Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Jerry Lee Lewis. Live in Athens! (1988)


Τον Οκτώβριο του 1988 η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς διοργάνωσε «Μαραθώνια Συναυλία κατά του AIDS».


Στην συναυλία συμμετείχαν ο - one and only - legendary - Jerry Lee Lewis, η ροκού Joan Jett (είχε βγάλει τότε το “I love Rock n Roll”), η - τότε- βεντέτα των «τοπ» Bonnie Tyler, οι ρεγκάδες Black Uhuru και οι ραπάδες Run DMC.


Το Σάββατο 1 Οκτωβρίου έγινε η πρώτη συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το Στάδιο ήταν φίσκα. Είπαν ότι ήταν πάνω από 70.000 κόσμος.

Δεν κατάφερα να βρεθώ μπροστά στους ροκαμπιλάδες. Είχα τον φίλο μου τον Ανδρέα μαζί μου και κάτσαμε λίγο πιο πίσω.


Τι θυμάμαι;

Θυμάμαι την γιούχα κατά της Bonnie Tyler, μόλις βγήκε στην σκηνή. Απίστευτο! Ήταν βλέπετε η «ντίβα των επιτυχιών». Αλλά μπροστά, όπως είπαμε, είχαν κάνει ρεζερβέ τα ροκαμπίλια. Αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος δεν ήταν ζεστός. Θυμάμαι εκτοξεύθηκαν στην σκηνή και κάτι προφυλακτικά! Στην είσοδο βλέπετε τα μοίραζαν στον κόσμο. Συναυλία κατά του AIDS γαρ. Πιστεύω ότι η Bonnie (τι να έχει γίνει αυτό το κορίτσι;) θα ακούει Ελλάδα και θα βήχει…

Όταν ανέβηκε ο Killer έγινε χαμός! Τι να λέμε τώρα. Μετά τον Jerry έκατσα λίγο να δω την Joan Jet και μετά έφυγα.


Γράφει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στο φύλλο της Δευτέρας 3 Οκτωβρίου 1988:


«Στο ρυθμό της ζωής»

"Ήταν μία μεγάλη νύχτα, η νύχτα του Σαββάτου.

Νύχτα με διαχρονικά άλματα μέσα από τις πιο αντιπροσωπευτικές φάσεις του ροκ εντ ρολ, από τις πρώτες ένδοξες μέρες της γέννησής του, μέχρι τις τελευταίες τις σημερινές μέρες, αυτές του «σταρ σύστεμ» και των διεθνών εμπορικών επιτυχιών.

Ήταν η νύχτα της μαραθώνιας συναυλίας κατά του έιτζ που διοργάνωσε η γενική γραμματεία Νέας Γενιάς στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, που είχε γεμίσει ασφυκτικά από μουσική, ενέργεια και νιάτα.

………… Το πλήθος πολύχρωμο. Αγριοντυμένοι ροκάδες και πανκ ερχόντουσαν περιμένοντας ενέργεια από την Τζόαν Τζετ. Ροκαμπιλάδες με φαβορίτες και νεαροί φίλαθλοι (???) έσπευσαν περιμένοντας να δουν ένα από τα είδωλά τους: Τον 53χρονο Τζέρι Λη Λούις που τραγουδάει ακόμα. Πιτσιρίκες με ροζ μπλουζάκια που «πέθαιναν» (έλα τώρα....) για την Μπόνι Τάιλερ…..

….Η σκηνή, τεράστια, ψηλή βλέπει στον αγωνιστικό χώρο. Πίσω, τροχόσπιτα γισ τους καλλιτέχνες. Ένα σιδερένιο πλέγμα στηριγμένο σε χοντρούς σιδεροσωλήνες εκτελεί χρέη «κυματοθραύστη» στο πλήθος των νεαρών οπαδών που στριμώχνονται ασφυκτικά πάνω του, φωνάζοντας και σφυρίζοντας. Μπροστά ακριβώς στη σκηνή είναι μαζεμένοι καμιά πενηνταριά «άγριοι». Κανείς σχεδόν πάνω από είκοσι, ωρύονται κυριολεκτικά, ζητώντας επίμονα τον Τζέρι Λι Λιούις. Κάποιος ανεμίζει μια αμερικάνικη σημαία, αυτή των Νότιων: «Δεν μας αρέσουν οι μαύροι...»

