Αφιερωμένο σε όλα τα κορίτσια των ‘50’s και τα υπέροχα ονόματά τους…
Buddy Holly – Peggy Sue
Jac-O-Lacs - Cindy Lou
Gene Terry - Cindy Lou
Cindy Lou - ????
Little Leon Payne & The Playmates - Sweet Cindy Lou
Clint Miller - Bertha Lou (Το αγαπημένο μου!!!)
Ronnie Hawkins & The Hawks - Mary Lou
Ricky Nelson - Hello Mary-Lou
Dale Hawkins - Susie Q
Κανά άλλο ξέρετε;;;
Η ταινία του 1978 ‘The Buddy Holly Story’ αναφέρεται στην ζωή του μεγάλου Buddy Holly.
Στον ρόλο του Buddy ο Gary Busey, ο οποίος προτάθηκε για όσκαρ καλύτερου ηθοποιού.
Η ταινία ήταν επίσης και υποψήφια για όσκαρ καλύτερο ήχου (Joel Fein) ενώ κέρδισε το όσκαρ καλύτερης μουσικής.
Τα τραγούδια του Buddy Holly τραγουδάει ο ίδιος ο 33χρονος (τότε) Gary Busey, (Ο Buddy όταν σκοτώθηκε ήταν 23 ετών) ο οποίος είναι αλήθεια ότι τα δίνει όλα, αλλά μερικοί ισχυρίζονται ότι η ταινία περιέχει αρκετές ανακρίβειες σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά της ζωής του Buddy Holly.
Άλλοι ηθοποιοί ήταν : Don Stroud, Charles Martin Smith, (ως οι "The Crickets"), Conrad Janis, William Jordan, και Maria Richwine, στο ρόλο της Maria Elena Holly.
Ο σεναριογράφος Robert Gittler εμπνεύστηκε την ταινία από την βιογραφία του από τον John Goldrosen, ‘Buddy Holly: His Life and Music’. Παραγωγός ήταν ο Steve Rash.
Ορισμένα αξιοσημείωτα.
* Ο Keith Moon, ντράμερ των The Who, πέθανε μόλις βγήκε από την πρεμιέρα της ταινίας.
* Κάθε χρόνο στην επέτειο των γενεθλίων του Buddy Holly, ο Paul McCartney πάντα προβάλει την ταινία σαν μέρος του "Buddy Holly Festival."
* Η Maria Elena, χήρα του Buddy Holly, λέγεται ότι άρχισε να κλαίει με λυγμούς όταν σε μία κλειστή προβολή είδε τον Busey (ως Buddy) να τραγουδάει το "True Love Ways."
* Κάποιος φαν ζήτησε από τον Gary Busey να υπογράψει σε αυτόγραφο ως Buddy Holly (μαζί με το δικό του όνομα), αλλά ο Busey αρνήθηκε: "Δεν υπάρχει άλλος Buddy Holly...Μου αρέσει ο Buddy, εντάξει, αλλά εγώ είμαι ο Gary Busey." (Αυτό είναι παράφραση μίας ατάκας του Buddy από την ταινία: "Εντάξει μου αρέσει ο Elvis, αλλά εγώ είμαι ο Buddy Holly.)
* Ο σεναριογράφος Robert Gittler αυτοκτόνησε μία ημέρα πριν την πρεμιέρα.
Εδώ τραγουδάει στο φημισμένο Apollo, όπου το μαύρο κοινό στην αρχή είναι παγωμένο γιατί νόμιζε ότι θα παρακολουθούσε μαύρο συγκρότημα.. Μετά τους άρεσαν...
Το "What'd I Say" είναι το γνωστό rhythm and blues τραγούδι του Ray Charles, που το ηχογράφησε το 1959 ως single, αλλά χωρισμένο σε δύο μέρη!
Με αυτό το τραγούδι η φήμη του Charles εκτινάχθηκε και το όνομά του μπήκε και θριαμβευτικά και στον χώρο της mainstream ποπ μουσικής.
