστα του Billy Diamond έβγαλε το παρατσούκλι Fats (χοντρός).

Το 1948 υπέγραψε στην εταιρία δίσκων Imperial. Πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το «The Fat Man» που ήταν το δεύτερο κομμάτι που ηχογράφησε, στις 10 Δεκέμβρη του 1949. Ο Fats πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα με την πρώτη του κυκλοφορία σε δίσκο.

Ένα κλασσικό κομμάτι των μπλούζ, διαθέτει μιά αρκετά μεγάλη εισαγωγή πιάνου, για να ακολουθήσουνε τα φωνητικά σε στύλ «wah wah» πού θυμίζουνε φυσαρμόνικα.

Στο φλιπσάιντ, υπήρχε το πρώτο τραγούδι της πρώτης ηχογράφησης, το «Detroit City Blues». Άνοιγε με το αμίμητο παίξιμο του δεξιού χεριού του Domino στο πιάνο και ακολουθούσαν τα πνευστά. Μετά, ο Domino τραγουδούσε με ένα ξαφνικό ένθουσιασμό. Με το άψογο μπάσσο του Frank Fields και τα ατέλειωτα «ρίφς» των σαξόφωνων, η μουσική εικόνα που θα γινότανε σήμα κατατεθέν του Domino είχε ολοκληρωθεί.

O Domino συνεργάστηκε στενά με τον τρομπετίστα και αρχηγό ορχήστρας, Dave Bartholomew, γράφοντας και ενορχηστρώνοντας μαζί του με μεγάλη επιτυχία τα πρώτα έξι χρόνια.

O Domino πρόσφερε κομμάτια που μοιάζανε πολύ μεταξύ τους, μολονότι θα νόμιζε κανείς πως έχουν ελάχιστη σχέση. Το «Hideaway City Blues», ένα ακόμα κομμάτι από την πρώτη ηχογράφηση, έχει ένα άνοιγμα παρόμοιο με το «Detroit City Blues» και συναντάμε ξανά την επανάληψη του ήχου και της δομής που είναι τόσο χαρακτηριστικά στη δουλειά του. Το ότι δεν γίνεται μονότονο, είναι προς τιμή των μουσικών ικανοτήτων του Domino και των εύστροφων στίχων.

Το Δεκέμβρη του 1951 ηχογραφήθηκε ο δεύτερος χρυσός δίσκος του Domino, το «GoinHome» και χρειάστηκε να κυκλοφορήσουνε μερικά ακόμα κομμάτια, προτού ο μαύρος καλλιτέχνης παρουσιάσει ένα κλασσικό κομμάτι — το «Mardi Grass in New Orleans». Ηχογραφημένο τον Οκτώβρη του 1952, πρόκειται ουσιαστικά για μια διασκευή του τραγουδιού του Professor Longhair, εμπλουτισμένη με μια λατινική χροιά. Είναι ένα θαυμάσιο κομμάτι, αν και έχει ελάχιστη σχέση με ότι είχε παρουσιάσει μέχρι τότε ο Domino, με ρυθμό ρουμπαλλέρο και θαυμάσια εκτέλεση. Με φλιπσάιντ το «Going to the river», πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα το 1953.

Από το 1955 μέχρι το 1960, ο Fats Domino βρίσκεται στο αποκορύφωμα της εμπορικότητάς του, αλλά πολλοί τον κατηγορούν για πτώση στην ποιότητα της δουλειάς του. Είναι περιζήτητος από τη μιά ακτή των ΗΠΑ στην άλλη, αλλά αναμφισβήτητα η ποιοτική προσφορά του παρουσιάζει κάποια κάμψη.

Η πραγματικά μεγάλη επιτυχία ήρθε τον Απρίλη του 1955, με το «Ain’t that shame», με τα δυναμικά ντράμς του Cornelious Coleman και τη μεστή κιθάρα του Walter Nelson.

Στην φωτογραφία μαζί με τον Jerry Lee Lewis και τον James Brown.




