A Nyughatatlan – Live Concert (video)

Οι ‘A Nyughatatlan’ είναι μια ουγγρική μπάντα που δημιουργήθηκε το 2010 και παίζει κυρίως κομμάτια του Johnny Cash αλλά και επιτυχίες από τη δεκαετία του '50.

Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2012 με το όνομα “Johnny Cash And The Best Rockabilly Songs ”. Το συγκρότημα αποτελείται από 6 άτομα (άντρες και γυναίκες) και είναι οι: Kornél Kovács, Dóra Csató, Balázs Sándor, Attila Törös και Luca Márkus.

Η ιστοσελίδα του είναι εδώ και η σελίδα στο facebook εδώ.

Το live είναι στο ‘Roncsbár’ της πόλης Debrecen της Ουγγαρίας (28-12-2012).

The Bill Ηaley story

Η ιστορία του ROCK AND ROLL είναι δεμένη με την ιστορία ενός καλλιτέχνη που χάραξε με το όνομά του την αμερικάνικη μουσική - του Bill Haley.

Ο Bill Haley γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1925, σ’ ένα προάστιο του Ντητρόιτ, στο Highland Park του Michigan, ως William John Clifton Haley. Οι γονείς του ασχολούνταν με την country και τούτη η μουσική ήτανε η πρώτη που άκουσε ο μικρός Haley. Όταν ήτανε τεσσάρων χρονών, οι γονείς του εγκατασταθήκανε στο Boothwyn (Μπουθ-Γουίν) της Πενσυλβάνια, όπου αγοράσανε μια φάρμα. Η παρουσία της μουσικής country ήταν το ίδιο έντονη εκεί.

«Σαν ήμουν νεαρός», λέει ο Bill Haley, «ονειρευόμουνα να γίνω τραγουδιστής country. Από τα 15 μου χρόνια έπαιζα κιθάρα και ήθελα να γίνω κάτι σαν τον Jimmie Rodgers ή τους άλλους τραγουδιστές της country που ήτανε πολύ δημοφιλείς εκείνες τις μέρες. Έπαιξα κιθάρα με την ορχήστρα του Cousin Lee, στο Μπούθ-Γουίν, όσο πιο σύντομα μπόρεσα. Παίζαμε σε εκθέσεις, σε σχολεία, σε λούνα-πάρκ, σε τοπικές γιορτές - όπου μπορούσαμε».

Το 1944, ο Bill Haley ηχογράφησε ένα δίσκο, για πρώτη φορά.

"Ήτανε σε δίσκους Vogue, ένα τοπικό τραγούδι με τίτλο «We're Recruiting» και είχε μια αρμονία σε τέσσερα μέρη, στο στυλ των ‘Sons Of The Pioneers’. Τότε ήταν το κορυφαίο συγκρότημα country. Το συγκρότημα που έπαιζα τότε λεγότανε Downhomers και είχα αντικαταστήσει σ' αυτούς τον Kenny Baker. Μαζί τους έκανα μια περιοδεία μέχρι το Φόρτ Γουαίην της Ίντιάνα", θυμάται ο Haley.

Ήταν η πρώτη πραγματική εμπειρία του Haley από μια περιοδεία και η πείρα που αποκόμισε ήταν πολύτιμη. Συνέχισε τις τουρνέ του και έφτασε στο Χάρτφορντ του Κοννέκτικατ, όπου τραγούδησε σε ένα τοπικό ραδιοσταθμό σαν τραγουδιστής country. Εκεί παντρεύτηκε.

Με μεγαλύτερες πια ευθύνες, αποφάσισε να σχηματίσει το δικό του συγκρότημα και να δοκιμάσει την τύχη του. 

Το 1947, έφτιαξε τους ‘Four Aces Of Western Swing’ καί άρχισε τις περιοδείες γύρω από το Ιλλινόι και την Πενσυλβάνια. Αργότερα, την ίδια χρονιά, άρχισε να δουλεύει σαν ντίσκ-τζόκεϋ σ' ένα νέο ραδιοσταθμό - στον WPWA του Τσέστερ (Πενσυλβάνια).

Την επόμενη χρονιά, ο Haley εξασφάλισε ένα συμβόλαιο με τη μικρή εταιρία δίσκων Cowboy της Φιλαδέλφεια.

«Ηχογραφήσαμε μερικά κομμάτια σ’ ένα στούντιο στην πόλη», θυμάται ο Haley, «και μερικά άλλα σε διάφορους ραδιοσταθμούς, καθώς περιοδεύαμε. Γράψαμε αρκετά σίνγκλς με τις εταιρίες Cowboy, Center και Keystone. Το πρώτο ήτανε το «Candy Kisses». Ωστόσο, το πρώτο δικό μου τραγούδι που ηχογραφήθηκε δεν γράφτηκε από μένα. Ήτανε το «Candy And Women», πού κυκλοφόρησε στην Columbia από τον Andy Reynolds. Εγώ ηχογράφησα το κομμάτι αργότερα για την Cowboy».

Ένας σπάνιος δίσκος με μερικά από τα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησε ο Haley για την Cowboy, κυκλοφόρησε το 1979 από την αυστραλέζικη εταιρία Crass Roots. Με τίτλο «Golden Country Origins», αποκαλύπτει τη φωνή τού νεαρού Haley - μια φωνή που δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τη φωνή των μετέπειτα μεγάλων επιτυχιών του. Δεν είναι μια δυνατή φωνή, είναι πεζή σε αρκετά σημεία και με μια φανερή κλίση προς την count¬ry, αλλά έχει όλα τα στοιχεία που αργότερα θα τον κά¬νανε διάσημο. Οι μουσικοί που τον συνοδεύουν σ’ αυτό το δίσκο είναι οι Tex King, Rusty Keefer, Billy Williamson, Al Rex και Johnny Grande - ονόματα που θα συναντήσουμε αργότερα στους Comets.

Η πρώτη σημαντική στιγμή στην ιστορία του Bill Haley ήρθε με τον τρίτο δίσκο του για την Essex - το «Icy Heart», που μπήκε για πρώτη φορά στα tops των δίσκων country. Αποφασισμένος πια να ακολουθήσει την μουσική country, μια και εδώ εύρισκε ανταπόκριση, ο Haley ξεκίνησε για την καρδιά της country μουσικής, την πόλη Νάσβιλ, για να προωθήσει το δίσκο του. Εκεί, όλα αλλάξανε από τη μια στιγμή στην άλλη - χάρη σ’ ένα τηλεφώνημα τού Miller.

Ο Miller του είπε ότι κάποιος άρχιζε να παίζει την δεύτερη πλευρά του «Icy Heart», που ήταν το “Rock That Joint”, ένα γρήγορο boogie. Λέει ο Haley : "Ο δίσκος είχε αρχίσει να πουλάει σαν ζεστή τυρόπιτα τόσο στο ακροατήριο των μαύρων, όσο και στο ακροατήριο των νεαρών λευκών. Έτσι, ο Miller μου είπε έλα δω, βγάλε το καουμπόικο καπέλο και τις μπότες και βρες ένα σμόκιν. Θα χτυπήσουμε το κύκλωμα των κλάμπ του Βορρά. Έτσι ακριβώς κι’ έγινε, από τη μια στιγμή στην άλλη".

Tο “Rock That Joint”, πούλησε 75.000 αντίτυπα και το 1953 η Essex συνέχισε στο ίδιο κανάλι με το «Crazy Man Crazy».

«Τούτη ήταν η δεύτερη σημαντική στιγμή», λέει ο Haley. Το «Crazy Man Crazy» πούλησε πάνω από 100.000 αντίτυπα και μολονότι η λέξη rock 'n' roll δεν αναφερότανε πουθενά, ήταν ο πρώτος πραγματικός δίσκος του ρόκ που φτιάξαμε. Ίσως ο πρώτος που φτιάχτηκε ποτέ. Οι νεαροί ξετρελάθηκαν κυριολεκτικά, είχαμε διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και άλλα πρωτοφανή φαινόμενα και το «Crazy Man Crazy» έφτασε το νούμερο 1 πολλών τοπικών tops. Αλλά δημιουργηθήκανε προβλήματα. Μας κλείνανε εμφανίσεις σε clubs Jazz μουσικής συχνά, γιατί δεν υπήρχε προηγούμενο σ’ αυτό πού κάναμε. Τότε δεν υπήρχε rock and roll. Έτσι, με ένα νούμερο 1 στα tops του Σικάγο το 1953, βρεθήκαμε να παίζουμε μαζί με την ορχήστρα του Dizzy Gillespie, σε ένα τζάζ κλάμπ. Δεν αρέσαμε καθόλου, ωστόσο, στον ιδιοκτήτη, που μας πέταξε στο δρόμο. Ο κόσμος δεν καταλάβαινε τη μουσική μας. Είχαμε μια επιτυχία, είχαμε το ακροατήριο μας, αλλά καμιά κατανόηση μέσα στο επαγγελματικό μουσικό κύκλωμα. Ήταν μια αποκαρδιωτική εμπειρία», λέει ο Halley.