Οι επιρροές από την gospel μουσική σε συνδυασμό με τα σεξουαλικά υπονοούμενα στο τραγούδι δεν έκαναν μόνο δημοφιλή ευρέως τον Charles, τόσο στο λευκό όσο και στο μαύρο κοινό. Το τραγούδι έδωσε στον Charles τον πρώτο χρυσό δίσκο και έγινε ένα από τα πλέον σημαντικά τραγούδια στην R & B και rock and roll ιστορία.
Για το υπόλοιπο της καριέρας του, ο Charles έκλεινε κάθε συναυλία του με αυτό το τραγούδι. Έφτασε στον αριθμό 10 στα 500 μεγαλύτερα τραγούδια όλων των εποχών του περιοδικού Rolling Stone.
Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Charles, το "What'd I Say" βγήκε τυχαία όταν αυτοσχεδίαζε για να γεμίσει το χρόνο του στο τέλος μιας συναυλίας, τον Δεκέμβριο του 1958 στο Brownsville της Pennsylvania. Ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν είχε δοκιμάσει να παίξει ένα τραγούδι στο ακροατήριό του πριν να ηχογραφηθεί, αλλά το "What'd I Say" ήταν εξαίρεση.
Ο Charles και η ορχήστρα του είχαν τελειώσει το ρεπερτόριό τους, αλλά έμεναν ακόμα 12 λεπτά για να τελειώσει το πρόγραμμα. Ο Charles είπε στις Raelettes, «Άκου, πάω να παίξω και εσείς απλώς ακολουθείστε με».
Το τραγούδι είχε επιρροές από gospel και boogie-woogie με αυτοσχέδιους στίχους που δεν είχαν και πολύ νόημα ("Hey Mama don't you treat me wrong / Come and love your daddy all night long / All right now / Hey hey / All right"). Στη μέση του τραγουδιού, ο Charles είπε ότι οι Raelettes θα έπρεπε να επαναλαμβάνουν ότι έκανε, και το τραγούδι μετατράπηκε σε ένα ‘διάλογο’ μεταξύ του Charles και των Raelettes.
Το κοινό ανταποκρίθηκε άμεσα. Όλοι πετάχτηκαν όρθιοι και άρχισαν να χορεύουν. Πολλοί πλησίασαν τον Charles, στο τέλος της παράστασης να ρωτήσουν εάν θα μπορούσαν να αγοράσουν το δίσκο. Ο Charles και η ορχήστρα του το επανέλαβαν πάλι αρκετές συνεχόμενες νύχτες με την ίδια αντίδραση του κόσμου σε κάθε παράσταση.
Το περιοδικό Billboard αρχικά αντιμετώπισε χλιαρά έδωσε το "What'd I Say". Ο γραμματέας της Atlantic Records άρχισε να παίρνει κλήσεις από τους διανομείς, ωστόσο οι ραδιοφωνικοί σταθμοί αρνήθηκαν να το παίξουν επειδή είχε πάρα πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα. Μια ελαφρώς ‘εξυγιασμένη’ έκδοση κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1959 ως απάντηση στις καταγγελίες και το τραγούδι έφτασε στο νο 82. Μια εβδομάδα αργότερα, πήγε στο 43, και μετά στο 26. Τότε το Billboard αναθεώρησε και έγραψε ότι το τραγούδι ήταν «το ισχυρότερο ρεκόρ pop ότι ο καλλιτέχνης έχει κάνει μέχρι σήμερα". [15] Μέσα σε λίγες εβδομάδες το "What'd I Say"έφτασε στο νο 1 των R&B singles chart του Billboard και στο νο 6 στο Billboard Hot 100, και έγινε ο πρώτος χρυσός δίσκος του Charles.
Το "What'd I Say" απαγορεύτηκε από πολλούς ‘μαύρους’ και ‘άσπρους’ ραδιοφωνικούς σταθμούς λόγω της έντονης ερωτικής φύσης του τραγουδιού.