Από κει και μετά, ακολουθεί, μια ολόκληρη σειρά από επιτυχημένα κομμάτια — το μελαγχολικό «Blueberry Hill», που ηχογραφήθηκε στο Λος Άντζελες και κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 1956, το «Blue Monday» που ηχογραφήθηκε ένα χρόνο πριν στη Νέα Ορλεάνη αλλά που η κυκλοφορία του καθυστέρησε, για να φτάσει τελικά, το Γενάρη του 1957, το νούμερο 9 του αμερικάνικου τοπ, το «Whola lotta lovin’» το 1958 (νούμερο 6 στην Αμερική), το «I’ m ready» το 1959 (νούμερο 16) και την ίδια χρονιά, τα «I want to walk you home» και «Be my guest» (και τα δυό ανέβηκαν μέχρι το νούμερο 8). Από κει και πέρα, υπάρχει μια προσπάθεια προσέγγισης της πιο απροβλημάτιστης ποπ, με κομμάτια σαν το «walking in the New Orleans», του 1960.

Έχει εμφανισθεί σε δύο μουσικές ταινίες του 1956, το «Shake, Rattle & Rock και το «The Girl Can't Help It», καθώς και στο "Jamboree" του 1957.

Δείτε βίντεο από την ταινία "The girl can't help it"



Όπως έχει ομολογήσει ο Paul McCartney το τραγούδι "Lady Madonna" που έπαιξαν οι Beatles είναι επηρεασμένο από το στυλ του Domino.

O Fats έχει πουλήσει τους περισσότερους δίσκους, (65εκατομμύρια) από όλους τους καλλιτέχνες της εποχής του ' 50, μετά τον Elvis.


Τον Αύγουστο του 2005 όταν χτύπησε την Νέα Ορλεάνη ο τυφώνας «Κατρίνα», διαδόθηκε η φήμη ότι ο Fats Domino πέθανε! Μάλιστα κάποιος έγραψε με σπρέι στο σπίτι του "RIP Fats. You will be missed"!!! Η αλήθεια είναι ότι για ημέρες ο Fats ήταν άφαντος.

Όμως μετά από ημέρες έγινε γνωστό ότι είχε τελικά διασωθεί από ελικόπτερο, ενώ αναγνωρίσθηκε και από τον γιο του στην φωτογραφία πάνω...



















Πηγή: Πητ Κωνσταντέα, "Ιστορία της ροκ", Α΄ τόμος, εκδόσεις "Νεφέλη"


Για τον Fats Domino διαβασε:

http://en.wikipedia.org/wiki/Fats_Domino

http://www.history-of-rock.com/domino.htm

http://www.fatsonline.nl/


---Εδώ είναι σε live το "The fat man", το αγαπημένο μου του Fats...



---Δείτε τον Fats να παίζει το "I' m walkin'" μαζί με τον Ricky Nelson, ο οποίος το είχε παίξει κι αυτός...



Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

The Frankie Ford story


Ο Frankie Ford είναι ένας Rock nRoll πιανίστας που έμεινε γνωστός για το τραγούδι του "Sea Cruise", που έγινε μεγάλη επιτυχία το 1959.

Γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1939 στην Gretna της Λουιζιάνα, κατά μήκος του ποταμού Μισισιπή στη Νέα Ορλεάνη, όπου και ζει ακόμα.

Υιοθετήθηκε από τον Vincent και την Anna Guzzo.

Ως μουσικός επηρεάστηκε από τους Clarence "Frogman" Henry, Huey Smith, Fats Domino, Ray Charles και Professor Longhair.

Η μεγάλη επιτυχία του Ford ήταν το "Sea Cruise", που μπήκε στο Top 20, ο δίσκος πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, και έγινε χρυσός.
Μετά όμως από αυτήν την επιτυχία χάθηκε, αν και είχε δεν του έλειπε το ταλέντο.

Το 1978 εμφανίστηκε στην Rock n Roll μουσική ταινία «AMERICAN HOT WAX».

Tο στυλ του Ford, ο οποίος είναι γνωστός ως «New Orleans Dynamo», λόγω Louisiana, μοιάζει αρκετά με αυτό του Fats Domino.

Κάνει πολλές “live” εμφανίσεις, όπου είναι αλήθεια, ότι "τα δίνει όλα".






Η επίσημη ιστοσελίδα του είναι http://www.frankieford.com/



Δείτε σε βίντεο την κλασσική εκτέλεση του "Sea Cruise" και μία "σύγχρονη"





Άλλα δύο βίντεο με τον Frankie Ford






Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

“Willie and the Poor Boys”: the film


H ταινία Willie and the Poor Boys είναι μία μουσική ταινία που κυκλοφόρησε το 1985 ως βιντεοταινία.


Είναι διαρκείας 75 λεπτών και παρουσιάζει το - δημιουργημένο ειδικά για την ταινία - συγκρότημα “Willie and the Poor Boys” να παίζει κλασσικά RocknRoll κομμάτια σε ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ‘ 50.


Η μπάντα είναι φα-ντα-στι-κή! Όλοι τα δίνουν όλα και δείχνουν να το απολαμβάνουν.


«Πατέρας» των “Willie and the Poor Boys” ήταν ο Bill Wyman, μπασίστας των Rolling Stones, μέχρι το 1992 ο οποίος έκανε επίσης και την παραγωγή του ομώνυμου δίσκου.


Σε μια εποχή που ο Mick Jagger και ο Keith Richards είχαν έντονους διαξιφισμούς μπροστά και πίσω από τον Τύπο, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του'80 (σε σημείο που πολλοί σκέφτονταν ότι ήρθε το τέλος των Stones), ο μπασίστας Bill Wyman αποφάσισε να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του με μία all-star μπάντα, τους “Willie and the Poor Boys”.


Μέλη της μπάντας είναι ο πρώην κιθαρίστας των Led Zeppelin, Jimmy Page, ο σαξοφωνίστας των Dire Straits, Mel Collins, ο Ron Wood και ο Charlie Watts, πάλι από τους Stones, ο Geraint Watkins, (πιανίστας που έχει παίξει με τους Van Morrison, Dave Edmunds, Mark Knopfler, Paul McCartney και Shakin' Stevens), ο Chris Rea και πολλοί άλλοι, ενώ κάπου εμφανίζεται και ο Ringo Starr.


ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:

Mel Collins: Saxophone

Ray Cooper: Percussion

Willie Garnett: Horn

Mickey Gee: Guitar (Acoustic), Guitar, Guitar (Electric), Vocals, Vocals (bckgr)

Steve Gregory: Horn

Kenney Jones: Percussion, Drums

Andy Fairweather-Low: Guitar (Acoustic), Bass, Guitar, Percussion, Guitar (Electric), Vocals, Vocals (bckgr)

Jimmy Page: Guitar, Guitar (Rhythm), Vocals

Raphael Ravenscroft: Saxophone

Chris Rea: Vocals

Paul Rodgers: Vocals

Henry Spinetti: Drums

Ringo Starr: Drums

Terry Taylor: Percussion

Geraint Watkins: Organ, Piano, Accordion, Keyboards, Vocals, Vocals (bckgr)

Charlie Watts: Drums

Terry Williams: Drums

Ron Woods: Saxophone

Bill Wyman: Bass, Percussion, Arranger, Vocals, Vocals (bckgr), Producer


Διάβασε: http://velhorockeiro.blogspot.com/2008/01/009-willie-and-poorboys-1985.html


Είναι κρίμα που δεν συνέχισαν με άλλα άλμπουμ. Μόνο το 1994 επανεμφανίστηκαν για μια ακόμη φορά, με το «Tear It Up: Live» με 12 κομμάτια.


Την ταινία δεν το έχω δει, (dvd εγχώριο δεν υπάρχει), αλλά πάρτε όλοι μία γεύση από αυτό το RocknRoll ντελίριο με τα παρακάτω βίντεο….και σηκωθείτε από την καρέκλα!










Σοβαρά; Ακόμα δεν σηκώθηκες;;;;;;;;

Πάρε άλλη μία!!!!!!!!!!!!



Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

The Billy Lee Riley story


Ο Billy Lee Riley είναι ένας δυναμικός πιονέρος του Rockabilly και ένα από τα αστέρια της θρυλικής Sun Records. Εκτός από Rockabilly παίζει Rock and Roll, Blues και Country-Blues.


Γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1933, στο Pocahontas του Arkansas. Γιος αγρότη σε φυτεία καλαμποκιού, ο Riley έμαθε να παίζει κιθάρα από έναν μαύρο που δούλευε στην φυτεία.

Μετά από 4 χρόνια στο στρατό, έφτιαξε μια μπάντα τους «Arkansas Valley Ranch Boys» και έπαιζε country και gospel μουσική. Για πρώτη φορά ηχογράφησε στο Memphis του Tennessee το 1955 στα στούντιο της Fernwood, πριν βρεθεί στα Sun Studios του Sam Phillips.

Ηχογράφησε το "Trouble Bound" για τον Jack Clement και τον Slim Wallace.

Ο Sam Phillips πήρε τα δικαιώματα και κυκλοφόρησε το "Trouble Bound", με 2η πλευρά το "Rock With Me Baby" τον Σεπτέμβριο του 1956.


Το πρώτο του hit ήταν το εξαιρετικό Rockabilly κομμάτι "Flyin' Saucers Rock and Roll" με 2η πλευρά το "I Want You Baby" που κυκλοφορήσα τον Φεβρουάριο του 1957, μετά τα οποία έγραψε το "Red Hot" με 2η πλευρά το "Pearly Lee", τον Σεπτέμβριο του 1957, δύο πολύ δυαντά rockabilly κομμάτια. Και στα δύο αυτά κομμάτια παίζει πιάνο ο Jerry Lee Lewis.

Το "Red Hot" θα μπορούσε να γίνει μεγάλη επιτυχία, αλλά ο Sam Phillips προτίμησε να ρίξει το βάρος στη προώθηση του «Great Balls Of Fire" του Jerry Lee Lewis.

Έτσι το "Red Hot" δεν έκανε πολλές πωλήσεις. Ο Riley τόσο εξοργίστηκε που πήγε μια ημέρα μεθυσμένος στο στούντιο της Sun και τα έκανε λίμπα!

Ο Riley - αφού τον ηρέμισε ο Phillips - συνέχισε παρόλα αυτά να ηχογραφεί για την Sun, αλλά είχε κάποιο καλύτερο αποτέλεσμα ομοίως.


Έχοντας καλό παρουσιαστικό και με «άγρια» σκηνική παρουσία, ο Riley είχε μια σύντομη σόλο καριέρα μαζί με το συγκρότημα "The Little Green Men".

The Little Green Men ήταν η μπάντα του Riley στην Sun. Εκτός του Riley, μέλη ήταν οι Roland Janes, JM Van Eaton, Marvin Pepper, Jimmy Wilson και αργότερα, προσχώρησε και ο Martin Willis.


Το 1960, έφυγε από την Sun και άρχισε να ηχογραφεί για την Rita Records του Roland Janes. Εκεί έγραψε το hit "Mountain Of Love" του Harold Dorman.

Το 1962, μετακόμισε στο Λος Άντζελες και εργάστηκε εποχιακά ως μουσικός με τον Dean Martin, τους Beach Boys, τον Herb Alpert, τον Sammy Davis Jr. και άλλους, ενώ παράλληλα ηχογραφούσε με διάφορα ψευδώνυμα.


Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, ο Riley άφησε την μουσική για να επιστρέψει στο Αρκάνσας και να ξεκινήσει δική του δουλειά στον κατασκευαστικό κλάδο.

Το 1978 τα κομμάτια "Red Hot" και ""Flyin' Saucers Rock 'n' Roll", παίχτηκαν από τον Robert Gordon και τον Link Wray, με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί σε μία συναυλία στο Μέμφις το 1979, η επιτυχία του οποίου οδήγησε σε νέες ηχογραφήσεις με την Sun και την επιστροφή του στις εμφανίσεις.


Το 1992 τον ανακάλυψε ο Μπομπ Ντίλαν, που ήταν οπαδός του από το 1956,


Το άλμπουμ του “Hot Damn!” (1997) ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy.





Η τελευταία είδηση για τον Riley όπως δημοσιεύθηκε στο http://www.rockabillyhall.com/ είναι δυστυχώς πολύ θλιβερή. Βαριά άρρωστος ο Riley αντιμετωπίζει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, σε σημείο που ακόμα και η ανεύρεση φαγητού για αυτόν και την σύζυγό του Joyce, είναι πλέον δύσκολη! Δίνεται η διεύθυνση για όσους μπορούν να βοηθήσουν.

Billy Lee Riley

723 Crest Drive

Jonesboro, Arkansas 72401


Για τον Billy Lee διάβασε:

http://en.wikipedia.org/wiki/Billy_Lee_Riley
http://www.rockabillyhall.com/BLR.html
http://www.enotes.com/contemporary-musicians/riley-billy-lee-biography

Δείτε σε βίντεο το "Red Hot" από live εμφάνιση του Riley στην Σουηδία το 2003



Δείτε σε βιντεο τον Sam Philips να μιλάει για τον Riley..