The Fabian story

Ο Fabian γεννήθηκε ως Fabiano Anthony Forte (ήταν ιταλικής καταγωγής) στις 6 Φεβρουαρίου 1943 στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας.

Χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μουσική πέρα ​​από αυτό ενός συνηθισμένου εφήβου της εποχής, ανακαλύφθηκε από την ομάδα παραγωγής-ηχογράφησης των Bob Marcucci και Pete DeAngelis - ιδιοκτήτες της δισκογραφικής εταιρίας Chancellor, οι οποίοι είχαν επίσης καίριο ρόλο στην καριέρα του Frankie Avalon. Όλα συνέβησαν όταν ο πατέρας του μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο μετά από καρδιακή προσβολή. Εκεί ήταν και ο Marcucci ο οποίος όταν τον γνώρισε ενθουσιάστηκε γιατί του θύμιζε κάτι μεταξύ Elvis και Ricky Nelson και τον ρώτησε αν θα τον ενδιέφερε η δισκογραφική επιχείρηση. 

Ήταν αρκετά συνηθισμένη η πρακτική στα τέλη της δεκαετίας του '50 για τους παραγωγούς δίσκων να αναζητούν όμορφους teenagers που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αναστεναγμούς και ουρλιαχτά στα κοριτσόπουλα. Έτσι ο Fabian υπέγραψε στην Chancellor Records.

Παρά το γεγονός ότι οι DeAngelis και Marcucci έκαναν στον Fabian μαθήματα τραγουδιού, η καριέρα του δεν ξεκίνησε αμέσως. Το πρώτο του single, το “I’m in Love,” δεν πήγε καθόλου καλά, αλλά οι ιδιοκτήτες της Chancellor δεν ήταν πρόθυμοι να τα παρατήσουν. Ξεκίνησαν μια ακριβή καμπάνια δημοσιότητας για τον Fabian και τον έκλεισαν για μια tour στην Ανατολική Ακτή σε πολλά θέατρα. Ο Fabian άρχισε να δημιουργεί οπαδούς μεταξύ των εφήβων και το 1959 ήρθε η πρώτη επιτυχία με το “I’m a Man”. Ακολούθησαν τα πιο γνωστά του “Tiger” και “Turn Me Loose”.

Αλλά μετά από την χρονιά που έγινε όνομα, το 1959, η ικανότητα του Fabian να βγάζει επιτυχίες άρχισε να τον εγκαταλείπει. Εκείνο το διάστημα βέβαια, ασχολιόταν και με την ηθοποιία, καθώς λόγω της δημοτικότητάς του, προσεγγίστηκε από το Χόλιγουντ. Ο πρώτος του ρόλος ήταν στο “Hound Dog Man” του 1959. Ύστερα εμφανίστηκε με τον Bing Crosby στο “High Time” και τον John Wayne στο “North to Alaska”. Καθώς όμως η μουσική του φήμη ξεθώριαζε, οι ταινίες του Fabian άρχισαν και αυτές να μην είναι πλέον δημοφιλείς.

Όπως πολλοί άλλοι ερμηνευτές της εποχής του, ο Fabian γνώρισε μια αναβίωση της δημοτικότητας όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και του 1980 άρχισαν οι φίλοι της ροκ μουσικής να νοσταλγούν τα τραγούδια της δεκαετίας του 1950 και του 1960. Αν και μετά την πτώση του εξαφανίστηκε και το έριξε στο αλκοόλ, μετά το 1969 ξεκίνησε πάλι να τραγουδάει ως Fabian Forte. Εξακολουθεί να εμφανίζεται που και που και να τραγουδάει τις παλιές του επιτυχίες, χωρίς να έχει καταγράψει νέο υλικό.

Η ταινία του 1980, “The Idolmaker”, είναι μια συγκεκαλυμμένη βιογραφία του Fabian (που ονομάζεται Caesare στην ταινία), καθώς και του Marcucci (ονομάζεται Vinnie Vacarri) και του Frankie Avalon (ονομάζεται Tommy Dee). Στην ταινία, ο τραγουδιστής Caesare - ένα όμορφο αγόρι με μικρό ταλέντο στο τραγούδι – ανεβαίνει τα σκαλιά της επιτυχίας σε σύντομο χρονικό διάστημα, και σε ένα ξέσπασμα θυμού, απολύει τους τραγουδοποιούς του και κλείνει την δισκογραφική του εταιρεία. Ο Fabian, μόλις κυκλοφόρησε η ταινία, στράφηκε δικαστικά εναντίον των παραγωγών, ζητώντας μεγάλη αποζημίωση, υποστηρίζοντας ότι η ταινία τον έκανε να μοιάζει με "έναν ολοκληρωτικά κατασκευασμένο τραγουδιστή, ένα απλό όμορφο πρόσωπο χωρίς καμία ικανότητα τραγουδιού ή ταλέντο". Από την άλλη οι παραγωγοί επέμειναν ότι η ταινία παρουσιάζει μόνο φανταστικούς χαρακτήρες (αν και ο Marcucci ήταν σύμβουλος για την ταινία). Οι δύο πλευρές ήρθαν τελικά σε συμβιβασμό.

Στην ταινία του 1986, “Peggy Sue Got Married”, υπάρχει μια σκηνή, όπου ο Nicolas Cage παρκάρει έξω από το σπίτι της Kathleen Turner (του κοριτσιού του και μελλοντικής γυναίκας του που έχει επιστρέψει στο παρελθόν), για να την πάρει για ραντεβού, και πριν βγει από το αμάξι κάνει κάποιου είδους «προσευχή» σε μια φωτογραφία του Fabian, λέγοντας "You are the best, Make her love me. Feed me. Charge me", ενώ σε μια σκηνή που τσακώνονται και εκείνη του λέει ότι πρέπει να χωρίσουν και πρέπει να παρατήσει το τραγούδι, εκείνος φεύγει κλαίγοντας λέγοντας “I’ll show you, I’m gonna be just like Fabian…”

The Bobby Vinton story

Ο Bobby Vinton γεννήθηκε ως Robert Stanley Vinton, Jr. στις 16 Απριλίου 1935, στο Canonsburg της Pennsylvania (γενέτειρα και του Perry Como), σε οικογένεια πολωνικής και λιθουανικής καταγωγής (αρχικά το επώνυμο του Πολωνού πατέρα του ήταν Vintula). Μάλιστα στους κύκλους της pop μουσικής ήταν γνωστός και ως «Ο Πολωνός Πρίγκιπας» (“The Polish Prince"). Οι γονείς του ήταν μουσικοί και τον ενθάρρυναν για το ενδιαφέρον του για την μουσική.

Στα 16 του, ο Vinton σχημάτισε την πρώτη του μπάντα, η οποία έπαιζε σε clubs γύρω από την περιοχή του Πίτσμπουργκ. Με τα χρήματα που κέρδιζε, μπόρεσε και σπούδασε στο κολέγιο και πήρε πτυχίο μουσικής σύνθεσης. Αφού υπηρέτησε στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Vinton υπέγραψε στην Epic Records το 1960 ως bandleader και με την μπάντα του εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα Talent Scouts του Guy Lombardo.  

Ωστόσο, δύο άλμπουμ που έβγαλε και μερικά singles δεν ήταν επιτυχημένα, και ενώ η Epic ήταν έτοιμη να τον διώξει, ο Vinton βρήκε το πρώτο του hit, το οποίο ήταν το "Roses Are Red (My Love)", το 1962. Το τραγούδι έμεινε τέσσερις εβδομάδες στο Billboard Hot 100 και η επιτυχία του έγινε αφορμή η Epic να ανανεώσει το συμβόλαιο του Vinton και να τον προωθήσει πλέον ως solo τραγουδιστή.

Το πιο διάσημο τραγούδι του είναι το "Blue Velvet" του 1963, ήταν μια μικρή επιτυχία για τον Tony Bennett το 1951, το οποίο επίσης πήγε στο νούμερο ένα. 23 χρόνια αργότερα, ο David Lynch ονόμασε την ταινία του "Blue Velvet" εξ αιτίας αυτού του τραγουδιού. Το 1990, το "Blue Velvet" έφθασε στον αριθμό 2 στο UK Singles Chart, αφού εμφανίστηκε σε μια διαφήμιση της Nivea.

Το 1964, ο Vinton είχε δύο επιτυχίες στο νούμερο 1, το "There I Said It Again" (ήταν νο 1 επιτυχία το 1945 για τον Vaughn Monroe) και το "Mr. Lonely". Ο Vinton έγραψε το "Mr. Lonely" κατά τη διάρκεια της θητείας του στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Το τραγούδι έφτασε στον νο 1 στο Hot 100 στις 12 Δεκεμβρίου 1964. Το τραγούδι έγινε διάσημο στην Ελλάδα από την ταινία "Γρανίτα από Λεμόνι".

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Vinton σημείωσε μεγάλες επιτυχίες κατά τη διάρκεια της «βρετανικής εισβολής», σημειώνοντας 16 κορυφαίες επιτυχίες. Το 1965, ο Vinton συνέχισε την "Lonely" επιτυχία του με το "L-O-N-E-L-Y", ενώ το 1966 τραγούδησε το "Long Lonely Nights" (τραγούδι του 1957) που έφθασε στο νο 12. Το 1966 το "Coming Home Soldier", έφτασε στο νο 11 στο Hot 100 και ήταν ένα από τα αγαπημένα τραγούδια των στρατιωτών κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και του Πολέμου του Βιετνάμ. Το 1967 το "Please Love Me Forever" (τραγούδι του 1957 που τραγούδησε ο Tommy Edwards), έφθασε στο νούμερο 6. Η επιτυχία του 1968, το "Love Me How You Love Me", έφτασε στο νο 9 και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το 1972 το "Ev'ry Day of My Life", έφτασε στο νο 24. Παρά τις επιτυχίες αυτές η Epic Records έσπασε το συμβόλαιο με τον Vinton, ισχυριζόμενη ότι δεν μπορούσε να κάνει άλλες επιτυχίες. Το 1975 παρουσίασε το The Bobby Vinton Show, εκπομπή που κράτησε μέχρι το 1978.  

Ο Vinton εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες, όπως το “Surf Party” το 1964, στο “Big Jake” με τον John Wayne το 1971, και πάλι μαζί του στο “The Train Robbers” το 1973.

The Bobby Rydell story

Ο Bobby Rydell γεννήθηκε ως Robert Ridarelli (ιταλικής καταγωγής) στην Φιλαδέλφεια στις 26 Απριλίου 1942 και άρχισε την καριέρα του από 9 χρονών με εμφανίσεις στο τηλεοπτικό show Teen Club σαν τραγουδιστής και μίμος.

  

Το 1957 μπήκε σε ένα τοπικό συγκρότημα rock n roll, τους Rocco and the Saints, αλλά αργότερα ακολούθησε solo καριέρα κάτω από την καθοδήγηση του μάνατζερ Frankie Day. Οι εταιρίες δίσκων και απορρίψανε η μια μετά την άλλη κάθε πιθανότητα συνεργασίας με τον Rydell κι έτσι ο Day σχημάτισε την δική του εταιρία δίσκων, την Veko που κυκλοφόρησε δύο μικρούς δίσκους του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ακολούθησε συμβόλαιο με την εταιρία Cameo και τρεις ακόμα αποτυχημένοι δίσκοι προτού έρθει η αναγνώριση με το “Kissin’ Time” το 1959 που ανέβηκε μέχρι το νο 11 του αμερικάνικου top.