Οι «άγριοι»

Αυτοί οι «άγριοι» πήγαν να χαλάσουν το κέφι κάποια στιγμή. Είχε πάει 6.30 το απόγευμα και αγριεμένοι από την καθυστέρηση άρχισαν να παίζουν ξύλο μεταξύ τους και προσπαθούσαν να ξηλώσουν το μεταλλικό πλέγμα. Τους απώθησαν με ένα «ντου» και μερικά αποτελεσματικά κεφαλοκλειδώματα οι υπεύθυνοι για την ασφάλεια.

Και στις 9 παρά είκοσι:

«Υποδεχτείτε τους μουσικούς από το Μέμφις, όπου γεννήθηκε το ροκ εντ ρολ.!» Και ήταν πραγματικά η πιο συγκλονιστική ώρα όλης της βραδιάς: Η εμφάνιση του Τζέρι Λι Λιούις.

Φορώντας ένα βυσσινί κουστούμι φάνηκε στη σκηνή ένας από τους «ζωντανούς θεούς» του ροκ εντ ρολ, ενώ το στάδιο είχε εκτοξευθεί στον αέρα. - -

Χρυσές σελίδες από το βιβλίο του ροκ εντ ρολ. τα κομμάτια που ακούστηκαν το ίδιο ζωντανά όπως στα χρόνια της δεκαετίας του ‘50. Πόσες φορές άραγε τα έχει παίξει ο Τζέρι Λι Λούις, δοκιμάζοντας τη διαχρονικότητά τους μπροστά σε κοινό από νέους κάθε ηλικίας;

Παρασυρμένοι από την ενέργεια που εξαπέλυαν οι νότες στο πιάνο του και η φωνή του, πάντες χόρευαν ξέφρενα. Κι εκείνος σηκώθηκε, κοίταξε γύρω του χαμογελώντας

συγκαταβατικά, έβαλε το σακάκι και τη γραβάτα του στον ώμο και αποχώρησε, απρόσιτος, όπως ήρθε".


Λίγες ημέρες μετά, την Δευτέρα 3 Οκτωβρίου, γίνεται η δεύτερη συναυλία του Killer στην Θεσσαλονίκη.

Γήπεδο Χαριλάου.

Μας έβαλαν στις κερκίδες και όλος ο αγωνιστικός χώρος – όπου ήταν η σκηνή – ήταν άδειο! Χαώδης απόσταση από τους τραγουδιστές… Ο κόσμος δεν άντεξε τέτοιο «ξενέρωμα».

Μετά τις πρώτες νότες ορμήσαμε στον αγωνιστικό χώρο, μία ανάσα από τον Jerry Lee. Άρχισε το πανηγύρι. Πήρα την κοπέλα μου στους ώμους. Μου φάνηκε ότι ο Killer της έριξε μια ματιά.

Δύο φορές αξιώθηκα να δω ζωντανά τον Jerry Lee από το Ferriday της Louisiana.

Να σαι καλά Jerry Lee όπου και να΄σαι.

God bless you.


Ο Jerry Lee ξανεπισκέφθηκε την Αθήνα δύο χρόνια αργότερα, το 1990. Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Για αυτήν την συναυλία (που δεν ήμουνα) θα πούμε άλλη φορά.



--Για την συναυλία του 1998, διαβάστε το άρθρο που έγραψε το "ανάποδο 8" στο ΕΝΟΧΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

"The Woman in Black" by Gene Vincent


(Take me Back to) "The Woman in Black" ένα πραγματικά υπέροχο (αν και όχι πολύ γνωστό) τραγούδι του Gene Vincent από τον δίσκο του "The Day the World Turned Blue" .