Τα πράγματα θα αλλάζανε γρήγορα. Μέσα στο 1953 και στα πλαίσια ενός πειράματος, ο dick jockey του Κλήβελαντ, Alan Freed, άρχισε να μεταδίδει ένα πρόγραμμα rhythm and blues σε ακροατήριο λευκών. Το πείραμα είχε αποτέλεσμα και πολλοί λευκοί ακροατές άρχισαν να στρέφονται προς τα rhythm and blues καί στη μουσική πού ό Freed χαρακτήριζε σαν rock and roll. Είναι σίγουρο πώς ό όρος ακουγότανε για πρώτη φορά σε μεγάλη κλίμακα και με την επισημότητα που έδινε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα. Ωστόσο, ο Freed απλά υιοθέτησε τον όρο και η πατρότητα δεν του ανήκει.

Ο Bill Haley υπόγραψε συμβόλαιο με την εταιρία Decca στη Νέα Υόρκη και στις 12 Απρίλη του 1954, σε ένα στούντιο στη West 80th Street, ηχογράφησε μαζί με το συγκρότημά του, που είχε μετονομαστεί σε Comets, το «Rock Around The Clock».

Οι Comets ήταν: Danny Cedrone, Billy Williamson, Johnny Grande, Joey D'Ambrosio (tenor sax), Marshall Lytle (bass) και Billy Gussack (drums).

Τίποτα δεν μπορούσε πια να σταματήσει το ρου της μουσικής ιστορίας. Ντίσκ-τζόκεϋς σαν τον Bill Randle και τον Alan Freed υποστήριξαν το δίσκο και σε λίγο, ο όρος rock and roll είχε επικρατήσει. Η μουσική διαδόθηκε ακόμα πιο γρήγορα με την υιοθέτηση του «Rock Around The Clock», ένα χρόνο αργότερα, σαν μουσικό θέμα της ταινίας «Η ζούγκλα του μαυροπίνακα» («The Blackboard Jungle») που έδινε έμφαση στο χάσμα ανάμεσα στους «ενήλικες» και τους «τηναίητζερ». Από τότε και μετά, για ένα μεγάλο κοινό, το ροκ είχε ταυτιστεί με το χάσμα των γενεών και ιδιαίτερα με την επαναστατική πλευρά τούτου τού χάσματος.

Η επιτυχία του Haley ήρθε σε μια εποχή που η νέα μουσική έφερνε σύγχυση και τρόμο στους περισσότερους ανθρώπους πάνω από την ηλικία των 30 ετών, που τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου τους γέμιζε με υποψία ότι το rock-and - roll ήταν μέρος μιας κομμουνιστικής συνωμοσίας για να διαφθείρει τα μυαλά των Αμερικανών εφήβων. Ο επικεφαλής του FBI J. Edgar Hoover προσπάθησε να βρει ενοχοποιητικό υλικό για τον Bill Haley, ο οποίος κουβαλούσε όπλο στις περιοδείες του για την ασφάλειά του.

Το "Rock Around the Clock " ήταν ο πρώτος δίσκος που πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα τόσο στη Βρετανία όσο και στη Γερμανία και το 1957 ο Haley έγινε ο πρώτος μεγάλος Αμερικάνος ροκ τραγουδιστής που περιόδευσε στην Ευρώπη. Ο Haley συνέχισε να κάνει hits καθ’ όλη τη δεκαετία του 1950, όπως το "See You Later, Alligator" και πρωταγωνίστησε στις πρώτες rock and roll μουσικές ταινίες “Rock Around the Clock” και “Don't Knock the Rock” το 1956. 

Ο Haley όμως ήταν ήδη 30 ετών και σύντομα στις Ηνωμένες Πολιτείες επισκιάστηκε από το νεότερο και πιο σέξι Elvis Presley, αλλά συνέχισε να έχει μεγάλη δημοτικότητα στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960.

Ο Haley είχε παραδεχθεί ότι ήταν αλκοολικός (όπως αναφέρεται σε ραδιοφωνική συνέντευξη του 1974 για το BBC) και έκανε μάχη με το αλκοόλ στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Παρ’ όλα αυτά, αυτός και η μπάντα του, συνέχισαν να κάνουν περιοδείες, επωφελούμενοι από το κίνημα νοσταλγίας τη; Δεκαετία; του 1950 στα τέλη της δεκαετίας του 1960. 