Από την μια στιγμή στην άλλη ο συμπαθητικός με την εικόνα του «καλού παιδιού» έγινε των είδωλο teenagers σε ολόκληρη την Αμερική. Ανάμεσα στα χρόνια 1959 και 1963 ανέβασε στα tops άλλες 16 επιτυχίες με σημαντικότερες τις “We Got Love” (1959, νο 6 στις ΗΠα), “Wild One” (1960, νο 2 στις ΗΠΑ και 12 στην Μ. Βρετανία), “Swinging School” (1960, νο 5 στις ΗΠΑ), “Volare” (νο 4 στις ΗΠΑ - το τραγούδι υπήρξε η μεγάλη επιτυχία του Domenico Modugno το 1958), “Good Time Baby” (1961, νο 11 στις ΗΠΑ) και “Forget Him” (1963, νο 4 στις ΗΠΑ και 14 στην Βρετανία).

Τον Φεβρουάριο του 1961 εμφανίστηκε στο Festival du Rock στο Παρίσι. Το 1963 εμφανίστηκε στην ταινία “Bye Bye Birdie”, με τους Ann-Margret και Dick Van Dyke.

Η δημοτικότητά του μειώθηκε σιγά – σιγά με την εμφάνιση των Beatles και το όνομά του χάθηκε από το προσκήνιο.

Στην ταινία Grease, το σχολείο ονομάζεται "Rydell High" από το  Rydell!

The Bobby Vee story

O Bobby Vee γεννήθηκε ως Robert Thomas Velline στο Fargo της Βόρειας Ντακότας στις 30 Απριλίου 1943. Οι γονείς του ήταν νορβηγικής και φινλανδικής καταγωγής. Η οικογένειά του είχε πάντα σχέση με την μουσική. Ο πατέρας του έπαιζε βιολί και πιάνο, ο θείος του έπαιζε πιάνο και οι δύο του αδελφοί έπαιζαν κιθάρα και ήταν μέλη μιας τοπικής μπάντας. Ο Vee έπαιζε σαξόφωνο πριν αρχίσει την κιθάρα. Ο αδελφός του Billy ήταν αυτός που σχημάτισε μια νεανική μπάντα με κύριο τραγουδιστή τον Bobby, καθώς ήταν ο μόνος που γνώριζε τα λόγια σε όλα τα τραγούδια. 

Το πρώτο του single, "Suzie Baby", γράφτηκε το 1959 στην εταιρία Soma που είχε έδρα την Minneapolis, είχε μια επιρροή από το "Peggy Sue" του Buddy Holly και έγινε επιτυχία στη Μινεσότα. 



Το επόμενο single του, ήταν το "What You Want?" του Adam Faith. Το επόμενο single του, "Rubber Ball" (1961, νο 6 σε ΗΠΑ και νο 1 σε Αυστραλία), τον έκανε ένα διεθνές αστέρι. Με το αθώο του πρόσωπο ο Vee και κάποια καλά τραγούδια δεν άργησε να γίνει ένα από τα πολλά teen idols της εποχής.

Με το "Take Care Of My Baby" το καλοκαίρι του 1961 έφτασε στο νο 1 στα pop chart του Billboard και στο νο 3 στα αγγλικά charts. Άλλα τραγούδια του που έγιναν επιτυχίες ήταν το "More Than I Can Say", "Run to Him", (1962), "The Night Has A Thousand Eyes", "Bobby Tomorrow", (1963). Το αρχικό όνομα του συγκροτήματος του Bobby ήταν The Shadows, αλλά άλλαξαν το όνομά τους σε The Strangers, όταν έμαθαν για τους The Shadows του Cliff Richard.

Η καριέρα του Vee ξεκίνησε νε μέσω μιας τραγωδίας που έμεινε γνωστή ως "Η Ημέρα που Πέθανε η Μουσική". Στις 3 Φεβρουαρίου του 1959,ο Buddy Holly, ο Ritchie Valens και ο Big Bopper, σκοτώθηκαν στη συντριβή ενός αεροπλάνου, μαζί με τον 21χρονο πιλότο Roger Peterson. (Ο Dion DiMucci, ο τέταρτος της μουσικής παρέας είχε επιλέξει να μην ταξιδέψει με το αεροπλάνο και σώθηκε). Το ατύχημα έγινε κοντά στο Clear Lake της Iowa, στο δρόμο για το επόμενο show στο Moorhead της Μινεσότα. Ο Velline (Vee), που τότε ήταν 15 ετών, και μια βιαστικά συγκροτημένη μπάντα μαθητών από το Fargo που ονομάζονταν The Shadows προθυμοποιήθηκαν να αναπληρώσουν τον Holly και το συγκρότημά του στο Moorhead. Το παίξιμό τους ήταν επιτυχημένο, βάζοντας τις βάσεις για την μετέπειτα σταδιοδρομία του Vee.

Η εμφάνιση των Beatles στην ποπ μουσική σκηνή το 1964 άλλαξε την ιστορία του rock and roll. Ξαφνικά τα αθώα τραγούδια και η υγιεινή εικόνα του Bobby Vee δεν ήταν πλέον στη μόδα. Σύντομα εξαφανίστηκε από τα charts.

Το 1967, επέστρεψε δυναμικά με το "Come Back When You Grow Up" το οποίο ανέβηκε στο νούμερο τρία. Είχε κάποιες άλλες μικρές επιτυχίες, πριν χαθεί ξανά, ενώ το 1972 ένα άλμπουμ του δεν πήγε καθόλου καλά.

Στη δεκαετία του '80, ο Vee άρχισε να κάνει ταξίδια στο εξωτερικό. Το 1988 περιόδευσε στην Αμερική με τους ανανεωμένους Crickets.

Στην αρχή της καριέρας του ο Vee είχε κάνει κάποιες περιοδείες με ένα μουσικό που ονόμαζε τον εαυτό του Elston Gunnn, ενώ το πραγματικό του όνομα ήταν Robert Allen Zimmerman, γνωστός αργότερα ως Bob Dylan.

Ο Vee πέθανε στις 24 Οκτωβρίου του 2016, σε ηλικία 73.

The Dwight Pullen story

Ο Dwight Pullen γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1931 στο μια φτωχή γειτονιά στο Blountsville της Αλαμπάμα. και άρχισε να παίζει κιθάρα και τραγούδι ενώ ήταν ακόμα στο σχολείο. Ήταν επίσης γνωστός ως Whitey Pullen στην country μουσική σκηνή. Ο Dwight είχε τέσσερις αδελφούς και τέσσερις αδελφές, όλοι τους έπαιζαν μουσική, αλλά ο Dwight ήταν αυτός που το πήρε πραγματικά σοβαρά. Όταν ο Dwight ήταν 10 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στην Καλιφόρνια για λόγους εργασίας. Ήταν στο σχολείο που ο Dwight σχημάτισε την πρώτη του μπάντα μαζί με τους Cotton Brown, Larry Murphy και Jimmy Webb.

Ηχογράφησε κάνα δυό γνωστά τραγούδια, το ένα και το πιο γνωστό ήταν το “Sunglasses After Dark” και το άλλο το “Teen Age Bug” το 1958 για την εταιρία Delta Record Company. Αυτές οι ηχογραφήσεις έλαβαν καλές κριτικές στο Billboard Magazine στις 3 Μαρτίου 1958. Κανένα από τα τραγούδια δεν το έφτασε στα charts του Billboard.

Τον Μάιο του 1959 κυκλοφόρησε το «Let's All Go Wild» και κατά τη διάρκεια εκείνου του καλοκαιριού έγινε και ο road manager του Gene Vincent. Τον Αύγουστο του 1959, ο Gene ηχογράφησε δύο από τα τραγούδια του Pullen για το άλμπουμ του (Crazy Times). Αυτά ήταν το “Everybody's Got A Date But Me” και το “She She Little Sheila”.

Τον Νοέμβριο του 1959, η Sage Records κυκλοφόρησε τον τελευταίο δίσκο της σύντομης, δυστυχώς, ζωής του. Αυτός ήταν το “Tuscaloosa Lucy”/”Waltz Of The Steel Guitar”.

Πέθανε 24 Νοεμβρίου 1961 από καρκίνο σε ηλικία μόλις 30 ετών.