The Conway Twitty story

Ο Conway Twitty γεννήθηκε ως Harold Lloyd Jenkins, στις 1 Σεπτεμβρίου του 1933, στο Friars Point του Μισισιπή.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Conway Twitty είχε περισσότερες νο 1 επιτυχίες (40) στην country μουσική, από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη, μέχρι που ο George Strait έσπασε το ρεκόρ το 2006. Ωστόσο, πριν γίνει θρύλος της country υπήρξε rock n roll και rockabilly τραγουδιστής και στα έτη αυτά (1956-1964) θα επικεντρωθούμε.

Ο Harold Lloyd Jenkins γεννήθηκε στο Μισισιπή, αλλά μεγάλωσε στην Helena του Αρκάνσας. Το όνομά του το πήρε από τον θρυλικό ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου, Harold Lloyd. Κιθάρα έμαθε από τον παππού του και έναν τραγουδιστή μπλουζ της γειτονιάς. Έγραψε το πρώτο του τραγούδι όταν ήταν δέκα χρονών το 1945 ή το 1946 και έφτιαξε μια hillbilly μπάντα που ονόμασε Phillips County Ramblers, με την οποία έπαιζε στο ραδιοφωνικό σταθμό KFFA στην Helena. Μαζί τους έμεινε μέχρι το 1953. Υπήρξε επίσης και ένας ταλαντούχος παίκτης του μπέιζμπολ, που τον ήθελαν οι Philadelphia Phillies, αλλά δεν ήταν σε θέση να υπογράψει συμβόλαιο διότι πήγε στον στρατό το 1954 και στάλθηκε στην Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας. Όταν ο Jenkins απολύθηκε από το στρατό τον Μάρτιο του 1956, παρατήρησε ότι η μουσική σκηνή είχε αλλάξει δραστικά. Εμπνευσμένος από τον Elvis Presley, σχημάτισε μια νέα μπάντα που ονόμασε Harold Jenkins and the Rockhousers και προσπάθησε να βρει την τύχη του στην Sun Records στο Μέμφις. Αν και έκανε αρκετές ηχογραφήσεις για την Sun, δεν κατάφερε κάτι την εποχή εκείνη. Ο Sam Phillips είδε όμως κάποιo ταλέντο στο τραγούδι του Harold "Rockhouse", το οποίο το αγόρασε για την Sun και το κυκλοφόρησε ως το δεύτερο δίσκο του Roy Orbison (ο οποίος το έκανε γνωστό) για την Sun τον Σεπτέμβριο του 1956.

Υπό την καθοδήγηση του νέου του manager, Don Seat, ο Harold υπέγραψε συμβόλαιο με την Mercury στις αρχές του 1957. Άλλαξε το όνομά του σε Conway Twitty, και το πρώτο του single με την Mercury, το "I Need Your Lovin", έφθασε στο νο 93 στα charts του Billboard τον Μάιο του 1957. Ο Twitty προσπαθούσε πολύ σκληρά να παίξει rock 'n' roll. Μετά από μια δεύτερη περίοδο τον Οκτώβριο του 1957, η Mercury έλυσε την συνεργασία μαζί του. Τότε, ο Twitty και η μπάντα του βρήκαν δουλειά στο Flamingo Lounge στο Hamilton του Οντάριο του Καναδά. Έφτιαξε μια νέα μπάντα: Joe Lewis (κιθάρα), Blackie Preston (μπάσο) και Jack Nance (ντραμς). Ο Lewis και ο Nance είχαν παίξει στο παρελθόν με τους Pacers του Sonny Burgess. 

Ο Nance ήταν επίσης τραγουδοποιός και, μαζί με τον Twitty συνέγραψε το "I'll Try" και το "It's Only Make Believe".  Ενώ ήταν ακόμα στον Καναδά, ο Twitty έστειλε ένα demo από τα δύο τραγούδια στον Don Seat, ο οποίος τα έστειλε στην MGM Records η οποία τα τα κυκλοφόρησε στις 7 Μαΐου 1958, στο Nashville. Όταν άρχισε ένας dj στο Columbus του Ohio (Doctor Bop) να παίζει το "It's Only Make Believe", σύντομα, ο Twitty έγινε γνωστός και το "It's Only Make Believe" έφτασε στο κορυφαίο σημείο του Billboard Hot 100. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Twitty πήγε στο Perry Como Show και το American Bandstand. Ο δίσκος έφτασε επίσης στην κορυφή των charts του Ηνωμένου Βασιλείου για πέντε εβδομάδες και ήταν επιτυχία και σε πολλές άλλες χώρες.

