θυμησέ μου...: Ιουνίου 2009

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

The Ventures - Bob Bogle R.I.P.

Στις 14 Ιουνίου 2009, «έφυγε» ο Bob Bogle, ένας σπουδαίος κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος του θρυλικού instrumental συγκροτήματος «The Ventures».

Η ανακοίνωση του θανάτου του έγινε από τον επίσης κιθαρίστα της μπάντας Don Wilson.

Ο Bob Bogle (φωτο) άφησε την τελευταία του πνοή σε Νοσοκομείο του Vancouver της Washington των ΗΠΑ, σε ηλικία 75 ετών, ύστερα από μάχη με ανίατη ασθένεια ("non Hodgkins lymphoma").

H μπάντα των ‘The Ventures’ είναι κατά την γνώμη μου το κορυφαίο instrumental συγκρότημα και πρωτοπόρο στο ήχο surf.

Έχουν γράψει αξεπέραστα τραγούδια. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; “Walk, Don’t Run” , “Hawaii Five-O” , “Perfidia”, “Secret Agent Man”, “Telstar,” και τόσα άλλα.

Η μπάντα ιδρύθηκε το 1958 στην Tacoma της πολιτείας της Washington από τον Don Wilson και τον Bob Bogle (που ήταν ξυλουργοί στο επάγγελμα) και έγινε ευρύτερα γνωστή το 1960, με την εξαιρετική instrumental επιτυχία "Walk, Don't Run", το δε ομώνυμο άλμπουμ που κυριολεκτικά ξεπουλήθηκε στα δισκοπωλεία στις αρχές της δεκαετίας του '60.

Άλλα αρχικά μέλη του συγκροτήματος ήταν ο Nokie Edwards στo μπάσο και ο Skip Moore στα ντραμς.

To περίφημο "Walk Don't Run", ο Bogle το πρωτοάκουσε σε ένα LP του θρυλικού κιθαρίστα Chet Atkins.

Ο δίσκος έκανε θραύση σε όλες τις ΗΠΑ και το συγκρότημα ις άρχισε να βγάζει το ένα instrumental άλμπουμ μετά το άλλο, παίζοντας τα πάντα από δημοφιλή τραγούδια της εποχής, surfing, twist, country και ότι να’ ναι.

Στις καλές τους ηχογραφούσαν πέντε ή έξι άλμπουμ το χρόνο. Το 1963 το συγκρότημα είδε να ανεβαίνουν πέντε άλμπουμ τους στο Billboard Hot 100.

Το 1962, ο Howie Johnson άφησε την μπάντα, λόγω των τραυματισμών που έπαθε από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και αντικαταστάθηκε από τον Mel Taylor.

Οι Ventures είναι:

* Don Wilson - Rhythm Guitar - (συν-ιδρυτής από το 1958)

* Bob Bogle - Lead and Bass Guitar- (συν-ιδρυτής από το 1958)

* Nokie Edwards - Lead and Bass Guitar- (προστέθηκε το 1960)

* Gerry McGee - Lead and Bass Guitar- (προστέθηκε το 1968)

* Bob Spalding - Lead and Bass Guitar- (προστέθηκε το 1981)

* Leon Taylor - Percussion - (προστέθηκε το 1996 μετά τον θάνατο του πατέρα του, Mel Taylor)

Για τους Ventures κόιτα κι εδώ:

http://www.theventures.com/ (επίσημη ιστοσελίδα)

http://www.sandcastlevi.com/ventures/f_ventures.html (Πολύ επιμελημένη σελιδα με φωτογραφίες και πλούσιο υλικό)

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Ventures

http://www.tunefan.com/ventures.htm

Οι Ventures μόλις πέρσι είχαν τιμηθεί με την εισαγωγή τους στο φημισμένο Rock n Roll Hall of Fame.

Αφιερωμένα στην μνήμη του τα βίντεο από αυτήν την live εμφάνιση των “The Ventures” στην Ιαπωνία το 1966.

