Αναμνήσεις από ένα τρελό rock ‘n’ roll show του Alan Freed το 1957

Την επίδραση που είχε στους νέους της δεκαετίας του ‘50 ένα σώου του rock ‘n’ roll περιγράφει, πολύ γλαφυρά, ο Michael Ochs (γνωστός για το πλούσιο ροκ φωτογραφικό υλικό του της περιόδου 1950 – 60):

«Το πρώτο πραγματικό σώου του rock ‘n’ roll που είδα», γράφει, «ήτανε το σώου του Allan Freed, στο Paramount της Νέας Υόρκης, το καλοκαίρι του 1957, με τους Clyde Mc Phatter, Jackie Wilson, Chuck Berry, Screamin’ Jay Hawkins, Everly Brothers, Teddy Randazzo και Jodie Sands, για να ονομάσω μερικούς μόνο.

(Το χωρητικότητας 4.084 θέσεων θέατρο της Paramount στο Brooklyn κτίστηκε το 1928 από την Paramount Pictures και φιλοξένησε ταινίες του ‘50 και ροκ εν ρολ σόου του Alan Freed. Το 1960, αγοράστηκε από το Πανεπιστήμιο του Long Island και έγινε γυμναστήριο).

Το ακροατήριο ήτανε μισοί μαύροι και μισοί λευκοί καί όλοι τους ήτανε το ίδιο υστερικοί στη διάρκεια του σώου. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ακουγόντουσαν κραυγές και ουρλιαχτά.

Ο Mc Phatter ήτανε το πρώτο όνομα του προγράμματος και ήτανε ο πιο ωραίος μαύρος που είχα δει. Το πρόσωπό του κυριολεχτικά άστραφτε από αγάπη και φαινότανε να φτάνει στον ουρανό για να βγάλει κάτι απίστευτες νότες. Με τον τρόπο που τραγουδούσε ο Clyde για την αγάπη, θα μπορούσε να πείσει τον Πάπα να παντρευτεί.

Μετά ήτανε ο Jackie Wilson που τραγουδούσε για την απλή, θνητή, αγάπη, καθώς έκανε έρωτα στο μικρόφωνο και τη βάση του. Ούρλιαζε στη βάση του μικροφώνου σαν να ούρλιαζε στη γυναίκα του, μετά έπεφτε στα γόνατά του και την χάιδευε και τελικά κυλούσε στη σκηνή μαζί της, χωρίς σ’ όλο τούτο το διάστημα να χάνει ούτε μια νότα. Αν ήσουνα κοπέλα και δεν άναβες με όλα τούτα, τότε μεγάλωνες και γινόσουνα φεμινίστρια. Στην πραγματικότητα, μια κοπέλα ερεθίστηκε τόσο από την παράστασή του που τρύπωσε στο καμαρίνι του μετά το σώου και τον παρακάλεσε να της κάνει έρωτα. Σαν εκείνος αρνήθηκε, τον πυροβόλησε! Τέτοιο είδος υστερίας προκαλούσε εκείνη την εποχή το ροκ.

Για ακόμα πιο τρελή σκηνική παρουσία, υπήρχε ο Screamin’ Jay Hawkins. Ήτανε πρώην πυγμάχος και ήτανε ο μόνος τραγουδιστής στο κύκλωμα του ροκ με φωνή παλαιστή. Σε έβγαζε νοκ-άουτ στην πλατεία, λες και πυγμαχούσες μαζί του στο ρίνγκ. Ντυνότανε ακόμα το ίδιο εντυπωσιακά, με πράσινα βελούδινα παντελόνια και ζωηρά πορτοκαλιά βελούδινα πουκάμισα. Προτού εμφανιστεί στη σκηνή, έτριζε τα δόντια του έτσι που τον ακούγανε όλοι. Μετά, πηδούσε από τις σκιές πάνω στη σκηνή και κατατρόμαζε το ακροατήριο καθώς μούγκριζε και ούρλιαζε στα τραγούδια του. Αργότερα στην καριέρα του θα τον μεταφέρανε πάνω στη σκηνή σε ένα φλεγόμενο φέρετρο.

Αλλά ο πραγματικός επαγγελματίας του σώου ήτανε ο Chuck Berry. Όχι μόνο έκανε την κιθάρα του να μιλάει, αλλά την έκανε να λέει κάτι. Εκτός από το γεγονός πως ήτανε ο καλύτερος κιθαρίστας της εποχής του, ήτανε ακόμα ένας από τους κορυφαίους συνθέτες. Τούτος ο κομψός αλλά με διαβολική εμφάνιση μαύρος έκανε το περπάτημα της πάπιας γύρω στη σκηνή, καθώς τραγουδούσε τη μια επιτυχία πίσω από την άλλη. Όταν ερμήνευε τη μεγαλύτερη επιτυχία του, το ‘School Days’, έσκυβε κάτω πολύ χαμηλά, άρχισε να παίζει το κλασσικό άνοιγμα με την κιθάρα και μετά, με την πρώτη λέξη των στίχων, το ‘up!’ (‘πάνω’), πηδούσε ψηλά, κάπου ενάμιση μέτρο πάνω απ’ τη σκηνή. Σαν παρακολουθούσες την παράσταση του Chuck Berry, αναρωτιόσουνα τι τα θέλανε τα καθίσματα στην πλατεία.