Έπαιξε για τη βασίλισσα Ελισάβετ στο Royal Variety Performance στις 10 Νοεμβρίου 1979, και έκανε την τελική εμφάνισή του στη Νότια Αφρική τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1980. Πάντως όταν τον έβλεπες νόμιζες ότι δεν πέρασε ημέρα από το 1955!!!

Πέθανε το πρωί της 9 Φεβρουαρίου 1981. Η χήρα του Bill, αρνήθηκε ότι είχε όγκο στον εγκέφαλο όπως διαδόθηκε. Το πιστοποιητικό θανάτου του έγραφε «Φυσικά αίτια: Το πιο πιθανό καρδιακή προσβολή».

Οι αρχικοί Comets του Haley ακόμα κάνουν περιοδείες στον κόσμο.

“Orion” Jimmy Ellis : Ο άνθρωπος με την φωνή ενός «βασιλιά»

Από όλους τους μιμητές του Elvis Presley κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Jimmy Ellis, που έμεινε γνωστός ως “Orion”. Στην πραγματικότητα ο Ellis δεν «μιμήθηκε» την φωνή του Elvis για να γίνει διάσημος και να βγάλει λεφτά. Απλά η φωνή του κατά ένα απίστευτο τρόπο, έμοιαζε τόσο πολύ με αυτή του «βασιλιά». Όμως, εκτός από την ομοιότητα της φωνής, όλη η ιστορία του τραγουδιστή με την μάσκα ήταν συγκλονιστική.

Ο Jimmy γεννήθηκε ως Jimmy Hughes Bell στο Pascagoula του Mississippi στις 26 Φεβρουαρίου του 1945 (στο Μισσισσιππή γεννήθηκε και ο Έλβις). Συμπτωματικά, όπως και ο Elvis, το όνομα της μητέρας του ήταν Gladys! Η μητέρα του δεν ήταν παντρεμένη. Έτσι, όταν ήταν δύο χρονών, αποφάσισε να τον δώσει σε ανάδοχη οικογένεια. Πήγαν στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, όπου τον έδωσε για υιοθεσία στον Κ. Ρ. Ellis και την σύζυγό του Mary Faye που ήταν από το Orrville της Alabama. Έτσι το επώνυμο του Jimmy έγινε Ellis.

Η πρώτη δημόσια εμφάνισή του ήταν στην ηλικία των 17, στο θρησκευτικό μουσικό φεστιβάλ "Religious Emphasis Week"του Orrville. Τραγούδησε το "Peace In The Valley".

Ο Jimmy πήγε στο Livingston State University, όπου άρχισε να παίζει σε μικρά κλαμπ. Ξεκίνησε την δισκογραφική του καριέρα με την εταιρία Dradco το 1964.  Μετά πήγε στη μικρή εταιρία Boblo Records. Ένα από τα πέντε singles του για την Boblo ήταν το "I'm Not Trying To Be Elvis".

Το 1972 ηχογράφησε για τον παραγωγό Shelby Singleton τα ‘That's All Right’ και ‘Blue Moon of Kentucky’. Τα τραγούδιαα κυκλοφόρησαν από τη Sun Records χωρίς να αναφέρεται το όνομα του τραγουδιστή. Αφού ηχογράφησε σε κάποιες άλλες εταιρείες, ο Ellis υπέγραψε μαζί με τον Shelby Singleton στη Sun, το Νοέμβριο του 1978.

Ο Ellis έγινε ευρέως γνωστός μέσα στην «ανωνυμία» του στις αρχές του 1979, με την πρώτη κυκλοφορία από τη Sun του ‘Save The Last Dance For Me’, μια έκδοση που τραγουδούσε ο Jerry Lee Lewis, όπου προστέθηκε και η φωνή του Ellis και φαινόταν σαν να τραγουδάνε ντουέτο. Το ντουέτο, ονομάστηκε "Jerry Lee Lewis and friends", έμεινε στο Top 20 στα Billboard charts για εβδομάδες και αμέσως έγινε το θέμα συζητήσεως από DJ και ιδιοκτήτες κλαμπ, και οπαδούς για την ταυτότητα του μυστηριώδους «φίλου» στο ντουέτο. Οι περισσότεροι ήταν «έπαιρναν όρκο» ότι η φωνή ήταν του Elvis! (Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν!). Μετά το σινγκλ ακολούθησε ένα άλμπουμ. Ήταν τέτοια η ομοιότητα της φωνής του Ellis με αυτή του ‘βασιλιά’ Elvis που η Sun Records κατηγορήθηκε ότι κυκλοφόρησε παλιές ηχογραφήσεις του Jerry Lee στις οποίες συμμετείχε «μυστικά» και ο Elvis. Μάλιστα, η τηλεοπτική εκπομπή "Good Morning America" προέβη σε μια «επιστημονική σάρωση φωνής» για την αναγνώριση της «άγνωστης» φωνής και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή ανήκε στον Elvis!

Αργότερα η Sun Records κυκλοφόρησε ένα single, το Ebony Eyes και στη συνέχεια ένα άλμπουμ. Το εξώφυλλο του αυτού του άλμπουμ που είχε τον τίτλο «Reborn» (‘αναγέννηση’), απεικόνιζε ένα μυστηριώδη τραγουδιστή που φορούσε μια μάσκα σαν του Lone Ranger και έβγαινε μέσα από ένα φέρετρο! Αυτή τη φορά ο τραγουδιστής είχε όνομα, ήταν ο «Orion Eckley Darnell». Το άλμπουμ περιείχε μερικά εξαιρετικά τραγούδια όπως το "Ebony Eyes", το "Honey" και το "Washing Machine". O Ellis τα τραγουδούσε με το ίδιο στυλ με το οποίο ο Elvis θα τα είχε τραγουδήσει. Η Sun ξεκίνησε μια μαζική διαφημιστική εκστρατεία για τον Orion και το 1981 ο Orion έχει βαθμολογηθεί ως ένας από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους άνδρες καλλιτέχνες της country μουσικής, κυκλοφόρησε τέσσερα άλμπουμ και στις συναυλίες του o ενθουσιασμός του πλήθους ήταν τεράστιος.

Ο Orion Eckley Darnell, ήταν ο χαρακτήρας που δημιουργήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1977, (την ημέρα του θανάτου του Elvis) από μια νοικοκυρά από την Marietta της Georgia, ονόματι Gail Brewer-Giorgo. Το 1978 στο μυθιστόρημά της “Orion” αφηγείται την ιστορία ενός τραγουδιστής του rock and roll, που μοιάζει πολύ με τον Elvis. Στο μυθιστόρημα, ο Orion σκηνοθέτησε τον θάνατό του, κάτι που έκανε πολύ κόσμο να πιστέψει ότι ο “Orion” ήταν η αληθινή ιστορία του Elvis!

Καθώς η δημοτικότητά του ήταν μεγάλη ο “Orion” συνεργάστηκε με πολλούς κορυφαίους καλλιτέχνες, όπως ο Jerry Lee Lewis και η Loretta Lynn. Το δε fan club του αριθμούσε χιλιάδες μέλη.

Ο "Orion" - Ellis χωρίς την μάσκα και ο Jerry Lee Lewis

Μετά από δύο χρόνια ο Ellis βαρέθηκε να προσποιείται ότι είναι κάποιος άλλος. Όταν η σύμβαση με την Sun τέλειωσε στο τέλος του 1983, μπροστά από ένα πλήθος που τον άκουγε σε μια συναυλία για την έκθεση Eastern States Exposition, έβγαλε τη μάσκα του και ορκίστηκε ποτέ να μην κρυφτεί πίσω από αυτό ξανά. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Το 1987 έγινε πάλι Orion με την μάσκα και όλα τα σχετικά.

Τραγούδησε μάλιστα, μαζί με τους Jordanaires σε ένα κατάμεστο χώρο στις 12 Αυγούστου 1997 στο Νάσβιλ.

Δυστυχώς, ο Jimmy Ellis, έπεσε θύμα άγριας δολοφονίας μαζί με την σύζυγό του, το Δεκέμβριο το 1998 από έναν ληστή με το όνομα Jeffery James Lee. Ο Ellis ήταν 53 χρονών. Ο κόσμος έχασε έναν μεγάλο τραγουδιστή.

Η ομοιότητα με την φωνή του Elvis ήταν εκπληκτική. Σε μια συνέντευξη του το 1997, είπε ότι η προσπάθειά του να γίνει αστέρι της country καταπνίγηκε από την φυσική ομοιότητα της φωνής του με τον Presley. «Ήταν τόσο ευλογία όσο και κατάρα», είπε. «Το κατεστημένο του Νάσβιλ δεν θα δεχόταν κανέναν που η φωνή του να μοιάζει τόσο πολύ με αυτή του Presley."