Στην Ιαπωνία το συγκρότημα αγαπήθηκε πολύ και γνώρισε τεράστια επιτυχία. Μάλιστα έχουν ήδη ξεπράσει σε πωλήσεις ακόμα και αυτούς τους Beatles. Στην "χώρα του ανατέλοντος ηλίου" έπαιζαν και μέχρι σήμερα παίζουν συναυλίες.

Την συναυλία την είδα πρώτη φορά στο αφιέρωμα του http://mysterytrainwreck.blogspot.com/

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

The Wanderers: the film

Η ταινία «The Wanderers» είναι μία κλασσική Rock’n’ Roll / Greaser ταινία του 1979, που σκηνοθέτησε ο Philip Kaufman.

Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου που έγραψε ο Richard Price και εκδόθηκε πρώτη φορά το 1974, όταν ο Price ήταν μόλις 24 χρονών!

Η ταινία επικεντρώνεται γύρω από την ζωή των μελών μιας συμμορίας νεαρών Ιταλικής καταγωγής στο Βόρειο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, των Wanderers, στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Παρακολουθούμε κυρίως τις κόντρες τους με τις άλλες συμμορίες, το δέσιμο και την αλληλεγγύη μεταξύ τους, ενώ θίγονται και άλλα θέματα, όπως οι φυλετικές εντάσεις, οι σχέσεις με το άλλο φύλο, τα πάρτυ, οι σχέσεις με τους γονείς, το πέρασμα από την εφηβεία στην ωριμότητα και η επίδραση της επαναστατικότητας των νέων (αρχές '60's) στην μουσική της εποχής. Φυσικά η μουσική είναι φανταστική!!!!

Η ταινία έχει δύο βασικούς πρωταγωνιστές. Τον Richie Gennaro που είναι ο ηγέτης των Wanderers και τον Joey Capra.

- Ο Richie, (Ken Wahl), έχει δεσμό με την Despie Galasso (Toni Kalem). Η Despie είναι ο τύπος του μάλλον χαζούλικου κοριτσιού. Το πρόβλημα όμως είναι ότι είναι ταυτόχρονα και κόρη ενός τύπου που θυμίζει (αυτός και η παρέα του) το... «Νονό»!

Ο Richie, ο αρχηγός και ο "ωραίος" της παρέας, δεν φαίνεται να είναι ερωτευμένος με την Despie και κάποια στιγμή τσιμπιέται με την «κουλτουριάρα» Nina (Karen Allen).

Και ενώ πάει να γίνει κάτι, τα πράγματα αρχίζουν και μπλέκονται όταν μαθαίνει ότι έχει αφήσει έγκυο την Despie και ιδιαίτερα όταν αυτό το μαθαίνει ο... μπαμπάς της.

- Ο Joey (John Friedrich),κοντούλης, ευαίσθητος, ευέξαπτος και συμπαθητικός, έχει σοβαρό πρόβλημα με τον βίαιο και κτηνώδη πατέρα του.Στο τέλος δεν τον αντέχει και φεύγει.

- Ο Perry (Tony Ganios) είναι μία από τις μορφές της ταινίας. Σωστό ντερέκι δεν καταλαβαίνει από φόβο. Έχει έρθει πρόσφατα στην γειτονιά, μαζί με την αλκοολική μητέρα του, και μετά από ένα περιστατικό, όπου εμφανίζεται από το πουθενά και σώζει τον Joey και άλλους δύο Wanderers από σίγουρο βρωμόξυλο από τους Baldies που τους έχουν στριμώξει άσχημα, ο Perry γίνεται μέλος των Wanderers με συνοπτικές διαδικασίες. Η φράση “Leave the kid alone…” θεωρώ ότι πρέπει να μείνει στις all time classic φράσεις στην ιστορία του κινηματογράφου. (Δες παρακάτω το βίντεο).

Και το σημαντικότερο. Το παλικάρι (στην πραγματικότητα) είναι ελληνικής καταγωγής! Αμ, πως!

Αν και αρχικά δεν θεωρήθηκε επιτυχία για το box office, μετά την προβολή της η ταινία “The Wanderers” απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα.

Οι συμμορίες που κατονομάζονται στην ταινία, αν και είναι φανταστικές, εντούτοις βασίζονται σε πραγματικές συμμορίες που θυμόταν ο Price από την παιδική του ηλικία, όταν ζούσε σε κάποιο οικοδομικό τετράγωνο στο Μπρονξ.

Έτσι, πραγματικά ονόματα συμμοριών του Μπρονξ εκείνης της εποχής είναι οι “Fordham Baldies”, οι “Del-Bombers” και οι “Ducky Boys”.

Οι "Wanderers" ήταν το όνομα μίας πραγματικής συμμορίας στο Νότιο Brooklyn, μέρος μίας μεγαλύτερης συμμορίας Ιταλο-αμερικάνων, της συμμορίας των South Brooklyn Boys.

Η ταινία που διαδραματίζεται το1963, αποτυπώνει, με κάποιες σκηνές, το τέλος της εποχής «της αθωώτητας» που αντιπροσώπευε η δεκαετία του '50. ( Η Αμερική σε λίγο θα μπει στην εποχή του Βιετνάμ, των δολοφονιών των 2 Κένεντυ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, των παιδιών των λουλουδιών, των ναρκωτικών κλπ). Τέτοιες σκηνές είναι ο βίαιος θάνατος του Turkey (πρώην Wanderer που έγινε Baldie), η στρατολόγηση ολόκληρης της συμμορίας των Fordham Baldies στο Πολεμικό Ναυτικό (νύξη στον μετά από 2 έτη Πόλεμο του Βιετνάμ) ένα βράδυ που ήταν όλοι "τύφλα", η δολοφονία του Προέδρου John F. Kennedy, ο επικείμενος γάμος και «συμβιβασμός» του ηγέτη των Wanderers, Ρίτσι, η αποχώρηση από τους Wanderers του Τζόι και του Perry (που φεύγουν για την Καλιφόρνια), και μια σκηνή που απεικονίζει την αυξανόμενη επιρροή των τραγουδιών της folk μουσικής και ιδιαίτερα μέσα από τον Μπομπ Ντίλαν, που προς το τέλος της ταινίας τραγουδάει το γνωστό "The Times They Are A -Changin ' ".

Οι (κυριότερες) συμμορίες που παρουσιάζονται στην ταινία είναι:

* “The Wanderers”: Συμμορία που αποτελείται από 27 μέλη, όλα Ιταλικής καταγωγής. Οι Wanderers έχουν ως αγαπημένο τους τραγούδι - ποιο άλλο- το "The Wanderer" (1961) του ιταλικής καταγωγής τραγουδιστή Dion (Di Mucci). Φορούν μπουφάν με κίτρινο / καφέ χρώμα και μπλου τζιν. Και φυσικά, μαλί στυλ Greaser. Αρχηγός τους είναι ο Richie. Οι Wanderers είναι φασαριατζήδες, γλεντζέδες και καβγατζήδες. Τσακώνονται και βρίζονται όλη μέρα στο σχολείο με τους μαύρους "Del Bombers". Είναι καλά παιδιά όμως κατά βάθος. Προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν άλλες συμμορίες για συμμάχους γιατί έχουν να λύσουν τις διαφορές τους με τους "Del Bombers", αλλά δεν γουστάρουν όπλα. Θέλουν να χτυπηθούν μαζί τους "καθαρά". Στο τέλος μάλιστα, θα γίνουν και φίλοι!