Οι Everly Brothers προκαλέσανε αναστάτωση στο κοινό, αλλά ήτανε τόσο καινούργιοι ακόμα, που τα τέσσερα τραγούδια που ερμήνευαν ήτανε οι δυο μικροί δίσκοι τους με τα φλιπσάιντς. Παρά το μπιζάρισμα του κοινού που ήθελε κι’ άλλο, οι Everlys δεν γυρίσανε, επειδή φαίνεται πως τα τέσσερα αυτά τραγούδια ήτανε τα μόνα που ξέρανε.

Για τους φίλους της country, υπήρχε η Jodie Sands, που τραγούδησε το ‘I Love You With All My Heart’ με τη λευκή μακριά αισθήτα της και καταλάβαινες τι εννοούσε με το τραγούδι της, γιατί είχε ότι ακριβώς ελπίζαμε να βρούμε σ’ ένα κορίτσι, μόλις μεγαλώναμε αρκετά ώστε να ξέρουμε τι θα το κάναμε αυτό που θα βρίσκαμε.

Για τα λευκά κορίτσια, υπήρχε ο Teddy Randazzo, πού ήτανε το αρσενικό αντίστοιχο της Jodie Sands...»

Από: «Η Ιστορία της Ροκ»

The Alan Freed story

Ο άνθρωπος που έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στο να αποκτήσει το rock and roll πρόσβαση στο ‘πλατύ κοινό’ και να γίνει δημοφιλές στη αμερικάνικη νεολαία, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50, ήταν αναμφίβολα ο Alan Freed, ο πρώτος disc jockey και παραγωγός ροκ εν ρολ συναυλιών. Συχνά πιστώνεται στον Freed ότι εκείνος ήταν που επινόησε τον όρο rock and roll το 1951, ο οποίος λέγεται, ότι για να αποφύγει το στίγμα που υπήρχε για το R & B που λεγόταν και ‘φυλετική μουσική’, ο Freed άνοιξε την πόρτα στην αποδοχή, από το λευκό κοινό, της μαύρης μουσικής, αποφεύγοντας τις διασκευές από λευκούς στα originals R & B.

Ο Albert James Freed γεννήθηκε στο Johnstown της Pennsylvania το 1922 από Ουαλλέζα μητέρα και Λιθουανό πατέρα. Το 1933, όταν ήταν δώδεκα ετών, η οικογένειά του Freed μετακόμισε στο Σάλεμ του Οχάιο. Στο σχολείο του, στο Salem High School, έφτιαξε μια πάντα γνωστή ως ‘Sultans of Swing’, στην οποία έπαιζε τρομπόνι. Φιλοδοξία του ήταν να γίνει κάποια ημέρα ο ηγέτης της μπάντας, αλλά μια μόλυνση στο αυτί τον έκανε να παραιτηθεί από αυτή την πιθανότητα.

Στο κολέγιο, ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για το ραδιόφωνο, και μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε σε διάφορους μικρούς σταθμούς. Μεταξύ αυτών ήταν ο WKST (1942) στο New Castle της Πενσυλβάνια, ο WKBN (1942) και ο WAKR (1945) όπου έγινε αγαπητός στο τοπικό κοινό, παίζοντας καυτή τζαζ και ποπ. Και οι δύο σταθμοί ήταν στο Ακρον του Οχάιο. Το 1949 ο Freed πήγε στον σταθμό WXEL-TV στο Κλίβελαντ.

Ο Leo Mintz, ένα τοπικός ιδιοκτήτης δισκάδικου, παρατήρησε ένα αυξημένο αριθμό λευκών εφήβων που αγόραζε rhythm and blues δίσκους στο κατάστημά του. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις ο Mintz πρότεινε στον Freed ότι θα έπρεπε να ξεκινήσει να παίζει αυτούς τους δίσκους. Στις 11 Ιουλίου 1951, ονομάζοντας τον εαυτό του "Moondog", ο Freed βγήκε στον αέρα και έγινε ένας από τους πρώτους που έβαζε rhythm and blues για ένα λευκό εφηβικό ακροατήριο. Άλλοι μικροί σταθμοί ακολούθησαν και τελικά υποχρέωσαν και τους μεγαλύτερους σταθμούς να κάνουν το ίδιο.