Aπό το 1971.

Την χρονιά που έφυγε για πάντα...

Και ο κόσμος πράγματι turned in blue....



Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

“Streets of fire” (1984)


Η ταινία Streets of Fire (Δρόμοι της Φωτιάς) είναι μια ταινία του 1984, που σκηνοθέτησε ο Walter Hill, ενώ την ιστορία έγραψαν οι Hill και Larry Gross.


Παρουσιάστηκε στα trailers ως "A Rock & Roll Fable".


Πρόκειται για μία πλέον, cult ταινία με αρκετή δόση μουσικής, δράσης, 'love story' και 'δράματος' με μπόλικο άρωμα της δεκαετίας του 1950 αλλά και του 1980.


Η μουσική επένδυση της ταινίας έγινε από τους Jim Steinman, Ry Cooder, και άλλους, ενώ το καλό soundtrack της ταινίας γνώρισε επιτυχία στα 80’s, με πιο γνωστό τραγούδι το "I Can Dream About You"του Dan Hartman.


Δείτε το Trailer



ΥΠΟΘΕΣΗ:


Βρισκόμαστε σε μία φανταστική πόλη, όπου η δημοφιλής ροκ ντίβα, Ellen Aim (Diane Lane), τραγουδίστρια του συγκροτήματος ‘Ellen Aim and The Attackers’ δίνει μία ακόμα πετυχημένη συναυλία. Ξαφνικά την ώρα που ακούγεται το "Nowhere Fast", μέσα στους καπνούς και στο πλήθος εμφανίζεται η συμμορία των σκληρών μηχανόβιων που είναι γνωστή ως ‘Bombers’ και αφού ξυλοκοπούν τους πάντες και τα πάντα, μέσα στον πανικό, αρπάζουν βίαια την Ellen. Ο λόγος της απαγωγής είναι ότι την θέλει δική του ο αρχηγός των ‘Bombers’, γνωστός με το όνομα ‘Raven’ (Willem Dafoe), φάτσα που μοιάζει πιο πολύ με βαμπίρ με πέτσινα...

Η Reva Cody (Deborah Van Valkenburgh), ιδιοκτήτρια φαστφουντάδικου, που είναι παρούσα στο γεγονός γράφει γράμμα στον αδελφό της Tom και ζητάει να έρθει επειγόντως να βοηθήσει. Λεπτομέρεια: ο αδελφός της (Michael Paré), σωματαράς που «δεν μασάει», κάποτε «τα είχε» με την Ellen.

Έχοντας βρει συνεργάτη ένα αγοροκόριτσο, πρώην στρατιωτικό, που ονομάζεται McCoy (Amy Madigan), συναντάει τον Billy Fish (Rick Moranis), manager της Ellen με την οποία έχει δεσμό. Λεπτομέρεια: ο Fish είναι ένας σπαστικός τύπος με φάτσα «σπασίκλα» που δύσκολα θα απέφευγες να του ρίξεις καμία στην μούρη...

Στο μπαρ ‘Torchie's’, όπου έχουν το στέκι τους οι ‘Bombers’ και παίζουν live ροκενρολ οι Blasters, μπουκάρει με σχέδιο η ομάδα διάσωσης της Ellen και αφού την ελευθερώνουν, ο Τομ χρησιμοποιώντας ένα όπλο βάζει φωτιά σε καμιά ντουζίνα μηχανών της συμμορίας.


Η συνέχεια επί της οθόνης….


Παρακάτω θα δείτε ένα κομμάτι από την αρχή της ταινία και το τέλος με την θρυλική μονομαχία μεταξύ Τομ και Raven με τεράστια σφυριά σιδηροδρόμων


Όλη η ταινία είναι κομμένη σε μέρη από τον macromi και μπορείτε να την δείτε στο YouTube.









Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

"Streets of Fire" (1984) - The Blasters


Η ταινία “Streets of fire” του 1984, παρουσιαζόταν στα διαφημιστικά trailers και στα posters, ως «ένας Rock n Roll Μύθος».


Η ιστορία της ταινίας εξελίσσεται σε μία φανταστική σκοτεινή πόλη, όπου αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι στην δεκαετία του ’50 ή του ’80.


Πρωταγωνιστές ήταν ο Michael Pare, ως ο τύπος του μοναχικού τυχοδιώκτη που «δεν μασάει», η Diane Lane, ως η «ροκ ντίβα» πρώην κοπέλα του «τυχοδιώκτη» και ο William Dafoe, ως 'διαβολικός' αρχηγός άγριων μηχανόβιων, των ‘Bombers’ που απαγάγει την «ντίβα» και φυσικά, συγκρούεται με τον πρώην.


Η μουσική είναι ένα μίγμα ήχων ’80’s και ’50’s.


Οι φοβεροί Blasters παίζουν στο μπαρ ‘Torchies’ δύο φανταστικά κομμάτια ειδικά για την ταινία. Το “One Bad Stud” και το “Blue Shadows”.


Απολαύστε τα. (Το δεύτερο βίντεο είναι μεταγλωτισμένο στα ισπανικά! Σπάσιμο..)


Περισσότερα για την ταινία τα λέμε προσεχώς…





Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

The Sonny Burgess story


Ο Sonny Burgess (πραγματικό όνομα Albert Austin "Sonny" Burgess) γεννήθηκε στις 28 Μαΐου 1931, σε ένα αγρόκτημα κοντά στο Newport του Arkansas από τον Albert και την Esta Burgess.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Burgess άρχισε να παίζει country, western swing και boogie woogie μουσική σε διάφορες αίθουσες χορού και μπαρ γύρω από το Newport.

Ο Burgess, μαζί με τον Kern Kennedy, τον Johnny Ray Hubbard και τον Gerald Jackson σχημάτισαν μία Boogie Woogie μπάντα που την ονόμασαν ‘Rocky Road Ramblers’.

Το 1954, μετά την απόλυσή του Burgess από τον Αμερικανικό Στρατό (1951-53), το συγκρότημα σχηματίστηκε πάλι με ένα νέο όνομα. ήταν οι ‘Moonlighters’.

Μετά από συμβουλή του θρυλικού παραγωγού Sam Phillips, το συγκρότημα διευρύνθηκε και αποτέλεσαν τους ‘Pacers’.

Ήδη η μουσική που έπαιζαν ήταν παθιασμένο rockabilly.

Ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος ήταν το θρυλικό "We Wanna Boogie" που ηχογραφήθηκε το 1956 για τη Sun Records, στο Μέμφις, περίπου 60 μίλια ανατολικά από την γενέτειρα του Burgess.

Listen!



Η άλλη πλευρά ήταν το "Red Headed Woman". Και τα δύο ήταν γραμμένα από τον Burgess.



Τα τραγούδια αυτά, με την χαρακτηριστική φωνή του Burgess, έχουν χαρακτηρισθεί ως από τα πιο δυναμικά κομμάτια της εποχής που πρωτοάνθησε το rock n' roll.

Η δε σκηνική παρουσία του συγκροτήματος δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Ο Burgess έφθασε στο σημείο να βάφει τα μαλλιά του, στην απόχρωση του κόκκινου της φωτιάς για να ταιριάζει με την κιθάρα του και το τζάκετ του.

Παρόλα αυτά ο Burgess δεν μπόρεσε να γνωρίσει την φήμη άλλων αστεριών της Sun (Elvis, Roy Orbison, Johnny Cash κλπ)

Το 1958 ο Ricky Nelson έκλεψε από τον Burgess το "My Bucket's Got a Hole in It", αμέσως μόλις το κυκλοφόρησε ο Burgess (το τραγούδι βέβαια, είναι του θρυλικού Hank Williams από το 1949). "Μου άρεσε ο Ricky, αλλά μου φαίνεται σαν να άλλαξε την μπύρα με γάλα!" ήταν η δήλωση του Burgess.