Στα τέλη του 1958 και τον Φεβρουάριο του 1959 ο Twitty επέστρεψε στο Νάσβιλ για να γράψει ένα άλμπουμ και ένα single, το "The Story Of My Love", που έφτασε στο νο 28. Το τρίτο single για την MGM, το "Hey Little Lucy", μόλις που ανέβηκε στα charts (νο 87), αλλά στη συνέχεια ήρθε το "Mona Lisa" (το πήρε από τον Carl Mann) , που τον επέστρεψε στο top 30, και φτάνοντας στο νο 5 του Ηνωμένου Βασιλείου. Ακολούθησε μια rock 'n' roll έκδοση του "Danny Boy", η οποία έφτασε στο νο 10 στις ΗΠΑ, αλλά επειδή υπήρχαν προβλήματα με τη κυκλοφορία το ξαναέγραψε ως "Rosaleena" για τη βρετανική αγορά. 

Στη συνέχεια, το "Lonely Blue Boy" έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο hit της καριέρας του Twitty (νο 6, αρχές 1960). Επρόκειτο για μια ανέκδοτη ηχογράφηση του Elvis Presley από τον Ιανουάριο του 1958 (με τον τίτλο "Danny"), που προοριζόταν (αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε) για το soundtrack του "King Creole". Τότε ήρθε το Χόλιγουντ. Το 1959-60 εμφανίστηκε στην ταινία "Platinum High School", στο "College Confidential" και στο "Sex Kittens Go To College" (οι δύο τελευταίες με πρωταγωνίστρια την Mamie Van Doren). Ο χαρακτήρας "Conrad Birdie" στο musical του Μπρόντγουεϊ "Bye Birdie Birdie" ήταν μια παρωδία του Twitty.

Υπήρχαν επιπλέον 40 κορυφαίες επιτυχίες το 1960-61 όπως το "What Am I Living For", το "Is A Bluebird Blue" και το "C'Est Si Bon", αλλά σταδιακά οι επιτυχίες του Twitty λιγόστευαν. Ήδη το 1960 εξέφρασε την επιθυμία του να καταγράψει μουσική country, αλλά ο παραγωγός του στην MGM και ο διευθυντής του (Don Seat) δεν τον άκουσαν. Το "Portrait Of A Fool" ήταν η τελευταία επιτυχία στην MGM (νο 98, Ιανουάριος 1962). Νωρίς το 1963, η σύνθεση του Conway "Walk Me To the Door" έγινε νο 7 country hit για τον Ray Price, γεγονός που ενίσχυσε την πίεση του να αλλάξει ώστε να παίζει country. Έφυγε από την MGM και πήγε στην ABC-Paramount και το 1964 κυκλοφόρησε δύο singles για την ABC, το "Such A Night", αλλά η RCA είχε αποφασίσει να κυκλοφορήσει την έκδοση του Presley από το LP "Elvis Is Back" του 1960 ως single και έτσι ο ανταγωνισμός ήταν δύσκολος για τον Conway.

Τον Ιούνιο του 1965 ο Twitty υπέγραψε με τη Decca ως country τραγουδιστής και μετακόμισε στο Nashville. To 1966 σημείωσε την πρώτη του country επιτυχία και το 1968 το πρώτο του νούμερο ένα ("Next In Line", όχι του Johnny Cash). Ήταν ο πιο επιτυχημένος country καλλιτέχνης της δεκαετίας του '80 και ο δεύτερος πιο επιτυχημένος (μετά τον Willie Nelson) της δεκαετίας του '80.

Στις 4 Ιουνίου 1993, ο Twitty άρχισε να νιώθει αδιαθεσία ενώ ερχόταν στο Μπράνσον του Μισσούρι. Πέθανε την επόμενη ημέρα, στις 5 Ιουνίου 1993.