Λόγω των προκαταλήψεων της εποχής ο Freed άρχισε να αποκαλεί τους δίσκους rhythm and blues που έπαιζε ως ‘Rock ‘n’ Roll’. Το ειρωνικό ήταν το γεγονός ότι όρος που ο Freed χρησιμοποιούσε για να κάνει το rhythm and blues πιο αποδεκτό στο λευκό ακροατήριο, ήταν μία φράση αργκό για το σεξ στη μαύρη κοινότητα.

Το 1951 ένα μαύρο φωνητικό συγκρότημα οι The Dominoes ηχογράφησε το "Sixty Minute Man" που έγινε χιτ (νο 1 στα R & B και νο 17 στα pop). Οι στίχοι ήταν άκρως υπαινικτικοί και χρησιμοποιούσαν τον όρο ‘ροκ εν ρολ’ στους στίχους. Ο Freed άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο ένα μήνα αργότερα και το πιθανότερο ήταν να τον εμπνεύστηκε από αυτό το τραγούδι.

Ο Freed θα ονόμαζε την εκπομπή του ‘Moondog's Rock 'n' Roll Party’. Η επιτυχία της εκπομπής οδήγησε τον Freed να διοργανώσει τον Μάρτιο του 1952,στο Moondog Coronation Ball στο Κλίβελαντ. Top μαύροι καλλιτέχνες είχαν κληθεί στην παράσταση. Έξι χιλιάδες θαυμαστές διέλυσαν την είσοδο εκτός από τις χιλιάδες που βρίσκονταν ήδη στα 10.000 καθίσματα της αίθουσας. Τα δύο τρίτα του σόου ήταν λευκοί.

Το 1954 ο Freed μετέφερε την εκπομπή του στο ραδιόφωνο WINS στη Νέα Υόρκη. Μέσα σε λίγους μήνες η εκπομπή έφτασε στο νο # 1. ο Freed άρχισε παραστάσεις στο Brooklyn Paramount, όπου συχνά βρισκόταν στη σκηνή να περιστρέφεται.

Ο Freed εμφανίστηκε σε διάφορες rock and roll ταινίες όπως : ‘Don't Knock The Rock’, ‘Rock Around The Clock’, ‘Mister Rock and Roll’, ‘Go, Johnny Go!’ και ‘Rock, Rock, Rock’.

Δεν ήταν καμία έκπληξη το γεγονός ότι αυτές τις ταινίες διεύρυναν την αποδοχή του ροκ εν ρολ. Η πραγματική έκπληξη ήταν ο ίδιος ο Alan Freed. Στο μισό της τρίτης δεκαετίας της ηλικίας του ο Freed έμοιαζε τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερος. Άχαρος και με ελάχιστη σκηνική παρουσία ο Freed φαινόταν εντελώς εκτός τόπου. Για πολλούς εφήβους ο Freed έμοιαζε με το απόλυτο του ενήλικα.

Το 1957 ο ABC-TV έδωσε στον Freed το δικό του εθνικό τηλεοπτικό rock & roll show, αλλά ένα επεισόδιο στο οποίο ο Frankie Lymon χόρεψε με ένα λευκό κορίτσι εξόργισε τις νότιες θυγατρικές του ABC και η εκπομπή ακυρώθηκε.

Τα πρώτα πραγματικά προβλήματα για τον Freed άρχισαν όταν ανέβασε μια συναυλία στο Boston Arena (1958) που είχε ως αποτέλεσμα να του χρεώσουν την υποκίνηση ταραχών. Αν και οι κατηγορίες αργότερα απορρίφθηκαν, η WINS δεν ανανέωσε τη σύμβαση με τον Freed. Αυτό το γεγονός τον ανάγκασε να χρεοκοπήσει και έμελε να είναι μόνο η αρχή των νομικών προβλημάτων του Freed.

Ο Freed μετακόμισε στο ραδιόφωνο WABC, καθώς επίσης και φιλοξένησε ένα τοπικό τηλεοπτικό χορευτικό show.

Το 1959 η Επιτροπή Εποπτείας της Αμερικανικής Βουλής, κατόπιν παροτρύνσεως της ASCAP, άρχισε να εξετάζει τους deejays που πήραν δώρα από τις δισκογραφικές εταιρείες σε αντάλλαγμα για την αναπαραγωγή δίσκων τους σχετικά με τις συναυλίες τους. Αν και μια σειρά deejays και οι διευθυντές προγράμματος μπλέχτηκαν στο σκάνδαλο, η αρμόδια επιτροπή αποφάσισε να επικεντρωθεί στον Freed. Οι εκπομπές του Freed σύντομα σταμάτησαν, καθώς κανείς δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί του. Το 1959, το WABC στη Νέα Υόρκη, του ζήτησε να υπογράψει δήλωση που επιβεβαιώνει ότι ποτέ δεν είχε δεχθεί λεφτά (payola). Ο Freed αρνήθηκε «για λόγους αρχής» να υπογράψει και απολύθηκε.