* “The Fordham Baldies”: Όπως υποδηλώνει το όνομά τους, είναι όλοι φαλακροί. Μοιάζουν με τους μετέπειτα γνωστούς skinheads, αλλά δεν έχουν καμία σχέση. Άλλωστε υπάρχει και ένας μαύρος ανάμεσά τους. Ο λόγος που κουρεύονται γουλί είναι, λέει, για να μην μπερδεύονται τα μαλλιά τους όταν μπλέκουν σε φασαρίες! Υπάρχουν 40 από αυτούς και ο καθένας είναι σοβαρός καυγατζής. Ο αρχηγός είναι ο θηριώδης “Terror” (φοβερή φάτσα!), ο οποίος έχει δεσμό με την 'Peewee', ένα κοντοπίθαρο και θρασύ αγοροκόριτσο, που στο τέλος όμως θα πάει με τους Wanderers. Οι Baldies φορούν δερμάτινα μπουφάν με σήμα ένα κρανίο και στο πίσω μέρος τα αρχικά " FB "(Fordham Baldies). Οι Wanderers τους φοβούνται και αποφεύγουν να χτυπηθούν μαζί τους. (Μέχρι την στιγμή βέβαια, που καταφθάνει ο Perry!).

* “The Del Bombers”: Είναι μια πολύ σκληρή συμμορία του Μπρονξ που αποτελείται μόνο από μαύρους. Έχει 23 μέλη και είναι προκατειλημμένοι κατά των Ιταλών, με τους οποίους όλο τσακώνονται. Φορούν μπουφάν με χρώματα μωβ και χρυσό με τα αρχικά "DB", γραμμένα στην πλάτη τους. Ο ηγέτης τους είναι ο Clinton Stitch.

* “The Ducky Boys”: Πρόκειται για μία συμμορία που αποτελείται από άτομα ιρλανδικής καταγωγής. Είναι η πιο πολυπληθής, (500 μέλη), πιο περίεργη και πιο τρομακτική συμμορία στο Μπρονξ. Δεν έχουν κανένα διακριτικό, όπως όλες οι συμμορίες, και ποτέ δεν μιλάνε! Μοιάζουν να ζούνε στις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές. Το θανατηφόρο και "παγωμένο" βλέμμα τους μαρτυρεί ότι είναι αιμοδιψείς και μάλλον «ψυχάκηδες». Πάνε Εκκλησία, κοινωνάνε, εξομολογούνται και μετά βγαίνουν να σκοτώσουν… Είναι η μόνη συμμορία που είναι πρόθυμη να σκοτώσει ανθρώπους.

* “The Wongs”: Όπως υποδηλώνει και το όνομά τους, είναι όλοι κινέζικης καταγωγής και έχουν το επίθετο "Wong". Όλοι κι όλοι είναι 27. Παρόλο που όμως είναι μικρή συμμορία, έχουν καταφέρει να προξενήσουν τον σεβασμό και τον φόβο, καθώς ο κάθε ένας από αυτούς ξέρει Ζίου Ζίτσου. Ο Teddy είναι ο αρχηγός των Wong. Φορούν μαύρα μπουφάν με αποτυπωμένο hanzi (κινέζικο σύμβολο) στην πλάτη, ενώ έχουν ως τατουάζ τον δράκο.Ιδιαίτερα μυστικοί τύποι εμφανίζονται από το πουθενά και εξαφανίζονται χωρίς να το καταλάβεις. Το μότο τους: "Don't F** with the Wongs". Παρόλα αυτά βοηθούν τους Wanderers και τους Del Bombers στο να νικήσουν τους πολυπληθέστερους Ducky Boys.

Τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία:

01. The Four Seasons - Walk Like A Man
02. Lee Dorsey - Ya Ya
03. The Four Seasons - Big Girls Don't Cry
04. The Angels - My Boyfriend's Back
05. The Four Seasons - Sherry
06. The Shirelles - Baby It's You
07. The Chantays - Pipeline
08. Smokey Robinson & The Miracles - You Really Got A Hold On Me
09. The Surfaris - Wipe Out
10. The Shirelles - Soldier Boy
11. Ben E. King - Stand By Me
12. The Isley Brothers - Shout
13. The Contours - Do You Love Me
14. Dion - Runaround Sue
15. The Champs - Tequila
16. The Volumes - I Love You
17. Dion - The Wanderer

Στην Ελλάδα έχει κυκλοφορήσει σε DVD (εταιρία Prooptiki, 2007), με τον τίτλο «Ατίθασοι Μαχητές».