Τελικά ο Burgess διέλυσε την μπάντα το 1971, αλλά αργότερα βρέθηκε ένα νέο κοινό στην Ευρώπη.

Το 1992, μαζί με τον Dave Alvin των Blasters ηχογράφησε τον δίσκο "Tennessee Border" στο στυλ του παλιού καλού ροκαμπίλυ.

Ο Burgess μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame της Ευρώπης το 1999.

Το 2002 μπήκε με την μπάντα του (που λέγονταν πλέον Legendary Pacers) στο Rockabilly Hall of Fame, στο Jackson του Tennessee.


Πηγές: http://en.wikipedia.org/wiki/Sonny_Burgess

http://www.rockabillyhall.com/SonnyBurgess.html


Επίσημη ιστοσελίδα:

http://www.legendarypacers.com/





Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

‘Please Don't Touch’ (1959)


Το ‘Please Don't Touch’ ήταν το πρώτο single του βρετανικού rock and roll συγκροτήματος ‘Johnny Kidd & The Pirates’, που κυκλοφόρησε το 1959 και έφτασε έως το νο 25 στα βρετανικά charts.

Είναι ένα δυνατό "κλασσικό" βρετανικό rock and roll κομμάτι.

Στην β΄ πλευρά του δίσκου ήταν το πολύ καλό ‘Growl’.




Το τραγούδι έγινε περισσότερο γνωστό από τους Stray Cats το 1992.

Το 1980 ο Lemmy των Motörhead το ηχογράφησε για το γυναικείο Heavy Metal συγκρότημα ‘Girlschool’.

Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ.


Brian Setzer, The Meteors, Hellbillys και The Slaptones είναι κάποια από τα ονόματα που επίσης ηχογράφησαν το ‘Please Don't Touch’.

Οι Slaptones ήταν ένα γυναικείο Rockabilly συγκρότημα από την Σουηδία.

Το συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1999 και δεν έζησε πολύ, ήταν εντελώς οικογενειακό!

Μέλη ήταν οι 3 αδελφές: η Greta Bondeson, (Guitars, banjo και φωνητικά), Stella Bondeson (Double Bass, electric bass και φωνητικά), Sunniva Bondeson (Electric and acoustic guitars και φωνητικά), και ο μπαμπάς Jan Åke Bondeson (Drums, φωνητικά και harmonica).

Οι μόνοι δίσκοι τους ήταν το ‘Simplify’το 2003 και το ‘Amplify’ το 2004.

Το 2005 έπαιξαν με την ‘The Brian Setzer Orchestra’.

Οι τρεις αδελφές παίζουν τώρα με το νέο συγκρότημα (χωρίς μπαμπά) με το όνομα ‘Baskery’.

Το στυλ μουσικής που παίζουν (country - rockabilly - punk) οι ίδιες το προσδιορίζουν ως "killbilly" και "mud-country". Δείτε ένα βίντεο των Baskery ΕΔΩ αξίζει...


Το 'Please don' t touch' από τις Slaptones και τους Stray Cats.







‘Please Don't Touch’ (1959)

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

Well there ain't no other woman that makes me feel this way

When she comes up close I just ain't got a word to say

Please don't touch I shake so much

Please don't touch I shake so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

You know I get so nervous when I see her eyes that shine

She looks right through me and a shiver runs down my spine

Please don't touch I shake so much

Please don't touch I shake so much

I don't know why she's got her claws in me

I wanna be a bachelor fancy free

Runnin' from the preacher oh what a relief

Spending my life just shakin' like a leaf

I remember the first time her ruby lips brushed my cheek

Well I opened up my mouth but the rest of me just couldn't speak

Please don't touch I shake so much

Please don't touch I shake so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

I don't know why she's got her claws in me

I wanna be a bachelor fancy free

Runnin' from the preacher oh what a relief

Spending my life just shakin' like a leaf

I remember the first time her ruby lips brushed my cheek

I opened up my mouth but the rest of me just couldn't speak

Please don't touch I shake so much

Please don't touch I shake so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much

Don't you touch me baby 'cause I'm shakin' so much