The Carl Mann story

Μια από τις τελευταίες ανακαλύψεις της θρυλικής Sun Records του Sam Phillips, ήταν ο πιανίστας Carl Mann, γνωστός για την rockabilly διασκευή του "Mona Lisa" του Nat "King" Cole. Αν και το κομμάτι πούλησε εκατομμύρια δίσκους και πολλοί είδαν τον Mann σαν έναν μαλακότερο, ηπιότερο Jerry Lee Lewis, ο Mann δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει άλλη επιτυχία στο επίπεδο της «Μόνα Λίζα», παρά το καλής ποιότητας rock & roll που έπαιζε. Έτσι όπως και πολλοί πιονέροι του rockabilly, το γύρισε στην country μουσική, όταν η αγορά του rockabilly στέρεψε, αλλά και εκεί ποτέ δεν καθιερώθηκε με επιτυχία και σταδιακά αποσύρθηκε από τη μουσική.

Ο Carl Mann γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1942, στο Huntingdon του Tennessee.

Η περιοχή που μεγάλωσε ο Mann ήταν αγροτική και οι γονείς του είχαν μια επιχείρηση ξυλείας. Από μικρός τραγουδούσε στην εκκλησία και έπαιζε country τραγούδια σε τοπικά φεστιβάλ δείχνοντας το ταλέντο του, παίζοντας κιθάρα και πιάνο.

Το 1957, κυκλοφόρησε το πρώτο του single για την Jaxon Records, το "Gonna Rock and Roll Tonight" και το "Rockin' Love."

Ακολούθησαν και άλλα singles με την Jaxon, αφότου ο ντράμερ του Carl Perkins, W.S. Holland έγινε μάνατζερ του Mann που τον οδήγησε να υπογράψει στη Sun Records.

Ο Sam Phillips υπέγραψε στο Mann ένα τριετές συμβόλαιο, και αμέσως μετά η Sun κυκλοφόρησε την rockabilly έκδοση της "Mona Lisa". Ήταν μόλις δεκαέξι χρονών ο Mann όταν έγινε επιτυχία το κομμάτι, που έφτασε στο νούμερο 24 στα τσαρτ των Black Singles και στο νούμερο Νο. 25 στο Billboard Hot 100 το 1959.

Τα επόμενα singles του Mann ήταν λιγότερο επιτυχημένα. Μόνο το "Pretend," του 1959 ξεχώρισε και έφτασε στο Νο. 57 Pop. 

Το 1960 κυκλοφόρησε ένα LP με το τίτλο ‘Like Mann’, αλλά δεν πήγε καλά και ο Mann άρχισε να αποχωρεί από τον χώρο της μουσικής. Πήγε στο στρατό το 1964, και στη συνέχεια έκανε ένα single, το "Down to My Last I Love You" για την Monument Records. Αφού απέτυχε κι αυτό, επέστρεψε στην οικογενειακή ζωή και αγωνίστηκε να νικήσει το πρόβλημα που είχε με τον αλκοολισμό.

Ο Mann επέστρεψε ως καλλιτέχνης της country το 1974, κυκλοφορώντας singles με την ABC και την Dot. Το "Twilight Time" που κυκλοφόρησε το 1976 ανέβηκε στο No. 100 στα Country Singles.   Το 1977 έκανε μια συμφωνία με την ολλανδική δισκογραφική εταιρεία ‘Rockhouse Records’, που κυκλοφόρησε το ‘Gonna Rock'n'Roll Tonight’ το 1978 και το ‘In Rockabilly Country’ το 1981. Έκανε  περιοδείες περιστασιακά στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1980, αλλά τελικά επέστρεψε και πάλι στην οικογενειακή ζωή.

Ξαναεμφανίστηκε το 2005, παίζοντας στην τοπική ραδιοφωνική εκπομπή Huntingdon Hayride στη γενέτειρά του. Συνεχίζει να παίζει στο εξωτερικό και στις ΗΠΑ. Πήρε την θέση του στο Rockabilly Hall of Fame το 2006. Τον Μάιο του 2011, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τη ζωή του με το όνομα ‘The Last Son of Sun’.

Ένα από τα κομμάτια που ο Mann δείχνει το σπουδαίο ταλέντο του είναι το ‘Ain't Got No Home’, η επιτυχία του 1956 του Clarence Henry.