Στο οπισθόφυλλο γράφει: « Νέα Υόρκη, 1963. Είσαι νέος; Τότε ανήκεις σε μια συμμορία! Είσαι Ιταλός; Ε, τότε ανήκεις στους "Wanderers"! Βασισμένοι σε μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Πράις ("Το Ερωτικό Αντικείμενο του Εγκλήματος", "Η Απαγωγή") και σκηνοθετημένοι από τον Φίλιπ Κάουφμαν ("Στη Σκιά του Δολοφόνου", "Ανατέλλων Ήλιος") οι "Ατίθασοι Μαχητές" εστιάζουν στην επαναστατική γενιά του '60 και στις διαμάχες των τότε συμμοριών του δρόμου. Περιπλανώμενοι στους δρόμους του Μπρονξ ο Ρίτσι, ο Τζόι και ο Πέρι ερωτεύονται, παθιάζονται και μπλέκουν σε καυγάδες με τις αντίπαλες συμμορίες. Όμως καθώς η μέρα της αποφοίτησής τους πλησιάζει, προσπαθούν να συμβιβαστούν με την ιδέα πως οι μέρες που λειτουργούν ως συμμορία είναι πλέον μετρημένες...».

Wanderers for ever!

Some Videos...

Και όλη η σκηνή με το... "Leave the kid alone..."

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

The Big Bopper story

“Oh, baby you knoooow what I like!”

Jiles Perry Richardson, ήταν το πραγματικό όνομα του τραγουδιστή που έμεινε γνωστός με το όνομα The Big Bopper.

Εκτός από τραγουδιστής, ο Big Bopper, ήταν disc jockey και συνθέτης.

Ο Richardson γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1930, στο Sabine Pass του Texas.Ο πατέρας του ήταν εργάτης στις πετρελαιοπηγές. Είχε δύο νεότερους αδελφούς τον Cecil και τον James.

Η οικογένειά του μετακόμισε στο Port Arthur του Texas, όταν ήταν πολύ νέος. Το 1949 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Beaumont στο Texas. Ενώ ήταν ακόμα έφηβος, άρχισε να εργάζεται ως disc jockey στον ραδιοφωνικό Σταθμό KTRM του Beaumont. Στις 18 Απριλίου 1952 παντρεύτηκε την Adrianne Joy Fryou και τον Δεκέμβριο του 1953, γεννήθηκε η κόρη τους, Debra Joy.

Μετά από την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, επέστρεψε στο σταθμό όπου και τελικά έγινε διευθυντής προγράμματος, ενώ εξακολουθούσε να εργάζεται και ως disc jockey. Το ψευδώνυμο, "The Big Bopper," με το οποίο έμεινε γνωστός, το πρωτοχρησιμοποίησε για τις ραδιοφωνικές του εκπομπές.

Από νωρίς ο Richardson επηρεάστηκε από τους τραγουδιστές της country. Έπαιζε κιθάρα και έγραφε τραγούδια. Ο George Jones ηχογράφησε αργότερα το "White Lightning", που είχε γράψει ο Richardson, το οποίο έφτασε στην 1η θέση στα country hits το 1959 (και #73 στα pop charts).

Το 1957 έστειλε κάποια τραγούδια του στην Mercury Records στο Χιούστον του Τέξας και η εταιρεία υπέγραψε συμβόλαιο μαζί του ως country τραγουδιστή. Έφυγε από την Mercury, όταν είδε ότι δεν είχε καμία επιτυχία και ξεκίνησε να εργάζεται με τον παραγωγό Shelby Singleton. Αμέσως ο Richardson άλλαξε στυλ και από την παραδοσιακή country μουσική άρχισε να παίζει την νέα τότε και εξαιρετικά δημοφιλή Rockabilly μουσική.

