Την επίδραση που είχε στους νέους της δεκαετίας του ‘50 ένα σώου του rock ‘n’ roll περιγράφει, πολύ γλαφυρά, ο Michael Ochs (γνωστός για το πλούσιο ροκ φωτογραφικό υλικό του της περιόδου 1950 – 60):
«Το πρώτο πραγματικό σώου του rock ‘n’ roll που είδα», γράφει, «ήτανε το σώου του Allan Freed, στο Paramount της Νέας Υόρκης, το καλοκαίρι του 1957, με τους Clyde Mc Phatter, Jackie Wilson, Chuck Berry, Screamin’ Jay Hawkins, Everly Brothers, Teddy Randazzo και Jodie Sands, για να ονομάσω μερικούς μόνο.
(Το χωρητικότητας 4.084 θέσεων θέατρο της Paramount στο Brooklyn κτίστηκε το 1928 από την Paramount Pictures και φιλοξένησε ταινίες του ‘50 και ροκ εν ρολ σόου του Alan Freed. Το 1960, αγοράστηκε από το Πανεπιστήμιο του Long Island και έγινε γυμναστήριο).
Το ακροατήριο ήτανε μισοί μαύροι και μισοί λευκοί καί όλοι τους ήτανε το ίδιο υστερικοί στη διάρκεια του σώου. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ακουγόντουσαν κραυγές και ουρλιαχτά.
Ο Mc Phatter ήτανε το πρώτο όνομα του προγράμματος και ήτανε ο πιο ωραίος μαύρος που είχα δει. Το πρόσωπό του κυριολεχτικά άστραφτε από αγάπη και φαινότανε να φτάνει στον ουρανό για να βγάλει κάτι απίστευτες νότες. Με τον τρόπο που τραγουδούσε ο Clyde για την αγάπη, θα μπορούσε να πείσει τον Πάπα να παντρευτεί.
Μετά ήτανε ο Jackie Wilson που τραγουδούσε για την απλή, θνητή, αγάπη, καθώς έκανε έρωτα στο μικρόφωνο και τη βάση του. Ούρλιαζε στη βάση του μικροφώνου σαν να ούρλιαζε στη γυναίκα του, μετά έπεφτε στα γόνατά του και την χάιδευε και τελικά κυλούσε στη σκηνή μαζί της, χωρίς σ’ όλο τούτο το διάστημα να χάνει ούτε μια νότα. Αν ήσουνα κοπέλα και δεν άναβες με όλα τούτα, τότε μεγάλωνες και γινόσουνα φεμινίστρια. Στην πραγματικότητα, μια κοπέλα ερεθίστηκε τόσο από την παράστασή του που τρύπωσε στο καμαρίνι του μετά το σώου και τον παρακάλεσε να της κάνει έρωτα. Σαν εκείνος αρνήθηκε, τον πυροβόλησε! Τέτοιο είδος υστερίας προκαλούσε εκείνη την εποχή το ροκ.
Για ακόμα πιο τρελή σκηνική παρουσία, υπήρχε ο Screamin’ Jay Hawkins. Ήτανε πρώην πυγμάχος και ήτανε ο μόνος τραγουδιστής στο κύκλωμα του ροκ με φωνή παλαιστή. Σε έβγαζε νοκ-άουτ στην πλατεία, λες και πυγμαχούσες μαζί του στο ρίνγκ. Ντυνότανε ακόμα το ίδιο εντυπωσιακά, με πράσινα βελούδινα παντελόνια και ζωηρά πορτοκαλιά βελούδινα πουκάμισα. Προτού εμφανιστεί στη σκηνή, έτριζε τα δόντια του έτσι που τον ακούγανε όλοι. Μετά, πηδούσε από τις σκιές πάνω στη σκηνή και κατατρόμαζε το ακροατήριο καθώς μούγκριζε και ούρλιαζε στα τραγούδια του. Αργότερα στην καριέρα του θα τον μεταφέρανε πάνω στη σκηνή σε ένα φλεγόμενο φέρετρο.
Αλλά ο πραγματικός επαγγελματίας του σώου ήτανε ο Chuck Berry. Όχι μόνο έκανε την κιθάρα του να μιλάει, αλλά την έκανε να λέει κάτι. Εκτός από το γεγονός πως ήτανε ο καλύτερος κιθαρίστας της εποχής του, ήτανε ακόμα ένας από τους κορυφαίους συνθέτες. Τούτος ο κομψός αλλά με διαβολική εμφάνιση μαύρος έκανε το περπάτημα της πάπιας γύρω στη σκηνή, καθώς τραγουδούσε τη μια επιτυχία πίσω από την άλλη. Όταν ερμήνευε τη μεγαλύτερη επιτυχία του, το ‘School Days’, έσκυβε κάτω πολύ χαμηλά, άρχισε να παίζει το κλασσικό άνοιγμα με την κιθάρα και μετά, με την πρώτη λέξη των στίχων, το ‘up!’ (‘πάνω’), πηδούσε ψηλά, κάπου ενάμιση μέτρο πάνω απ’ τη σκηνή. Σαν παρακολουθούσες την παράσταση του Chuck Berry, αναρωτιόσουνα τι τα θέλανε τα καθίσματα στην πλατεία.
Οι Everly Brothers προκαλέσανε αναστάτωση στο κοινό, αλλά ήτανε τόσο καινούργιοι ακόμα, που τα τέσσερα τραγούδια που ερμήνευαν ήτανε οι δυο μικροί δίσκοι τους με τα φλιπσάιντς. Παρά το μπιζάρισμα του κοινού που ήθελε κι’ άλλο, οι Everlys δεν γυρίσανε, επειδή φαίνεται πως τα τέσσερα αυτά τραγούδια ήτανε τα μόνα που ξέρανε.
Για τους φίλους της country, υπήρχε η Jodie Sands, που τραγούδησε το ‘I Love You With All My Heart’ με τη λευκή μακριά αισθήτα της και καταλάβαινες τι εννοούσε με το τραγούδι της, γιατί είχε ότι ακριβώς ελπίζαμε να βρούμε σ’ ένα κορίτσι, μόλις μεγαλώναμε αρκετά ώστε να ξέρουμε τι θα το κάναμε αυτό που θα βρίσκαμε.
Για τα λευκά κορίτσια, υπήρχε ο Teddy Randazzo, πού ήτανε το αρσενικό αντίστοιχο της Jodie Sands...»
Από: «Η Ιστορία της Ροκ»
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου