θυμησέ μου...: Ο θρυλικός rocker ιερέας

Στις ημέρες που τους κληρικούς τους αντιμετώπιζαν όχι μόνο με σεβασμό, αλλά συχνά και με ευλάβεια, το θέαμα του αιδεσιμότατου Rev William Shergold, ντυμένου με δερμάτινη στολή μοτοσικλετιστή και ανακατεμένου με τους θρυλικούς ‘rockers’ και τους θορυβώδεις και εντυπωσιακούς μηχανόβιους με τα λιγδιασμένα μαλλιά, λίγο πριν ξεκινήσουν άλλη μία κούρσα (“doing a ton”) γύρω από το Λονδίνο, ήταν σαφώς παράλογο.

Βρισκόμαστε στο τέλος των Fifties και στις αρχές των Sixties, στην κορύφωση της επανάστασης των εφήβων που γέμιζε την παλαιότερη γενιά με ανησυχία και σύγχυση. Έτσι, η είδηση ότι ένας ‘καθωσπρέπει’ άνδρας επιθυμούσε να αναμειχθεί με αυτούς τους περίεργους τύπους με τις μεγάλες μοτοσικλέτες, τα δερμάτινα μπουφάν με τα φερμουάρ, τα ατίθασα μαλλιά και τα θορυβώδη μουσικά ακούσματα ήταν κάτι το εκπληκτικό. (Στην κάτω φωτογραφία: ο πάτερ Bill, δεύτερος από δεξιά, με την πίπα, μαζί με άλλους Rockers).

Αλλά ο "πάτερ Bill", που είχε έρθει ως εφημέριος, είδε τα πράγματα διαφορετικά και το να έρθει σε επαφή με τους νέους καλώντας τους στη συνέχεια στην εκκλησία του, έγινε η αποστολή της ζωής του. Έγινε μέλος του θρυλικού '59 Club', που είχε ξεκινήσει ως ‘κέντρο νεότητας’ της Εκκλησίας της Αγγλίας τον Απρίλιο του 1959.

Πριν από αυτόν ένας άλλος κληρικός, ο Rev John Oates, τότε εφημέριος της εκκλησίας, είχε ιδρύσει, με τυμπανοκρουσίες, το 59 Club και σε μια τολμηρή προσπάθεια να προσελκύσει νέους ανθρώπους, έπεισε τον Cliff Richard, που βρισκόταν τότε στην κορυφή των charts, να εγκαινιάσει το club. Η πριγκίπισσα Μαργαρίτα ήταν μεταξύ των εκατοντάδων επισκεπτών και όλοι την είδαν να κτυπάει ρυθμικά παλαμάκια όταν έπαιζε το τζουκ μποξ μαζί με τον Cliff και τον επίσκοπο του Bath και Wells. Ήταν μια φοβερή σκηνή.

Ο Shergold το είδε σαν μια ευκαιρία για να προσεγγίσει τους νέους και με τον απλό και ανοιχτό τρόπο του τους έκανε φίλους.

Το 1962 ο Shergold είχε το θάρρος να επισκεφθεί το θρυλικό ‘Ace Café’ και να συζητήσει με τους μοτοσικλετιστές. Το στυλ του τους κέρδισε και πολλές φορές καβαλούσαν τις μηχανές τους και τα σαββατόβραδα επισκέπτονταν την εκκλησία του, όπου τους περίμενε η ατμόσφαιρα του ‘Club 59’, που είχε ήδη 900 μέλη και μία μεγάλη λίστα αναμονής. Είχε επίσης μια από τις πρώτες μηχανές παρασκευής καφέ εσπρέσο στην Αγγλία, μεγάλη υπόθεση για εκείνη την εποχή.

Κάποια στιγμή βρέθηκε να είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος μοτοσικλετιστών στον κόσμο και τα μέλη της να θεωρούνται ότι βρίσκονται μόλις μία θέση πίσω από τους θρυλικούς ‘Hells Angels’.

Ο Αρχιεπίσκοπος Trevor Huddleston επισκέφθηκε το κλαμπ, το οποίο είχε γίνει ένας φάρος ελπίδας στον ταραγμένο κόσμο των νέων και των παλαιών και ένα υπόδειγμα για το πώς μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των γενεών.

Ο William Frank Shergold γεννήθηκε το 1919 και μεγάλωσε στο Enfield του Βόρειου Λονδίνου. Σπούδασε στο Κολλέγιο St Chad’s College, στο Durham και στην Θεολογική Σχολή της Αναστάσεως στο Mirfield του West Yorkshire. Χειροτονήθηκε το 1942, ξεκίνησε το λειτούργημά του σε καιρό πολέμου. Ήδη χρησιμοποιούσε μια μοτοσικλέτα για να επισκέπτεται τους ενορίτες του. Στην ηλικία των 40 έγινε εφημέριος της Αγίας Μαρίας του Eton.

Εμπνευσμένος από μια λειτουργία που έκανε για τους μοτοσικλετιστές στο Guildford το 1961, ο Shergold δειλά έκανε την πρώτη του επίσκεψη στο Ace Café, όπου ήταν ο τόπος συνάντησης εκατοντάδων rockers, όπου μαζεύονταν να φάνε λιπαρά φαγητά και μιλήσουν για μηχανές και στη συνέχεια να τις ακούσουν να βρυχώνται μέσα στη νύχτα. Κρύβοντας το λευκό περιλαίμιο (που φοράνε οι ιερείς) πίσω από ένα μαντήλι, ο Shergold μπήκε μέσα. «Απλά σταμάτησα με την μηχανή μου και τους είπα ‘σας θέλω όλους να έρθετε στην εκκλησία αύριο’, και άρχισα να μοιράζω τα μικρά φυλλάδιά μου», είπε. "Ξέρεις, είχα το πιο φανταστικό βράδυ. Έμεινα σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα. "

Την επόμενη ημέρα περίπου 50 rockers εμφανίστηκαν την ώρα της λειτουργίας. Η σύναξη άρχιζε και μεγάλωνε. Το 1963 ο Shergold κλήθηκε να χοροστατήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας Μοτοσικλετιστών του Blackpool. Οι μοτοσικλετιστές μάζεψαν λεφτά και του αγόρασαν ένα δισκοπότηρο. Το 1964 το 59 Club είχε 3.800 μέλη.

Ο Shergold με τζιν και δερμάτινο μπουφάν καβαλούσε μία δυνατή Norton. Το 1964 διορίστηκε εφημέριος στην St Mary του Paddington και το ποίμνιό του μετακόμισε μαζί του. Η λέσχη άκμασε, τα μέλη έκανα το ετήσιο ‘προσκύνημα’ στο Isle of Man TT (διάσημος αγώνας για μοτοσικλέτες). Δημιουργήθηκε όμως, πρόβλημα όταν ορισμένοι 59ρηδες μπλέχτηκαν σε τσακωμούς με τους Mods έξω από το πάρκο του Dreamland.

"Δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι είναι όλοι αγγελούδια," είπε ο Shergold. "Ορισμένοι από αυτούς έχουν ξεφύγει. Είναι σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά. "

Η αστυνομία του Kent σκέφτηκε να δημιουργήσει μία κινητή ομάδα" που θα τρέχει σε παραλιακές πόλεις, όταν θα αρχίζουν οι φασαρίες.

Ο Len Paterson, ο ιδρυτής του κινήματος ‘Rockers Reunion’, θυμάται τον Shergold με στοργή. Αν και ένιωθε κάποια απόσταση, και όχι τελείως άνετα με τους greasers όπως ο συνάδελφός του ιερέας Graham Hullett, (στην πάνω φωτογραφία δεξιά, μαζί με τον Shergold) ήταν "μια πατρική φιγούρα που ποτέ τους δεν είχαν γνωρίσει πολλά από τα αγόρια".

Το Club 59 είχε γίνει ο τόπος για πολλούς νέους που δεν είχε νόημα η ζωή τους, είπε. Αίθουσες χορού και μπόουλινγκ, αρνιόντουσαν την είσοδο σε αυτούς τους νέους. Τα διάφορα κλαμπ για νέους είχαν τρομοκρατηθεί από αυτούς. Ο Shergold τους καλοδεχόταν, τους πάντρευε, τους έθαβε και τους υποστήριζε στα δικαστήρια, σε διάφορες υποθέσεις.

Το 1969 μετακόμισε ως εφημέριος σε άλλη Εκκλησία, στο Ντόβερ του Canterbury, και εκεί ίδρυσε – πιο πολύ για να μην ξεχάσει το ξεκίνημά του - το ‘69 Club’. Τα φώτα της δημοσιότητας άρχισαν να σβήνουν για αυτόν μέχρι την επιδρομή της αστυνομίας σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης το 1985 κατά την οποία οι αστυνομικού συνέλλαβαν τον Simon Hobart που προωθούσε διάφορα κλαμπς (γνωστός στην κοινότητα των ομοφυλόφιλων). Ο Shergold μπήκε ως εγγυητής για να βγει ελεύθερος.

Κάποια στιγμή ο π. Graham Hullett είχε αναλάβει τη λειτουργία του ‘Club 59’ μετά την αναχώρηση του Shergold, αλλά από τη δεκαετία του 1990 το κλαμπ είχε καταντήσει σκιά του παλιού του εαυτού. Το πνεύμα των ‘59 Club’ είχε καταστραφεί ανεπανόρθωτα από τις διενέξεις μεταξύ των αυθεντικών rockers και των συνηθισμένων καθημερινών οπαδών της μοτοσικλέτας.

Τελικά η μίσθωση έληξε, η χρηματοδότηση από το Συμβούλιο του Hackney σταμάτησε, και το βικτωριανό κτήριο έγινε γκαλερί τέχνης και το Club 59 μεταφέρθηκε στο Plaistow.

Το 1984 ο Shergold συνταξιοδοτήθηκε. Το 1991 εμφανίστηκε σε μια διαφήμιση για τα Wrangler jeans, πάνω σε μια μοτοσικλέτα.

Παρά νταηλίκι του ήταν ένας ντροπαλός και σεμνός άνθρωπος, αλλά τον οδηγούσε η ανάγκη να φέρει την Εκκλησία κοντά στους νέους. Ήταν κάτι που του έλειψε όταν βγήκε στη σύνταξη. Δεν παντρεύτηκε ποτέ.