Το πρώτο του single ήταν το πασίγνωστο "Chantilly Lace", που έμελε να γίνει το "σήμα κατατεθέν" του. Έφτασε έως το #6 στα pop charts και έμεινε για 22 εβδομάδες στο national Top 40. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε και από τον Jerry Lee Lewis, το 1972 και έφτασε στο No. 1 στα Hot Country Singles chart του περιοδικού Billboard.

Μετά το "Chantilly Lace," ακολούθησε το " Little Red Riding Hood" και το "Big Bopper's Wedding." Τα τραγούδια αυτά έγιναν hits, αλλά δεν έφτασαν στο ίδιο επίπεδο με το "Chantilly Lace." Άλλα τραγούδια γραμμένα από τον Richardson ήταν το "The Purple People Eater Meets the Witch Doctor" και το "Running Bear." Το 1960 ο Τεξανός Johnny Preston ηχογράφησε το "Running Bear" και έγινε αμέσως διεθνής επιτυχία.

Ο Bopper έγραψε συνολικά 38 τραγούδια κατά τη διάρκεια της ζωής του και ηχογράφησε 21 από αυτά. Τα περισσότερα αν και είναι αρκετά πρωτότυπα δεν είχαν μόνιμη δημοτικότητα. Η παρουσία του πάντως στις συναυλίες ήταν εντυπωσιακή. Με μακριά παλτά και με ένα τηλέφωνο «να μιλάει στην κοπέλα του», την ώρα που έλεγε το "Chantilly Lace", φωνάζοντας “Heloooo baby!”. Το 1958 έκανε ένα πρωτοποριακό μουσικό βίντεο, χρησιμοποιώντας τον άγνωστο - τότε - όρο "music video". Προκειμένου να διατηρήσει την εικόνα του, δεν φορούσε τη βέρα μπροστά στο κοινό και γενικότερα κρατούσε τον γάμο με την Adrian Joy Fryon ένα μυστικό από τους fan του. Το ζευγάρι έκανε δύο παιδιά.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1959, ο Richardson, με τον Buddy Holly και τον Richie Valens έπαιξαν σε συναυλία στο Surf Ballroom του Clear Lake της Iowa. Ήταν μέρος της τουρνέ "Winter Dance Party"στην οποία εκτός από τους τρεις έπαιρνε μέρος και ο Dion & the Belmonts.Την επόμενη ημέρα ήταν προγραμματισμένο να παίξουν στην Βόρεια Ντακότα.

Μετά την παράσταση ο Holly και ο Valens ναύλωσαν ένα μικρό αεροπλάνο, τύπου Beechcraft Bonanza, 4 θέσεων, για να προλάβουν να πάνε πριν από τις μπάντες τους και να ξεκουραστούν λίγο. Ο Richardson, που είχε γρίπη, θα έπαιρνε το λεωφορείο, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε θέση με τον Waylon Jennings, μέλος της μπάντας του Holly.

Το μικρό αεροπλάνο έπεσε λίγο μετά την απογείωση στις 1:00 π.μ., στις 3 Φεβρουαρίου 1959, περίπου στο Mason County της Iowa, σκοτώνοντας ακαριαία τον πιλότο και τους τρεις μουσικούς. Η ημέρα εκείνη ονομάστηκε «Η ημέρα που πέθανε η μουσική» (“The Day the Music Died”) από τον Don McLean στο τραγούδι του "American Pie" το 1971..

Ο Richardson άφησε πίσω την χήρα σύζυγό του και δύο παιδιά, ένα γιο και μία κόρη. Θάφτηκε στο νεκροταφείο του Beaumont. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο γλύπτης Donald Clark κατασκεύασε ένα μνημείο για τα χαμένα αστέρια του Rock ’n’ Roll.

Ο γιος του Jay, (φωτο) είναι και αυτός τραγουδιστής, εμφανίζεται με το όνομα The Big Bopper, Jr και… του μοιάζει καταπληκτικά!

O Jay δεν γνώρισε ποτέ του τον πατέρα του. Γεννήθηκε μόλις 3 μήνες μετά το ατύχημα.

Τον Ιανουάριο του 2007, ο Jay ζήτησε να γίνει εκταφή και να εξετασθεί το σώμα του πατέρα του, καθώς υπήρχαν φήμες ότι υπήρχε εκπυρσοκρότηση όπλου (ο Buddy Holly είχε πάνω του πιστόλι) ή ότι ο πατέρας του είχε διασωθεί αρχικά από το ατύχημα και υπέκυψε μετά.

Η αυτοψία που έγινε από τον T Dr. Bill Bass, παρουσία το Jay, έδειξε ότι ο Big Bopper πέθανε αμέσως με την συντριβή του αεροπλάνου. Ο γιος του μάλιστα, δήλωσε στο Associated Press, ότι , με έκπληξη είδε να διατηρείται σε καλή κατάσταση, ο νεκρός πατέρας του μετά από 48 χρόνια.

Για τον Big Bopper διάβασε:

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Big_Bopper
http://www.tshaonline.org/handbook/online/articles/RR/fri40.html
http://www.geocities.com/SunsetStrip/Stage/5867/

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

The Vince Taylor story

Ο Vince Taylor έμεινε γνωστός ως “Black Leather Rebel” εξαιτίας της ενδυμασίας του. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η εμφάνιση του Elvis με παρόμοιο ντύσιμο (μαύρη δερμάτινη στολή) στο comeback του '68 είχε το πρότυπό της στις εμφανίσεις του Taylor πίσω στο 1960.

Το πραγματικό όνομα του ήταν Brian Maurice και γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1939 στο Holden Isleworth του Middlesex, της Αγγλίας.

Σε ηλικία 7 ετών, η οικογένειά του έφυγε από την Αγγλία και μετανάστευσε στο New Jersey των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί, ο πατέρας του Brian πήγε να εργαστεί σε ένα ανθρακωρυχείο. Το εξαιρετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο της οικογένειας άλλαξε ριζικά το 1955, όταν η αδελφή του Brian παντρεύτηκε με τον Joseph Barbera, συν-ιδιοκτήτη του διάσημης εταιρίας παραγωγής κινουμένων σχεδίων Hanna-Barbera (γνωστή για τις σειρές The Flintstones, Top Cat, Tom and Jerry, Scooby-Doo κλπ) και όλη η οικογένεια Holden μετακόμισε στην Καλιφόρνια μαζί τους. Ο Brian φοιτούσε στο Λύκειο του Χόλιγουντ και σκόπευε να γίνει πιλότος.

Σε ηλικία 18 χρονών, εντυπωσιασμένος από τη μουσική των Eddie Cochran, Gene Vincent, ( φώτο) Chuck Berry κ.α. άρχισε να τραγουδά σε μικρές τοπικές εκδηλώσεις και με την υποστήριξη του ισχυρού κουνιάδου του, έπαιξε στο Λονδίνο, όπου είχε αρχίσει να διαμορφώνεται το ρεύμα των rockers.

Εκεί, σε ένα μπαρ, το “The 2 I’s” όπου έπαιζε ο βρετανός ρόκερ Tommy Steele, ο Brian συναντήθηκε με μερικούς ελπιδοφόρους μουσικούς του Rockabilly (όπως ήταν ο ντράμερ Tony Meehan, που πήγε αργότερα στους Shadows και ο μπασίστας Tex Makins) και αποφάσισαν να σχηματίσουν μια μπάντα: Τους Playboys. Αλλαξε το όνομά του σε Βινς Τέιλορ, (Vince Taylor) αφότου διάβασε σε ένα πακέτο τσιγάρα Pall Mall την λατινική φράση "“In hoc Vince’s” Άλλοι λένε ότι επηρεάστηκε από το όνομα του αγαπημένου του Gene Vincent.