Το What'd I Say το τραγούδησαν πολλοί γνωστοί τραγουδιστές. Ο Elvis Presley το τραγούδησε το 1964 για την ταινία film ‘Viva Las Vegas’μαζί με την εκρηκτική Anne Margaret. Επίσης ο Cliff Richard, ο Eric Clapton, ο Eddie Cochran, η Nancy Sinatra, ο Sammy Davis, Jr., ο Johnny Cash, ο Jerry Lee Lewis, οι Rolling Stones και άλλοι.
Οι ‘Johnny and the Hurricanes’ ήταν ένα από τα καλύτερα rock and roll instrumental συγκροτήματα της δεκαετίας του ’50 και αρχών του’ 60, αρκετά πρωτοποριακοί, με ένα μοναδικό ήχο και αρκετές επιτυχίες, με πιο γνωστή το "Red River Rock".
Οι Johnny and the Hurricanes ξεκίνησαν ως οι ‘The Orbits’ στο Toledo του Ohio των ΗΠΑ, το 1957. Με ηγετική μορφή τον σαξοφωνίστα Johnny Paris (γεννήθηκε, John Pocisk, το 1940, στο Walbridge, Ohio και πέθανε στις 1 Μαΐου 2006, στο Ann Arbor, Michigan), ήταν μία παρέα από το σχολείο που έπαιζαν για τον Mack Vickery, έναν τοπικό τραγουδιστή του rockabilly.
Υπέγραψαν συμβόλαιο με την ‘Twirl Records’ και το1959 ηχογράφησαν ως ‘Johnny and the Hurricanes’ το "Crossfire", που έγινε αμέσως hit σε όλη την Αμερική και έφτασε στο No. 23 στα αμερικάνικα charts το καλοκαίρι του 1959.
Ακολούθησε το καταπληκτικό το "Red River Rock" (που ήταν διασκευή του "Red River Valley" μιας παραδοσιακής μπαλάντας) για την ‘Warwick Records’,που ανέβηκε στο Top Ten και σε ΗΠΑ και σε Αμερική (No. 5 στις ΗΠΑ U.S., No. 3 στην Βρετανία), πουλώντας 1 εκατομμύριο αντίγραφα.
Μαζί με τον Paris στο σαξόφωνο, ήταν ο Paul Tesluk στο hammond organ, ο Dave Yorko (Έλληνας φαίνεται!) στην κιθάρα, Butch Mattice στο μπάσο και Bill "Little Bo" Savich στα ντραμς.
Πολλές ηχογραφήσεις τους ήταν γνωστά παραδοσιακά τραγούδια αλλά με έναν rock and roll ρυθμό.
Το 1960, ηχογράφησαν το "Reveille Rock" (διασκευή του στρατιωτικού εμβατηρίου, "Reveille"), το "Beatnik Fly" που και τα δύο ανέβηκαν στο Top 40, φτάνοντας το 1ο στο νο 15 και στο νο 25 το 2ο. Άλλα κομμάτια ήταν το "Down Yonder" το θρησκευτικό "When The Saints Go Marching In" που έφτασε στο νο 97, το ‘You are my sunshine’ (νο 91), το ‘Revival’ (νο 97) και το "Rocking Goose", (νο 60) που έφτασε στο No. 3 στα βρετανικά chart.
Το 1962, έπαιξαν στο φημισμένο ‘Star-Club’ στο Αμβούργο της Γερμανίας, όπου ένα σχετικά άγνωστο βρετανικό συγκρότημα άνοιξε την συναυλία. Το όνομά του ήταν The Beatles.
Οι Johnny and the Hurricanes ηχογραφούσαν μέχρι το 1965.
Ο Johnny ισχυρίστηκε ότι όλα αυτά τα χρόνια πάνω από 300 μουσικοί έπαιξαν στο συγκρότημα.
Επίσημη ιστοσελίδα: http://www.johnnyandthehurricanes.com/
.jpg)