Στις 8, Φεβρουαρίου 1960 ένα σώμα ενόρκων στη Νέα Υόρκη, άρχισε να ψάχνει σε εμπορικές πληροφορίες στην μουσική βιομηχανία και στις 19 του Μάη του 1960 οκτώ άντρες κατηγορήθηκαν ότι πήραν 116.580 $ από παράνομες δωρεές. Αυτό θα οδηγούσε τον Freed να κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή εισοδήματος από την IRS (εφορία).

(στην φώτο: ο Alan Freed με άλλους διευθυντές προγράμματος και disc jockeys σε σταθμό της αστυνομίας της Νέας Υόρκης τον Μάιο, 1960)

Ο Freed ήταν ο μόνος deejay που κλήθηκε από την Επιτροπή Εποπτείας και αρνήθηκε να καταθέσει παρά το γεγονός ότι του δόθηκε ασυλία. Η δίκη ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1962 και τελείωσε με τον Freed να βρίσκεται ένοχος σε 29 κατηγορίες για εμπορική δωροδοκία. Αν και έλαβε μόνο $ 300 πρόστιμο και 6 μήνες φυλάκιση με αναστολή η καριέρα θα τελείωνε για πάντα.

Αναγκασμένος να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη γρήγορα, ο Freed εργάστηκε στο KDAY το 1960, στο Λος Άντζελες, αλλά όταν η διοίκηση αρνήθηκε να τον αφήσει να προωθήσει live rock & roll shows ο Freed εγκατέλειψε το σταθμό και επέστρεψε στο Μανχάταν για μία ζωντανή twist παράσταση. Όταν η τρέλα του twist πέρασε έγινε disc jockey στο WQAM στο Miami. Συνειδητοποιώντας ότι το όνειρό του να επιστρέψει στο ραδιόφωνο της Νέας Υόρκης ήταν ακριβώς αυτό, η κατανάλωση αλκοόλ για τον Freed αυξήθηκε. Η δουλειά στο Μαϊάμι κράτησε μόνο δύο μήνες.

Στις 15 Μαρτίου του 1964 ο Freed κατηγορήθηκε από ένα ομοσπονδιακό σώμα ενόρκων για φοροδιαφυγή. Η IRS ισχυρίστηκε ότι ο Freed οφείλει φόρο 37.920 δολάρια για τα έτη 1957-59. Ζώντας στο Παλμ Σπρινγκς, στην Καλιφόρνια την εποχή εκείνη, ο Freed ήταν φτωχός και άνεργος. Προτού να μπορέσει να απαντήσει στις κατηγορίες εισήλθε σε νοσοκομείο πάσχει από ουραιμία. Ο Alan Freed πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 1965 αδέκαρος και διαλυμένος. Ήταν 43 ετών.

Ο Freed που αγαπούσε πραγματικά το rock and roll, λέγεται ότι δεν είχε παίξει ποτέ ένα δίσκο που δεν του άρεσε και ποτέ δεν ξέχναγε μία μουσική που άκουγε. Ωστόσο, ήταν ατελής άνθρωπος που υποστήριξε ότι έγραψε κάποια τραγούδια που δεν ήταν δικά του, πλήρωνε τραγουδιστές στις περιοδείες του πολύ λίγο και συναναστρεφόταν με αμφίβολα άτομα.

Κατά την διάρκεια της ζωής του παντρεύτηκε τρεις φορές. Το 1943 την Betty Lou, με την οποία έκανε δύο παιδιά, το 1950 την Marjorie J. Hess, με την οποία έκανε επίσης δύο παιδιά και το 1959 την Inga Lil Boling.

Η ταινία του 1978, ‘American Hot Wax’ είχε κεντρικό θέμα τον Freed, (στον ρόλο του Freed ο ηθοποιός Tim McIntire) αν και υπήρχαν φανταστικές αναφορές. Στην ταινία εμφανίζονται και οι Chuck Berry, Screamin' Jay Hawkins, Frankie Ford και Jerry Lee Lewis.

Το 1999 κυκλοφόρησε η τηλεοπτική ταινία ‘Mr. Rock 'n' Roll: The Alan Freed Story’ στον ρόλο του Freed ο Judd Nelson.

Η είσοδος του Alan Freed στο Rock and Roll Hall of Fame έγινε το 1986.

Τραγούδι του Shakin´ Stevens και των Sunsets αφιερωμένο στον Alan Freed

Επίσημη ιστοσελίδα:

http://www.alanfreed.com/

Πηγή: http://www.history-of-rock.com/indx.html