Το 1958 ηχογράφησαν για την Parlophone, το πρώτο τους single το καταπληκτικό “Brand New Cadillac”, ένα από τα πιο αγαπημένα Rockabilly κομμάτια του κινήματος των Rockers.

Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο από live εμφάνιση του Taylor στα τέλη της δεκετίας του'70.

Παρά την δυναμική σκηνική παρουσία και του πολύ προσωπικού στυλ του Taylor, (ή ίσως και εξαιτίας αυτού) οι πωλήσεις ήταν τόσο μικρές που η δισκογραφική εταιρεία έσπασε τη συμβόλαιο και το γκρουπ πήγε στην «Palette Records» και ηχογράφησαν το “I’ll Be Your Hero” και το “Jet Black Machine”, στις 19 Αυγούστου 1960.

Αλλά ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του Βινς, έκανε τα μέλη της μπάντας να τον διώξουν και να αλλάξουν όνομα σε "The Bobbie Clarke Noise"..

Με αυτό το όνομα η μπάντα προσκλήθηκε να παίξει στο διάσημο Θέατρο Ολύμπια στο Παρίσι το 1961. Ο Βινς αν και στενοχωρημένος από αυτήν την εξέλιξη έμεινε φίλος με την παλιά του μπάντα και τους ζήτησε να τον αφήσουν να τραγουδήσει μαζί τους στο Παρίσι.

Οι άλλοι τον άφησαν και ο Vince δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη...

Όταν εμφανίστηκε στην σκηνή ντυμένος από την κορυφή ως τα νύχια με την μαύρη δερμάτινη στολή, συμπεριλαμβανομένων των γαντιών, με ένα μεγάλο μενταγιόν της Ιωάννας της Λορένης στο λαιμό του, η παρουσία του, αλλά και το στυλ του προκάλεσαν αίσθηση, με αποτέλεσμα να υπογράψει εξαετές συμβόλαιο με την εταιρία Barclay.

Κατά τη διάρκεια του 1961 και του 1962 περιόδευσε την Ευρώπη ως ένα σημαντικό πλέον, αστέρι της ροκ, και έπαιζε πάλι ως «Vince Taylor and his Playboys».

Ήταν ιδιαίτερα γνωστός και στην Ελλάδα, που τότε, αρχές του '60 άρχισε να "ροκάρει"...

Όμως ο Βινς είχε αρχίσει να έχει προβλήματα με τα ναρκωτικά και πολλές φορές έλεγε ασυναρτησίες στην σκηνή. Σύντομα η μπάντα διαλύθηκε και ο Βινς προσκολλήθηκε σε μια θρησκευτική ομάδα.

Το πιο γνωστό κομμάτι του Taylor είναι σίγουρα το "Brand New Cadillac", το οποίο έχει παιχτεί από πολλούς άλλους καλλιτέχνες, με πιο γνωστούς τους Clash (πολλοί νομίζουν ότι είναι δικό τους).

Το κομμάτι μπορείτε να το ακούσετε - σε δύο πολύ καλές εκτελέσεις- από τους Clash ΕΔΩ και από την ορχήστρα του Brian Setzer ΕΔΩ:

Σύμφωνα με τον David Bowie, ο Taylor ήταν η κύρια πηγή έμπνευσής του για τον χαρακτήρα Ziggy Stardust.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Ελβετία, όπου, όπως έλεγε, πέρασε τα καλύτερά του χρόνια και εργαζόταν ως μηχανικός αεροπλάνων. Πέθανε το 1991 μετά από μακρά ασθένεια.

Δείτε στο video τον Vince να λέει το Twenty Flight Rock του Eddie Cochran